ผัวที่ดีคือผัวใหม่ ( เรื่องของภัคจิรา )

"นี่! ล้างให้มันเร็ว ๆ หน่อย ทำงานอืดอาดแบบนี้ ชาติไหนจะล้างเสร็จยะ" ขจี แม่สามีซึ่งเป็นเจ้าของร้านอาหารตามสั่ง ตะโกนด่าภัคจิราช่วงเย็น ซึ่งมีลูกค้านั่งอยู่หลายโต๊ะ

จานชามกองสูง รอการล้าง มันเป็นงานที่ทำแล้วไม่มีวันจบสิ้น ที่สำคัญเธอไม่ได้ทำแค่งานนี้งานเดียวเท่านั้น

ภัคจิราต้องตื่นแต่เช้ามืด ไปซื้อวัตถุดิบมาใส่ตู้ ช่วงร้านเปิดให้บริการ ต้องเช็ดโต๊ะ กวาดเศษอาหารที่หล่นอยู่ตามพื้นด้วย

สาวเคยสวย ซึ่งตอนนี้โทรมมาก หันไปมองนาฬิกาแขวนผนัง เวลาล่วงเลยไปมากแล้ว แต่ยังเหลืองานอีกเพียบที่ต้องทำให้เสร็จ ก่อนชนาสินผู้เป็นสามีจะกลับมา

ความรู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดผุดขึ้นในใจ

ภัคจิราเคยคิดว่าชีวิตคู่คงสวยงาม มีความสุข ต่างฝ่ายต่างช่วยเหลือเกื้อกูลกัน

แต่ความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม ชนาสินบังคับให้เธอลาออกจากการเป็นพยาบาล มาช่วยงานแม่ของเขา หลังอยู่กันได้แค่เดือนเดียว

ตอนแรกเธอลังเล แต่เขาบอกว่ามันเป็นธุรกิจครอบครัว และเธอก็เป็นครอบครัวของเขา ช่วย ๆ กันทำ พ่อแม่เขาจะได้เอ็นดูเธอด้วย

พอเอาเข้าจริง ทั้งคู่ไม่ได้รักใคร่เอ็นดูเธอขึ้นมาเลย พวกเขามองว่าเธอเป็นเพียงลูกจ้าง ให้ค่าแรงขั้นต่ำรายวัน

ครั้นบอกสามีว่าจะกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลเดิม เขาดุด่าเธออย่างแรง ถามว่าทำไมถึงไม่ยอมช่วยงานพ่อแม่เขา พวกท่านอายุมากแล้ว เธอจะเห็นแก่ตัวไปถึงไหน

ภัคจิราสะอึกกับคำพูดของสามี

เห็นแก่ตัวงั้นเหรอ

ทำไมเธอกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไปได้

ที่ผ่านมาเธอก็พยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่ตอนนี้เธอไม่ไหวแล้วไง จึงคิดกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

ชนาสินทั้งขู่ ทั้งปลอบ บอกให้เธออดทนกับการถูกใช้งานหนักจากแม่สามี ซึ่งไม่เคยพอใจในสิ่งที่เธอทำ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่เคยดีพอในสายตา

ทุกวันนี้สภาพเธอไม่ต่างจากลูกจ้าง

มิหนำซ้ำแม่สามียังคอยพูดเปรียบเทียบว่าสะใภ้บ้านโน้น บ้านนี้ดีกว่าเธอร้อยเท่า พันเท่า สร้างความขมขื่นใจให้เธอยิ่งนัก

ภัคจิราไม่รู้ว่าลึก ๆ แล้ว ชนาสินคล้อยตามคำพูดแม่เขาหรือเปล่า

ช่วงที่ผ่านมา เขานอนหันหลังให้เธอตลอด แถมพูดจาแรง ๆ ใส่ เวลาเธอทำอะไรไม่ถูกใจ

'แม่งเอ๊ย! แค่ถือแก้วเฉย ๆ ยังทำหลุดมือได้ ให้ตายสิ' เขาสบถแบบจงใจให้ได้ยิน ก่อนออกจากบ้านไปทำงานในวันนี้

ใช่ว่าเธออยากทำแก้วกาแฟของเขาตกพื้นเสียหน่อย เพียงแต่มือเธอสั่น ควบคุมไม่ได้ และยังไม่มีเวลาไปหาหมอ เพราะต้องช่วยแม่เขาจัดการงานในร้าน พอจะไป ก็ด่าว่าหาเรื่องอู้งาน

คิดแล้วน้ำตาคลอเบ้า อยากร้องไห้ระบายอารมณ์ แต่กลัวเสียงร้องไห้ของตนจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก

ภัคจิราได้แต่กลั้นน้ำตาไว้ กัดฟันทำงานต่อไปอย่างเงียบ ๆ

"แม่คะ จินล้างจานเสร็จแล้วค่ะ"

"ล้างจานเสร็จ ก็ไปทำอาหารต่อสิ ทำไมต้องให้ฉันบอกด้วย คิดเองไม่เป็นหรือไง โง่จริง ๆ "

"ค่ะ" เธอตอบแค่นั้น เพราะรู้ว่าพูดเยอะก็โดนด่า ไม่พูดก็หาว่าทำเป็นไม่สนใจ ไม่เห็นหัวกัน

ภัคจิรารีบทำสปาเก็ตตี้ขี้เมา ใส่แฮมและเบคอนเยอะ ๆ ตามที่ชนาสินสั่งไว้ ผ่านข้อความโทรศัพท์มือถือ ในช่วงบ่าย

มันเป็นเมนูที่ไม่มีในร้าน

เมื่อทำเสร็จ เธอวางจานไว้บนโต๊ะ ก่อนรีบไปอาบน้ำ

ชนาสินเคยบอกไว้ เขาไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่รู้จักดูแลตัวเอง เพราะคนที่ไม่รู้จักดูแลตัวเอง ก็คือคนที่ไม่รักตัวเอง ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว จะไปรักใคร ดูแลใครได้ดี

เพื่อไม่ให้สามีเบื่อเธอไปมากกว่านี้ หญิงสาวจึงพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อประคองชีวิตคู่ต่อไป

คิดไม่ถึงว่าจะลื่นล้มหัวฟาดพื้น เพราะคราบสบู่เหลว ซึ่งพ่อสามีไม่ได้สนใจชะล้างทำความสะอาดหลังอาบน้ำเสร็จ

เธอลุกขึ้น รีบเร่งอาบน้ำ สระผม

เมื่อเดินออกมา พบชนาสินกำลังเปิดประตูห้องนอน ซึ่งอยู่ข้าง ๆ ห้องน้ำชั้นสามที่ใช้เมื่อครู่

"พี่สินคะ เมื่อกี้จินล้ม หัวฟาดพื้นในห้องน้ำ จินอยากไปหาหมอ ตรวจเช็คสักหน่อย"

"ไปเองนะ ขี้เกียจไปส่ง" ภัคจิราคิดว่านี่ไม่ใช่ครอบครัวแล้ว เขาทำกับเธอยิ่งกว่าคนแปลกหน้าซะอีก

"ดึกแล้ว นั่งแท็กซี่มันอันตรายนะคะ" เธอทักท้วงและเรียกร้องให้เขาทำหน้าที่สามีบ้าง

"สภาพแบบนี้ ไม่มีใครทำอะไรจินหรอก" คำพูดเขาตอกย้ำว่าเธอเลือกคนผิด

ภัคจิราหมดคำพูด ตัดสินใจเรียกรถผ่านแอพพลิเคชั่นบนโทรศัพท์มือถือของตน

เมื่อรถที่เรียกไว้ ใกล้มาถึง หญิงสาวเดินลงบันได ตั้งใจมายืนรอหน้าร้าน ซึ่งเป็นตึกแถวอาคารพาณิชย์ แต่เธอมึนหัว ตาลาย บวกกับอ่อนเพลีย ทำให้แข้งขาอ่อน ตกบันไดลงมา

"ตายแล้ว! สิน ตาสิน! เมียแกตกบันได รีบลงมาดูเร็ว" เสียงขจีดังก้อง ภัคจิรามองเห็นแม่สามีโหวกเหวกโวยวาย ก่อนที่เปลือกตาของเธอจะปิดลง