ผัวชั่วต้องกำจัดทิ้ง ( เรื่องของศศิชา )

'เจ็บเหลือเกิน ทำไมถึงเจ็บแบบนี้'

ศศิชานอนน้ำตาไหลอยู่บนเตียง

หญิงสาวรู้สึกเศร้ามากขึ้นกว่าเดิม เมื่อนึกถึงชีวิตน้อย ๆ ซึ่งกำลังเติบโตอยู่ในครรภ์ของเธอ

เดิมทีชีวิตแต่งงานกับเวธัสนั้นสุขสงบดี แต่เวลานี้มันถูกแทนที่ด้วยความผิดหวัง เสียใจ

ความทรงจำเลวร้ายผุดขึ้นมาในหัว เธอจำได้ว่าเวธัสกลับบ้านดึกมาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำ มีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงติดมาด้วย

แล้วที่หนักสุดคือรอยลิปสติกสีแดงถึงสองแห่ง บนเสื้อเชิ้ตสีขาวราคาแพงที่เธอซื้อให้

'หรือมีคนเดินมาชน'

'แต่นั่นก็เกินไป ชนบ้าอะไรตั้งสองหนในหนึ่งวัน'

'ใช่! นังนั่นมันต้องการประกาศตัวเห็น ๆ ไม่งั้นคงไม่ทิ้งรอยลิปสติกแดงแจ๋ไว้แบบนี้'

ศศิชาหยิบโทรศัพท์มือถือของเวธัสขึ้นมา ตรวจดูประวัติการเรียกใช้รถบริการ ตอนที่เขาอาบน้ำ สระผม

ความจริงอันโหดร้ายปรากฏขึ้นตรงหน้า เมื่อเห็นรายละเอียดการเดินทางไปยังโรงแรมแห่งหนึ่งซ้ำ ๆ เป็นประจำทุกสัปดาห์ ช่วงหลังเลิกงาน

ใช่ว่าเวธัสไม่มีรถยนต์ส่วนตัว เพียงแต่รถคันนั้น เธอซื้อให้ เขาคงไม่แน่ใจว่ามี GPS ระบุตำแหน่งหรือเปล่า จึงโหลดแอพพลิเคชั่นเรียกรถบริการมาใช้ด้วย

'พี่คงคิดว่าจันทร์โง่มากเลยสินะ'

แม้โมโหและเสียใจสุด ๆ แต่เธอไม่ได้พูดเรื่องนี้กับสามี เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำ เนื่องจากต้องการรักษาครอบครัวของตนเอาไว้ ยังไงเสียตอนนี้เธอก็ท้องอยู่

ศศิชาอยากให้ลูกได้อยู่กับพ่อด้วย

'จันทร์ทำอะไรผิด ทำไมพี่ถึงทำกับจันทร์แบบนี้' เธอตั้งคำถามในใจ ในขณะที่เขานอนหันหลังให้บนเตียงในคืนนั้น

ความรักที่เคยมีให้กับเวธัสเลือนหายไป แทนที่ด้วยความเกลียดชัง เมื่อเขาคุยกับเธอแทบนับคำได้

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง เลิกนอนซมเหมือนคนขี้แพ้ มองหน้าท้องของตนซึ่งกำลังขยายใหญ่ขึ้นวันละนิด ๆ

'แม่รักหนูนะลูก แต่แม่ก็เจ็บปวดเหลือเกิน เวลาที่เห็นหน้าพ่อของหนู'

ศศิชาอาบน้ำ สระผม เปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากุญแจรถหรูของตน เตรียมออกไปหาวิไลรัมภาหนึ่งในเพื่อนซี้สมัยเรียนมัธยม ซึ่งปัจจุบันทำงานเป็นพยาบาล เพื่อกินข้าวด้วยกันสักมื้อที่โรงพยาบาล และปรึกษาเรื่องสามีมีชู้

"คุณหนูจะไปไหนครับ ให้ลุงขับรถให้ดีกว่านะ คุณหนูท้องอยู่ นั่งเฉย ๆ สบาย ๆ ดีกว่า" คนขับรถเก่าแก่ที่พ่อส่งมาให้อาสา

"ขอบคุณค่ะลุง จันทร์จะไปหาเพื่อนที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ"

"อ่อ... ได้ครับ" ศศิชานั่งเบาะหลังฝั่งซ้าย คาดเข็มขัดนิรภัย พร้อมเดินทาง

ช่วงบ่ายแบบนี้ ด้านนอกร้อนระอุ ดีที่อยู่ในรถ เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

"เด็กขายพวงมาลัยน่าสงสารนะครับคุณหนู" คนขับชวนคุย ไม่อยากให้คุณหนูจมอยู่กับความทุกข์

แกรักและเป็นห่วงศศิชาเหมือนลูกหลาน เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เกิด

"จริงค่ะ จันทร์ช่วยซื้อดีกว่า" แม้เธอยิ้มไม่ออก แต่ก็อยากให้เด็กน้อยหน้าตามอมแมมยิ้มได้บ้าง

"หนู หนูจ้ะ พี่ช่วยซื้อ" เธอยื่นธนบัตรให้

"โห! ห้าร้อยเลยเหรอคะ หนูไม่มีตังค์ทอนหรอกค่ะ" เด็กน้อยเบะปาก คิดว่าพี่สาวตรงหน้าคงเปลี่ยนใจ ไม่ซื้อแล้วแหละ

"ไม่ต้องทอน เอามาให้พี่สองพวงพอ"

"จริงเหรอคะ" เด็กขายพวงมาลัยแววตาเปล่งประกาย เต็มไปด้วยความสุข

"จริงจ้ะ เอาเงินไปซื้อผักผลไม้ดี ๆ กินบ้างนะ จะได้แข็งแรง"

"ค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ" เด็กน้อยยิ้มกว้าง ทำให้ศศิชารู้สึกดีตามไปด้วย

"เปิดเพลงฟังบ้างก็ได้ค่ะลุง" เธอกลัวคนขับง่วง เพราะภายในรถเงียบเหลือเกิน

"ได้ครับคุณหนู" ลุงแกจิ้ม ๆ ไม่ได้เลือกมาก เพราะใจอยากฟังเพลงลูกทุ่ง แต่คิดว่าคงไม่ใช่รสนิยมของคุณหนู เธอคงอยากฟังเพลงสากล สมัยใหม่มากกว่า

นักร้องร้องเพลงภาษาอังกฤษ ลุงไม่ได้เชี่ยวชาญ ฟัง ๆ ไปงั้นเอง

มีเพียงศศิชารู้ความหมายของเพลงรักหวานซึ้ง ทว่าคนที่โดนสามีทรยศหักหลัง ไม่อาจเชื่อมั่นในความรักอีกต่อไป

'ความรักงั้นเหรอ มันไม่มีอยู่จริงหรอก'

หญิงสาวปาดน้ำตาออกจากแก้ม

"ถ้าคุณหนูไม่มีความสุข กลับไปอยู่บ้านเดิมดีไหมครับ อยู่ที่นั่นน่าจะสบายใจกว่า"

ลุงปลอบ เมื่อเข้าใจว่าศศิชาร้องไห้ เพราะคิดเรื่องเวธัส

แกเองก็เป็นผู้ชาย พอดูออกว่าเจ้าหนุ่มนั่นเปลี่ยนไป ไม่เอาใจ ไม่จี๋จ๋ากับคุณหนู คงเป็นเพราะเธอท้อง เอาไม่มัน ทำไม่สนุก

ผู้ชายหลายคนก็เปลี่ยนใจไปจากภรรยา เพราะเหตุนี้

"ค่ะ จันทร์ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน" เธอยิ้มเศร้า แล้วนั่งมองตึกสูงระฟ้าในเมืองหลวง

คิดไม่ถึงว่ารถกระบะบรรทุกท่อเหล็กยาวห้าเมตรจะเบรกกะทันหัน เพราะมีแมววิ่งตัดหน้ารถ ทำให้ท่อเหล็กไถลทะลุกระจกรถหรูของศศิชาซึ่งขับอยู่ด้านหน้ารถกระบะคันนั้น

หมายเหตุ : นางเอกเรื่องนี้มีสามีใหม่