นางเอกอย่างข้าไม่ต้องการพระเอกหน้าโง่อย่างเจ้า เล่ม 2 จบ

เล่ม 2 จบ ค่ะ
นางลืมไปได้อย่างไรกัน หลินซีคือม้าไผ่เหมยเขียวของเขา เขาก็ต้องรักหลินซีมากกว่านางอยู่แล้ว
"อาเสิ่นนำตัวพระชายาไปโบนสามสิบที" นี่เขาจะทำให้นางถึงตายเชียวรึ อาเสิ่นมีสีหน้าลำบากใจอยู่ไม่น้อย
"เร็วสิ"
หลินซีพลันอยู่ในอ้อมอกของเซียวอ๋องสาแก่ใจยิ่งนักที่นังแพศยาเซียนหยีจะโดนโบย
"ผู้ใดกล้าก็เข้ามา พบแผ่นป้ายทองคำนี้เท่ากับพบองค์ฮองเฮา" โชคดีที่หยางฮองเฮามอบป้ายทองคำนี้ให้นาง พบป้ายคำสั่งเสมือนพบพระนาง ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม
เซียวอ๋องกับหลินซีพลันใบหน้าแข็งค้าง ไม่คิดว่าเซียนหยีจะได้รับแผ่นป้ายคำสั่งนี้
อาเสิ่นกับเหล่าทหารพลันคุกเข่าทันที อาเสิ่นคิดว่าพระชายาเอกเป็นคนฉลาดอย่างมาก เซียนหยียิ้มเยาะ
"มาสิเซียวอ๋องมาจับข้า หากท่านทำ ท่านก็ไม่เห็นพระมารดาท่านอยู่ในสายตา เอาล่ะทหารข้าขอสั่งเจ้าให้โบยคุณหนูหลินสิบที ที่พยายามยั่วยุสามีชาวบ้านด้วยป้ายคำสั่งนี้พวกเจ้าจงทำตาม"
อาเสิ่นพลันกลืนน้ำลายมองหน้าเซียวอ๋อง เซียนหยีพลันยิ้มเยาะเย้ย
"คุณหนูหลินโปรดอภัย" อาเสิ่นพลันลากตัวหลินซีออกจากเซียวอ๋อง
"เซียนหยีข้าขอสั่งให้เจ้าหยุดกระทำชั่ว" เซียวอ๋องใบหน้าเปลี่ยนสี
"ตายแล้ว ท่านอ๋องกล่าวหาชายารักเช่นนี้ได้อย่างไร ชายารักมิอาจหยุดได้เพคะ" เซียนหยีพลันหันไปทางอาเสิ่น
"โบยจนกว่าจะครบสิบที" เสียงไม้หวดก้นอย่างแรง ช่างสะใจเซียนหยียิ่งนัก