องค์หญิง ข้ากลับมาเพื่อชดใช้ให้แด่ท่าน 1

ชาติที่แล้วเพราะความเชื่อใจที่มอบให้แก่คนผิด อคติที่บังตาทำให้กว่าเขาจะรู้ตัวก็ยามเมื่อสายเสียแล้ว ในชาตินี้เขาได้มีโอกาสย้อนกลับอีกคราเพื่อนางแล้ว ต่อให้ต้องแลกมาด้วยสิ่งไหนเขายินดี


*โปรดทดลองอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ



ตัวอย่างจากในเล่ม :
"องค์หญิงต้องการสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ"
เมื่อเขาเอ่ยถามก็ทำให้ทั้งโต๊ะหันมองหรูเยว่เป็นตาเดียวกัน ฝ่ายหรูเยว่ก็หาได้สะทกสะท้านอันใดไม่นางตอบด้วยเสียงหนักแน่น
"นิ้วของท่านงดงามเสียจริง"
คำพูดนี้ทำเอาทั้งโต๊ะเงียบกริบจนองค์ชายรองต้องหัวเราะกลบเกลื่อน
เพราะแบบนี้เขาถึงได้เรียกเจ้าว่าเป็นองค์หญิงเสเพลไงน้องสาวข้า !
แม้ในใจจะคิดเช่นนี้แต่ริมฝีปากเขากลับแก้ต่างให้แก่น้องสาวของตนเองอย่างคล่องแคล่ว
"ข้าต้องขออภัยด้วย น้องสาวข้าเมื่อเห็นสิ่งใดงดงามมักจะเผลอจ้องมองจนไม่รู้ตัวอยู่เรื่อย"
เว่ยกงหมินพยักหน้ารับพลางยกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ส่งผลให้ใบหน้ามีความนุ่มนวลเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน
"ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะองค์ชาย กระหม่อมมักได้รับคำพูดเช่นนี้อยู่บ่อย ๆ ที่เมื่อครู่ตกตะลึงก็เพราะว่าไม่คิดว่าองค์หญิงจะสังเกตเห็นเท่านั้น"
ไม่รอให้องค์ชายรองตอบหรูเยว่ก็เอ่ยขึ้นมาแทนเสียก่อน
"ของงดงามมักโดดเด่น ถ้าข้าไม่เห็นก็ถือว่าตาบอดแล้ว"
ตอนที่ได้ยินประโยคนี้มือที่อยู่ใต้โต๊ะของกู่หลิ่งเหิงก็กำเข้าหากันแน่น เขาพยายามไม่หันหน้าไปมองสีหน้านางตอนที่พูดประโยคนี้ก่อนที่จะยกชาขึ้นมาจิบเพื่อลอบแอบมองนิ้วของเว่ยกงหมิน
เหอะ ก็ไม่เห็นจะดีกว่าข้าสักเท่าไหร่