เงื่อนแค้น

"นี่น่ะเหรอที่อยากจะทำให้ตายแต่ไม่ได้ตาย"
"อะไรของเธอ"
มณิกาเงยหน้ามองเขาในคราวนี้ ดวงตาแดงก่ำแข็งกระด้าง "นรกทั้งเป็นของคุณน่ะเหรอ"
มณิกากัดฟันกรอด กลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะละเลียดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาให้เขาได้ฟัง ชัดเจน ทุกถ้อยคำ "แค่นี้ฉันก็ขยะแขยงคุณเต็มทีแล้ว อย่ามาพยายามพูดจาทุเรศๆ เพื่อทับถม ไม่ให้เกียรติกันขนาดนั้นเลย แล้วที่คุณบอกว่าเกลียดเคียดแค้นฉันหนักหนา แต่สุดท้ายมันก็ไปจบลงที่ตรงนี้ คุณไม่กระอักกระอ่วนใจบ้างหรือไง แต่ฉัน สมเพชเวทนาคุณเหลือเกินแล้ว ทำไมคุณถึงยังคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสกว่าคนอื่นอยู่ได้ ทั้งๆ ที่คุณก็ไม่ต่างจากฉัน หรือใครคนอื่นเลย การกระทำของคุณมันทั้งต่ำช้า และโสมมสิ้นดี"