เด็ดดอกไม้ริมทาง

“พี่คินทร์เรื่องนี้มันเป็นยังไงพี่ไปคบกันตอนไหน”

เมื่อเข้ามาในห้องแล้วดอกไม้ยิงคำถามใส่แฟนหนุ่มไปทันที

“ขวัญเป็นลูกของเพื่อนแม่พี่คือผู้หญิงที่แม่หาให้พ่อกับแม่อยากได้มาเป็นสะใภ้”

“แล้วพี่ก็จะหมั้นกับเขาเหรอ”

“ใช่”

“แล้วดอกไม้ละ”

“ดอกไม้ก็อยู่ที่เดิมแต่ถ้าไม่อยากอยู่ก็เดินออกไปเพราะถึงยังไงพี่ก็เลือกขวัญ”

คำพูดจากปากคนรักนั้นราวกับถูกเข็มแหลมทิ่มแทงข้างในใจให้แหลกสลายไม่มีชิ้นดีความรู้สึกภายในใจรวดร้าวทรมานเจียนตาย ไม่คิดเลยว่าคำตอบของคนรักเธอจะเป็นมีดคมกรีดหัวใจเธอให้ขาดวิ่นเป็นชิ้นๆ แต่ขณะเดียวกันคนที่พูดมันออกมากลับไม่ได้รู้สึกเสียใจเจ็บปวดเหมือนอย่างเธอเป็นมีแต่สีหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึก นั่งมองหญิงคนรักร้องไห้ฟูมฟายอย่างไม่คิดจะเข้าไปปลอบเลยสักนิด

“ที่พี่หายไปหลายวันพี่ไปอยู่กับเขาเหรอ”

“แค่บางวัน พี่ต้องทำงานร่วมกับเขา”

ถึงคำตอบจะมีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวแต่ประเด็นคือแฟนของเธออยู่กับผู้หญิงคนนั้นไม่กลับห้องเลย

“พี่ไม่รักดอกไม้แล้วเหรอ”

“ก็รัก ถ้าดอกไม้เป็นเด็กดีเราก็จะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมนะ”

“แต่ดอกไม้มาก่อนนะ”

“มันไม่สำคัญหรอกน่าดอกไม้ หนูต้องเข้าใจนะว่าครอบครัวพี่มีหน้ามีตาในสังคมจะให้แต่งงานกับคนธรรมดามันก็ไม่ได้มั้ยพ่อแม่พี่เขาคงไม่ยอมและฐานะพี่กับขวัญเราเท่าเทียมกัน”

“ดอกไม้ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพี่เลยใช่มั้ย” หญิงสาวถามปนเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร

“ดอกไม้พี่ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้” นคินทร์เดินมาหาร่างเล็กที่ตอนนี้นั่งทรุดลงกับพื้นร้องไห้อย่างหนัก พลางลูบผมอย่างอ่อนโยนซึ่งขัดกับคำพูดที่เหมือนมีดกรีดกลางใจของเธอ

“แต่ดอกไม้อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่” ร่างบางโผเข้ากอดชายคนรักอย่างไม่ยอมรับความจริง

“ถ้าดอกไม้อยากอยู่กับพี่ดอกไม้ต้องฟังนะ เรื่องของเรายังเป็นแบบนี้ต่อไปแต่ต้องไม่มีใครรู้โดยเฉพาะขวัญ”

“พี่จะให้ดอกไม้อยู่กับแบบลับๆ ต่อไปเหรอ”

“ใช่ดอกไม้ทำได้มั้ย ถ้าทำไม่ได้เราสองคนจบกันแค่นี้”

“ไม่เอาๆ อยู่กันแบบนี้ก็ได้ดอกไม้ยอมทุกอย่างพี่คินทร์อย่าทิ้งดอกไม้นะ”

“โอเคครับพี่ไม่ทิ้ง ดอกไม้กลับห้องก่อนนะเดี๋ยวพี่ให้ไอ้ต้นพากลับ”