ข้านี่ล่ะนางมาร

กรุ่นกลิ่นดอกกุ้ยฮวา โชยมาตามสายลม สมกับสมยานาม "หอมหมื่นลี่" ทั่วทั้งหุบเขาเทียนจื่อเต็มไปด้วยต้นกุ้ยฮวาที่บานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมหวานนุ่มนวลอบอวลไปทุกทิศทาง กลิ่นหอมนี้ลอยล่องราวกับจะนำพาความลับของหุบเขาไปยังที่ไกลโพ้น ทว่า แม้ความงามและความหอมจะดึงดูดใจเพียงใด กลับมิเคยมีผู้ใดย่างกรายขึ้นไปยังยอดเขาเทียนจื่อมาเกือบยี่สิบปีแล้ว
ยอดเขาแห่งนั้นมีเรื่องเล่าลึกลับที่บอกต่อกันมารุ่นต่อรุ่น ว่ามีพลังบางสิ่งซ่อนเร้นอยู่ที่นั่น แม้พรรคมารจะถูกล้มล้างจนสูญสิ้นไปแล้ว แต่วิญญาณของนางมารเมียวชิง หัวหน้าพรรคผู้เคยยิ่งใหญ่ยังคงวนเวียนอยู่ที่ยอดเขามิได้จากไป
ผู้คนต่างเล่าลือกันว่านางถูกกักขังอยู่ที่นั่นโดยพลังที่เกินจะควบคุม หากมีผู้ใดล่วงล้ำ นางจะดึงวิญญาณของผู้บุกรุกไปเป็นเชลย
เช่นเดียวกับวิญญาณที่นางเคยสังหารในช่วงชีวิตอันโหดร้ายของนาง
หลายคนไม่เชื่อคำเล่าลือเหล่านั้น คิดว่าเป็นเพียงเรื่องหลอกเด็กเพื่อมิให้ใครกล้าขึ้นไปยังยอดเขาศักดิ์สิทธิ์ ทว่าเหตุร้ายลึกลับที่เกิดขึ้นหลายครั้ง ทำให้ความสงสัยของพวกเขาแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวแท้จริง ใครก็ตามที่พยายามขึ้นไปสู่ยอดเขาเทียนจื่อกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของดอกกุ้ยฮวาที่ลอยฟุ้งไปพร้อมสายลมอ่อน ๆ พร้อมกับเสียงกระซิบที่กล่าวถึงนางมารเมียวชิง และความชั่วร้ายที่นางเคยกระทำไว้ในอดีต
หุบเขาเทียนจื่อจึงเป็นทั้งสถานที่แห่งความงามและความหวาดหวั่น มันดึงดูดสายตาผู้คน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะก้าวเท้าขึ้นไปสู่ยอดเขา ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องราวเกี่ยวกับวิญญาณนางมารเมียวชิงเป็นความจริง หรือเพียงเรื่องเล่าที่ปิดบังความลับบางอย่างที่ซ่อนเร้นอยู่บนยอดเขานั้น
ทว่าไม่มีใครกล้าพอจะขึ้นไปพิสูจน์ความจริงว่าเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับนางมาตลอดทศวรรษนี้เป็นเรื่องจริงหรือเพียงตำนานหลอกมิให้ผู้คนขึ้นไปยังเขาเทียนจื่อกันแน่
ผู้คนเรียกขานข้าว่า "นางมารร้าย" ข้าผู้นี้มิเคยแก้ต่างเลยสักคำ เพราะตัวข้านี้สามารถฆ่าคนเพียงพลิกฝ่ามือ ความโหดร้ายที่ข้าก่อเอาไว้นั้นเกินกว่าจะลบล้าง ผู้ใดจะดูหมิ่นเหยียดหยาม หรือหวาดกลัวตัวข้าเพียงใด ข้าก็มิใส่ใจ ด้วยข้าเชื่อในพลังของตัวเอง เชื่อว่ากฏเกณฑ์ของใต้หล้านี้มีไว้เพื่อผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้น
ทุกครั้งที่ผู้คนเอ่ยถึงข้า มีแต่ความเกลียดชังและความหวาดผวา ทว่าในสายตาข้า พวกเขาก็เป็นเพียงหมากที่ข้าพลิกเล่นได้ตามใจปรารถนา ข้าผ่านการฆ่า ล้างแค้น และยึดครองมานับมิถ้วน จนคำว่า "ความเมตตา" กลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าไปเสียแล้ว แต่ต้นตอของเรื่องราวทั้งหมดนี้ เกิดจากตัวข้าจริงหรือ?
หรือข้าเพียงเป็นผลลัพธ์ของโลกที่โหดร้าย ที่สั่งสมความเกลียดชังและความอาฆาตไว้ในหัวใจข้า
ครั้งหนึ่งข้าเคยมีหัวใจที่อบอุ่น เคยเชื่อในความยุติธรรมและศรัทธาต่อโลก
ทว่าโลกนี้เองที่บดขยี้ความเชื่อของข้าจนไม่เหลือสิ้น ข้าเคยยอมให้คนที่ข้ารักจากไป
โดยที่ข้าไม่อาจทำสิ่งใดได้ นั่นคือวันที่ข้าตัดสินใจจะเดินเส้นทางนี้ เส้นทางที่ไม่มีวันย้อนกลับไปได้อีก ข้าเลือกที่จะละทิ้งความอ่อนแอ ละทิ้งความเมตตา และกลายเป็น "นางมาร" ที่ผู้คนสาปแช่ง
แต่หากย้อนกลับไปได้ ข้าก็คงยังคงเลือกเส้นทางเดิมอยู่ดี แม้เส้นทางนี้จะนำไปสู่จุดจบที่ทุกชีวิตต้องล้มตาย ข้าไม่มีทางถอยกลับไปได้ เพราะทุกสิ่งที่ข้าทำ...ข้ายอมเพื่อเขาคนนั้น ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นแสงสว่างในชีวิตข้า แม้เวลาผ่านไป ความเจ็บปวดและความรักที่มีต่อเขายังคงอยู่
หากสิ่งเดียวที่ข้าทำได้เพื่อเขาคือการเผชิญหน้ากับชะตากรรมนี้ ข้าก็จะเดินไปจนถึงที่สุด...ไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไร
เพื่อเขา ข้ายอมเสียทุกสิ่ง แม้กระทั่งจิตวิญญาณของข้าเอง
ผู้คนเกลียดชังข้า แต่กลับมิมีผู้ใดรู้เบื้องหลังว่าแท้จริงแล้วข้าต้องโหดร้ายเช่นนี้เป็นเพราะผู้ใด แทงมีดใส่อกคนรักของข้า สังหารตระกูลข้าจนสิ้นแม้แต่เด็กทารกก็มิเว้น ข้าต้องยืนยิ้มแล้วเอ่ยว่า ไม่เป็นไร ข้าให้อภัย นั่นคงมีเพียงพระโพธิสัตว์เสียแล้วมิใช่ข้าคนนี้ คนที่พวกเจ้าหวาดกลัวยิ่งกว่าภูตผี