ผัวชั่วคืนของนารา

'นาราไม่ให้พี่เอา พี่ก็ต้องไปเอาคนอื่นไง นาราจะโวยวายทำไม มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย'

'แต่นารารับไม่ได้ เราคบกัน ก็ควรซื่อสัตย์ต่อกันสิ'

'งั้นไม่ต้องคบ ผู้หญิงจืดชืดอย่างนารา พี่ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม'

คำพูดพวกนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของนารา

ความรักที่เคยสวยงามค่อย ๆ สลายไป เหลือทิ้งไว้เพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำที่แสนเจ็บปวด

'ทำไมกัน ทั้งที่ฉันพยายามแล้วแท้ ๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ตลอดเลย'

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนนอกใจ ก่อนหน้านาราเคยมีแฟน แต่พวกเขาต่างบอกว่าเธอจืดชืด ไม่เซ็กซี่ แม้แรกเริ่มบอกว่าเธอน่ารัก เรียบร้อย เหมาะสมที่จะเป็นแม่ของลูกก็ตาม

หญิงสาวตัดสินใจไปผ่อนคลายความเครียด ละทิ้งความเศร้า ด้วยการดื่มค็อกเทลที่บาร์ในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอเคยมากับกลุ่มเพื่อน เพื่อฉลองวันเกิด

หญิงสาวจมดิ่งอยู่กับอารมณ์ของตัวเองและเอาแต่กระดกแก้วไม่หยุด

"B52 อีกแก้วค่ะ" เสียงเธอแหบแล้ว บ่งชี้ว่าดื่มเยอะ และควรพอก่อน

"แรงนะครับ คุณเมามากแล้วด้วย" บาร์เทนเดอร์เตือน

"จัดมาหนึ่งแก้วค่ะ" แม่สาวช้ำรักอยากเมา เอาให้สลบ ลืมเรื่องร้าย ทำลายหัวใจไปซะ

เมื่อลูกค้ายืนยันว่าจะดื่มต่อ บาร์เทนเดอร์หนุ่มจึงทำเครื่องดื่มให้ตามที่สั่ง

ระหว่างนั้นมีคนมานั่งข้าง ๆ นารา แต่หญิงสาวไม่ได้สนใจ

"เพื่อนคุณลูกค้าเหรอครับ"

"ครับ" ธามนิธิตอบ

ความจริงเขากับเธอไม่ได้เป็นเพื่อนกันหรอก แต่จะตอบว่า 'ไม่ใช่' ก็คงพาตัวออกไปจากที่นี่ได้ยาก พนักงานต้องสงสัยในตัวเขาแน่นอน

"นารา คุณเลิกดื่มได้แล้ว กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวผมไปส่ง" เขาแตะตัวเธอเบา ๆ

"ไม่เอา ไม่อยากกลับบ้าน คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่" หญิงสาวสะบัดแขนไล่อย่างรำคาญ

เธอจองห้องไว้แล้ว เพราะไม่อยากกลับไปนอนบ้าน กลัวพวกแม่บ้านถามว่าทำไมตาถึงบวมปูด

นาราไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง โดยเฉพาะพ่อกับแม่ เธอรู้ดีว่าพวกเขาอบรมเลี้ยงดูเธอมาอย่างดี หากมีผู้ชายมาทำให้เสียใจ ร้องไห้ฟูมฟาย ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน

ดังนั้นในคืนนี้ทุกคนจึงคิดว่าเธอไปปาร์ตี้งานวันเกิดของเพื่อนสมัยเรียน และจะไม่กลับไปนอนที่บ้าน

หญิงสาวดื่ม B52 จนหมดแก้ว แล้วฟุบหลับไปเสียดื้อ ๆ

"สิ้นฤทธิ์ซะแล้ว" ธามนิธิส่ายหน้า ทั้งที่รู้ว่าตัวเองดื่มได้ไม่มาก ก็ยังจะดื่มอีก

"ดูเหมือนเพื่อนคุณจะรักผู้ชายคนนั้นมากเลยนะครับ ผมเห็นเขาบ่นสลับกับร้องไห้ฟูมฟายตั้งแต่ดื่มแก้วที่สองหมด"

ธามนิธิได้แต่ยิ้ม เขาไม่อยากพูดมาก และคิดว่าไม่จำเป็นต้องพูดด้วย

หลังจ่ายเงินเสร็จ ชายหนุ่มพยุงหญิงสาวไปยังลิฟต์ แล้วค้นดูในกระเป๋าสะพายข้างของเธอ พบคีย์การ์ดโรงแรม

'มีห้องพักแล้วนี่เอง ถึงว่าจะนอนที่นี่ให้ได้'

เขาพาเธอไปที่ห้องนั้น วางร่างบางลงบนเตียงคิงไซส์

ธามนิธิกำลังจะออกไป แต่ดันถูกแม่ตัวยุ่งดึงไว้ซะก่อน

เขาล้มคร่อมร่างเธอพอดี

นารามองคนตรงหน้าตาเยิ้ม เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ซึ่งดื่มเข้าไปมากพอสมควร

'หล่อจัง' มือบางลูบไล้ไปตามใบหน้าหล่อเหลาของชายปริศนา ซึ่งเธอไม่คุ้นตา

แรงปรารถนาที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจเริ่มปะทุขึ้นมา

หญิงสาวนึกถึงคำพูดของแฟนคนก่อน ๆ

'ไม่ว่าหญิงหรือชาย ก็มีอารมณ์ทางเพศด้วยกันทั้งนั้นแหละ พี่ไม่เข้าใจว่านาราจะอดทนไปทำไม ไหน ๆ เราก็คบกันแล้ว มามีความสุขด้วยกันไม่ดีกว่าเหรอ'

'นั่นสินะ จะอดทนเป็นคนดีไปทำไม ในเมื่อเป็นแล้วโดนด่าว่าจืดชืด น่าเบื่อ'

มองไป มองมา คนตรงหน้าหน่วยก้านดีใช้ได้

'กล้ามแน่นดีแฮะ' เธอลูบไล้ไปตามต้นแขนแกร่ง ซึ่งซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้าชั้นดี

"มีถุงยางไหมคะ"

"ฮะ! ว่าไงนะ" ธามนิธิไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำถามนี้จากปากนารา

"คุณมีถุงยางหรือเปล่า"

"มี"

"ไม่เป็นโรคอะไรใช่ไหม" คำถามนี้ ทำให้เขาอยากหัวเราะออกมา

ใครจะไปบอกว่ายอมรับว่าตัวเองเป็นโรค นาราก็ช่างถามซะจริง

"ไม่เป็น วางใจได้" เขาไม่ได้โป้ปด เพราะระวังตัวตลอด หาหมอตรวจร่างกายเป็นประจำ

"ดี งั้นช่วยเปิดซิงฉันที ฉันไม่อยากรักนวลสงวนตัวแล้ว" คนมีแผลในใจลูบอกกว้างของอีกฝ่าย

"แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจภายหลัง" เขาถาม ให้โอกาส เผื่อเธอเปลี่ยนใจ

"แน่ใจ ขอแค่คุณอย่ารุนแรงก็พอ"

"ได้" ธามนิธิไม่ปฏิเสธ

เขาชอบนารา เพียงแต่เธอไม่รู้ และไม่เคยสังเกตเห็น

ไม่เป็นไร เขาไม่โทษที่หญิงสาวเคยมองข้าม เพราะตัวเธอเองมีแฟนอยู่แล้วก่อนหน้านี้

หนุ่มหล่อบรรจงจูบริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของสาวงาม พลางลูบไล้ผิวกายอ่อนนุ่ม

เสื้อผ้าหลุดออกไปทีละชิ้น ในที่สุดทั้งคู่ก็เปลือยเปล่า

เธอเปิดรับสัมผัสวาบหวามจากเขา และปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ