ยัดเยียดรัก (ชื่อเดิม กลิ่นอุ่นไอรัก) (หนังสือเสียง)

“พี่ดิน?”
“เราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดเรียกชื่อเล่นผมได้นะครับ อีกอย่างผมเป็นลูกชายคนเดียวไม่มีน้องสาว”
“พี่ดิน จำเกตุไม่ได้เหรอคะ เกตุน้องสาวพี่ไง”
“ขอโทษนะครับ คุณ..คงจำคนผิดแล้วล่ะ” คนฟังน้ำตารื้น มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงจำเธอไม่ได้ล่ะ คนตัวเล็กไม่ยอมแพ้พยายามคว้าท่อนแขนเขาแล้วเขย่าเบาๆ
“เกตุไม่ได้โง่ขนาดจำพี่ชายตัวเองไม่ได้”
“ปล่อย... และก็ช่วยออกไปได้แล้ว ผมมีงานต้องทำ”
“เกตุไม่ไป จนกว่าจะแน่ใ จว่าพี่จำเกตุไม่ได้จริงๆ” หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก เรียกกำลังใจให้ตัวเอง “เกตุมีคำถามบางอย่างอยากถามพี่ คำถามที่ค้างคาใจมานาน 7 ปี... ทำไม พี่ต้องเลือกทิ้งเกตุ ไหนเคยสัญญาว่าจะอยู่ดูแลเกตุตลอดไปทำไมพี่ถึงทำอย่างนั้นคะ” หยดน้ำใสๆ ไหลออกมาไม่ขาดสาย ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีการโวยวาย เธอแค่อยากมาถามต้องการคำตอบจากปากเขาเท่านั้น
“เราเคยมีเรื่องอะไรให้ต้องจดจำกันด้วยอย่างงั้นเหรอ ... อีกอย่าง ผมจะขอพูดอีกครั้ง ผมไม่เคยมีน้องสาว ทีหลังอย่ามาพูดมั่วๆ แบบนี้อีก”
“โอเค... ฉันเข้าใจแล้ว... ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ฉันสงสัยมาตลอดเจ็ดปีนะคะ... คุณนฤบดินทร์ ”
ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาต่างไปต่างเดิมอย่างสิ้นเชิง แววตาคู่สวยแฝงความเจ็บปวดจ้องนิ่งที่ดวงตาคู่มคมกริบ จากนั้นก็กระชากสร้อยบนลำคอที่ตัวเองสวมใส่มาตลอดเจ็ดปีเต็มออก แล้วปาใส่ร่างเขาเต็มแรงด้วยความโมโห เกตุวดีก้าวออกจากห้องทำงานใหญ่ด้วยความเสียใจสุดซึ้ง น้ำตาหญิงสาวไหลพรากตลอดทางที่กลับมายังโต๊ะทำงาน เธอยิ้มเยาะให้กับความโง่เขลา ที่คิดว่าเขาจะดีใจหากเจอหน้า ทว่าไม่ใช่ เธอคนเดียวที่คาดหวังลมๆ แล้งๆ มันควรจบมานานแล้ว แต่เป็นเธอเองที่รั้นตะแบง