เชฟคนนั้นเป็นแฟนผมเอง

มีแฟนเป็นไทป์หมาเด็ก มันดีมากใช่ไหมครับคุณเชฟที่รักของธาราเขต ?

"นายจะจีบพี่อะดิ"
"เฮ้ย !" แกล้งตกใจพอเป็นพิธี
เล่นถามตรง ๆ ธาราเขตถึงกับทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว แถมพูดไม่ออกอีกต่างหาก
"..."
"ถ้าจะจีบก็บอกพี่ตรง ๆ พี่ไม่ว่าหรอก พี่ไม่ได้รังเกียจ ตรงกันข้าม พี่กลับรู้สึกสบายใจทุกครั้งเวลาที่มีนายอยู่ใกล้ ๆ และรู้สึกดีด้วย ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน"
"อาจเป็นเพราะเราใจตรงกันมั้งครับ" ธาราเขตแกล้งว่า แล้วยังส่งสายตาหวานฉ่ำให้รุ่นพี่หนุ่มด้วย แสดงออกชัดเจนว่าชอบอีกฝ่ายจริง ๆ
นั่นทำให้วันรวีอดที่จะหน้าแดงก่ำด้วยความเขินไม่ได้ จนต้องทำเป็นเสไปพูดเรื่องอื่น
"เมนูนี้พี่เพิ่งคิดค้นขึ้นมาใหม่เลยนะ คิดออกเมื่อกี้เลย แต่ยังไม่ได้ตั้งชื่อเมนู เอ่อ นายเป็นหนูทดลองให้พี่หน่อยสิ ชิมดูว่าใช้ได้มั้ย"
"พี่วีหน้าแดงเหรอครับ" นักศึกษาหนุ่มแซว
อีกฝ่ายทำเป็นใช้มือพัดไปมา
"อากาศมันร้อนน่ะ"
"ร้อน?" ธาราเขตทวนคำพลางหัวเราะเบา ๆ แล้วมองไปที่แอร์ซึ่งอยู่ข้างฝาผนัง ขณะนี้มันยังคงทำงานอยู่ ออกจะเย็นฉ่ำด้วยซ้ำไป "ร้อนตรงไหนครับ แอร์ก็เปิด ผมว่าที่หน้าพี่แดง..."
"ช่างหน้าพี่เถอะ ตอนนี้พี่อยากให้นายชิมอาหารจานนี้ก่อน ว่ามันพอใช้ได้มั้ย" เขาเฉไฉ
หนุ่มรุ่นน้องจึงยอมชิมอาหารให้ สักพักทำหน้าเหยเก
"อื้อฮือ ไม่..."
"ไม่อร่อยเหรอ" ถามด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ พร้อมกับคอตก
ธาราเขตยิ้มนิดๆ
"อื้อฮือ ไม่อร่อยได้ยังไง ระดับเชฟวีทำซะอย่าง มันโคตรจะน่ารักอะพี่"
"แล้วเมื่อกี้ทำหน้าเหยเกเพื่อ?" วันรวีไม่เข้าใจ
"ทำหน้าเหยเกที่ไหนกันเล่า เขาเรียกว่าทำหน้าฟินต่างหาก" พูดให้อีกฝ่ายสบายใจ
"หน้าฟิน?"
"เหอะน่าพี่ ยังไงอาหารจานนี้ของพี่ก็อร่อยอยู่แล้ว เชื่อผมสิ เออ พี่ยังไม่ได้ตั้งชื่อเมนูนี้ใช่ปะ งั้นเดี๋ยวผมจะตั้งให้" ธาราเขตเอ่ย "เมนูใหม่นี้ชื่อว่า...ปลาดุกคลุกรัก"