รูปมนตรา

“เจ้านางน้อย ขอให้ทรงเกษมสำราญ และโปรดลืมชื่อ ‘ตระสัก’ ผู้นี้ ให้หมดสิ้นเมื่อทรงบรรทมตื่นขึ้นอีกครั้ง หน้าที่ของกระหม่อมหมดสิ้นลงแล้วโดยสมบูรณ์ แต่ก็ยังหวังเป็นครั้งสุดท้ายว่า ในวันเวลาหนึ่งของอนาคตกาล เราจะได้พบกันอีก ไม่ว่าในชาติภพหน้า หรือเมื่อใด และเมื่อถึงเวลานั้น กระหม่อมจะได้ขอรักผู้หญิงคนนี้ได้อย่างเต็มหัวใจ เต็มวิญญาณ เสมือนที่มีให้ต่อเจ้านางน้อยในครั้งนี้”
..........................................................
กุเพนทราหวนนึกถึงผู้ที่ตนจงรักภักดีด้วยชีวิต...เจ้านางแก้วก่ำฟ้า ผู้พ่ายรัก! ด้วยความเวทนานัก หากคนรู้ใจเจ้านางเช่นมัน ยังหารู้ไม่ว่า ความรักของ ‘นาง’ ผู้พ่ายรักนั้น
จะแปรเปลี่ยนเป็น ‘พลังชีวิต’ อีกรูปแบบหนึ่ง
ซึ่งทรงอานุภาพอันร้ายกาจ สามารถทำลาย ‘ความรักความผูกพันของคนคู่หนึ่ง’ ให้แตกสะบั้นขาดจากกันไปนานแสนนานนับพันปี!
............................................................
การกลับมาเยือนหลวงพระบางในครั้งนี้ แม้จะแตกต่างจากภาพนครเชียงทองในสมัย ‘ขุนชะวาเลา’ ที่ห่างกันนับพันปี แต่ความรู้สึกเมื่อได้มาเยือนอีกครั้งในครั้งนี้นั้น
กลับเหมือนนำพาเขาให้ได้หวนคืนสู่วันเวลาแห่งอดีตกาล
รักเอยเคยเริศร้าง แรมมณี
หวนกลับคืนอกพี่ อีกครั้ง
ดั่งฝันชุบชีวี ชีพชื่น พระเอย
กาลกัปมิอาจรั้ง พรากรักเลือนสลาย
ทุกอย่างไม่ใช่ความบังเอิญ มันคือโชคชะตา ด้วยพรหมลิขิต และเจตนารมณ์ที่มุ่งมั่น ทำให้คนทั้งสองได้หวนกลับคืนมาพบพานกันอีกครั้งในปัจจุบันภพ