ศรีช้างแสน

หนึ่งชีวิต หลีกหนี หนึ่งรัก ตามทวงถาม!
‘เจ้านาง’ ผู้วนเวียนข้ามภพผ่านกาลเวลานับพันปี
จากราชธานีศรีช้างแสน สู่ลุ่มน้ำเจ้าพระยา
นางสถิตอยู่ได้ ด้วยแรงปรารถนาของคน!
...............................................................................

สิ่งใดที่รัก สิ่งนั้นจะถูกทวงคืน!
“ลูก...เราแค่ถูกกำหนดมาให้สูญเสีย แต่ไม่ได้ถูกกำหนดไม่ให้ถูกรัก” และแม้จะระวังแค่ไหน ถ้าเมื่อไรหัวใจทำงาน มันจะไม่หยุดจนกว่าความรักจะตายไป
ความสูญเสียมากมายหลายอย่างที่เกิดขึ้น...จะเหลืออะไรให้สูญเสียอีก
ถ้าไม่ใช่ความรัก คนรัก และนั่นคือการสูญเสียที่น่ากลัวที่สุด

เงาเลือนราง จากอดีต น่าค้นหา
เดินทางมา แสนไกล เพื่อทวงถาม
หนึ่งชีวิต หลีกหนี หนึ่งติดตาม
จะเนิ่นนาน เท่าใด ไม่ลืมเลือน

“เราบอกแล้วว่าเรามิเคยบังคับให้ใครมา ทุกคนมาหาเราเอง”
เสียงทอดถอนของเจ้านางแห่งอุมงคเสนานคร นางผู้วนเวียนข้ามผ่านกาลเวลา สถิตอยู่ได้ด้วยแรงปรารถนาของคน!
กุพชกาหันไปมอง ยากจะบอกว่ารู้สึกเช่นไร ผสมปนเปกันไปทั้งหวาดกลัวและขุ่นเคือง
“คุณเดินไปหาเขา ถ้าคุณไม่ไป ไม่ปรากฏตัว ก็ไม่มีเรื่องราว”
“กิเลสมนุษย์เรียกหาเรา เราก็มีหน้าที่ของเรา”
“คุณปฏิเสธได้”
“ทุกอย่างยึดโยง เจ้าแห่งพันธะสัญญาไม่อาจเพิกเฉยต่อคำเว้าวอนของมนุษย์”
“เขาอาจจะขอกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์”
“การขอกับเทพดา จิตใจจะสงบผ่องใส ได้หรือไม่ได้ก็ไม่มัวเมาลุ่มหลง ความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด ความอยากได้อย่างถึงที่สุด ก่อให้เกิดแรงจิตในทิศทางเดียวกัน”
ถึงตอนนั้น มนุษย์ทุกผู้ มักคิด ‘อะไรก็ได้’
เมื่อนั้นแหละ เจ้าแห่งพันธะสัญญาจะมา!
“เจ้าขอเราให้ สิ่งที่เจ้าแลก เจ้าต้องคืน เราไม่เคยทวงสัญญาผิดคน!”