ไสยศวาส

เสียงพึมพำต่ำ ทุ้ม แต่กระหึ่มราวกับเสียงลมอื้ออึงคล้ายท่วงทำนองโศลกโบราณ ตอบรับการมาปรากฏกายของผู้มาใหม่
“ท้าวนลนุกร ฤษีผู้ทรงตบะ บุตรแห่งเวสสุวรรโณมหาราชา มาทำไม? มาทำไม? ไฉนจึงมา”
ชายหนุ่มกวาดตามองกลุ่มหัวโขนยักษ์ ประกายกร้าวจากดวงตาวาวคู่โตนั้น ทำให้สรรพเสียงครวญครางเงียบทันควัน!
เขาหันมาทางราพณ์ พญาแห่งยักษ์ ผู้สูงส่ง
“ท่านพ่อทนเห็นพวกท่านชักช้ากับการงานที่นี่ไม่ไหว จนเบื้องบนร้อนรนไปทั่ว จึงกำหนดให้เรามาในครั้งนี้...” ดวงตาวาวโรจน์ปราดมองรอบ ก่อนจะหยุดนิ่งยัง ‘คุณอาทั้งสอง’ กล่าวต่ออย่างไม่ไว้หน้าทุกหน้าถึงสิ่งสำคัญที่บัดนี้ทุกตนต้องตระหนัก
“พวกท่านปรับตัวใช้ชีวิตมนุษย์ธรรมดาจนเคยชิน อาจหลงลืมไปกระมังว่า...พวกเรามาอยู่ที่นี่ด้วย ‘หน้าที่’ อันใด!!”
เสียงของ ‘มีฤทธิ์ แดนจรัส’ แปรเปลี่ยนเป็นกึกก้องกังวานทั่วห้องกว้าง จนผู้สูงวัยสะท้านลึก...
รู้ว่า สิ่งที่ชายหนุ่มพูดถึงนั้น หมายความว่าอย่างไร!!

และความหมายนั้นแหละ ที่ ‘วรรณวรรธน์’ ต้องการสื่อกับผู้อ่านผ่านเรื่องราวใน ‘ไสยศวาส’ นี้
‘ท่านพ่อ’ ของชายหนุ่ม และ ‘เบื้องบน’ ร้อนรนในเรื่องใด สำคัญมากเพียงไร เกิดอะไรในมนุษยภพ ภูมิภพกลาง หนึ่งในไตรภพ ท่านท้าวเวสสุวรรณถึงต้องส่งมือขนาดผู้มากฤทธิ์เดชะและบารมีธรรม บุตรแห่งท้าวเธอ ‘ฤษีท้าวนลกุวร’ ลงมาสะสาง ‘หน้าที่’ นั้น
สำหรับสวรรค์และเหล่าทวยเทพอวตารแล้ว
สิ่งใดฤๅสำคัญเท่า ‘ความดี’ ถูกกัดเซาะทำลาย!
ยิ่งผู้กัดเซาะ คือ ยักษ์ เหล่าอสูรบริวาร มีหรือเทพผู้ยิ่งใหญ่ในท้าวจตุโลกบาลทั้งสี่ อธิบดีแห่งอสูร เทพผู้ปกป้องพระพุทธศาสนา จะนิ่งดูดาย!

หาก ‘นลกุวร’ บุตรแห่งท้าวเธอ รู้ ๆ กันอยู่ว่าท่านมากเสน่ห์และเจ้าเล่ห์นัก จึงว่ากันว่า ท่านมี ‘กิจแฝง’ นอกจากกิจธุระแห่งบิดา
“สาเหตุที่ท้าวนลกุวรลงมาครั้งนี้จะมิใช่มีเพียงเรื่องไล่ล่ายักษ์ที่หลบหนีเท่านั้น อาจมีข่าวว่านางรัมภากลับมาจุติใหม่ ณ ภพแห่งนี้ ท้าวเธอจึงได้ยอมลงมาทำกิจธุระแทนบิดา โดยไม่ยอมบอกสาเหตุเรื่องนี้ให้พวกท่านรู้ทั้งหมด”
ทั้งเหล่าหัวโขนยักษ์และราพณ์คล้ายจะพึมพำด้วยประโยคเช่นเดียวกัน
“คราวคงหนีไม่พ้นชะตากรรม สงครามใหญ่กลางเมืองกันแล้ว!!”
แม้เถ้าแห้ง โกศร้าง บนกลางทราย
ถูกวสันต์ พัดพราย ไม่สลายสูญ
จะจารึก รักมั่น ไม่คลายดูร
จิตยังทูน เทิดรัก และภักดี

ศึกปราบมารว่าอลังการแล้ว มามีศึกรักเข้าผสมโรง ‘ไสยศวาส’ ย่อมไม่พ้นความสนุก น่าอ่าน และคนอ่านน่าจะได้ ‘อะไร ๆ’ จากการอ่าน
สมตามที่ ‘วรรณวรรธน์’ ผู้เขียนตั้งใจไว้กับงานเขียนชิ้นนี้