ไร่นี้มีรัก

นำเรื่อง

เมย์เด็กกำพร้าถูกพ่อแม่ของตะวันรับเลี้ยงตั้งอยู่ม.สอง ทั้งสองรักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกคนเล็กคนหนึ่ง จนเรียนปริญญาตรีจึงรีบส่งให้มาทำงานกับตะวันที่ไร่กาแฟที่เชียงใหม่เพราะไม่อยากให้เมย์ไปลำบากหางานที่อื่น ด้วยความที่ตะวันชอบแกล้งเมย์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วจึงทำให้เมย์ไม่ค่อยอยากพูดกับเขาแม้กระทั่งตอนมารับที่ขนส่งก็ยังไม่พูดด้วย
ตะวันที่เห็นน้องไม่พูดด้วยจึงหาวิธีที่จะให้เมย์พูดตัดสินใจพาเธอกลับไร่ด้วยเส้นทางลัด เส้นทางที่ไม่มีใครใช้กัน
สุดท้ายยัยน้องเมารถตัวเองกลับสงสารนึกทาตัวเองเฉย


สปอยล์


“ไอ้ชามึงมายกของลง มัวแต่สนใจคนอื่นจนลืมทำหน้าที่ตัวเอง”
เสียงประชดประชันดังออกมา
“เดี๋ยวผมไปยกของลงก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
ใบชาขอตัวเดินออกไปที่โรงรถ ส่วนเมย์ยังคงนั่นพักอยู่และดมยาดมที่เอาติดตัวมาด้วยจนรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว ค่อยเดินไปที่โรงจอดรถที่อยู่ไม่ห่างจากที่เธอลงเมื่อกี้
“ไง ดีขึ้นแล้วเหรอ”
เห็นหน้าตาสดชื่อขึ้นแล้วค่อยชั่วหน่อย ในใจลึกๆก็เป็นห่วงเธอไม่น้อยเหมือนกัน ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงที่แข็งแกร่งไม่ยอมเขาคนนี้จะเมารถง่ายๆขนาดนี้
“อื้ม”
ร่างบางตอบเพียงสั้นๆไม่มองหน้าคนถามเลี่ยงไปดูกระเป๋าที่ถูกยกลงว่าเสียหายตรงไหนบ้างหรือเปล่า
“พ่อเลี้ยงครับกระเป๋าของคุณผู้หญิงเอาไปไว้ที่ไหนครับ”
“เอาไปไว้ที่...”
“เอาไปไว้ที่ห้องพักคนงานค่ะ”
พ่อเลี้ยงไม่ทันพูดจบ เสียงของหญิงสาวเอ่ยแทรกเข้ามาก่อนใบชาหันไปมองตะวันเพื่อต้องคำตอบ เพราะห้องพักคนงานนั้นแคบก็แคบคงไม่เหมาะกับผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอหรอก
“จะดีเหรอครับคุณผู้หญิง”
เมื่อไม่มีคำตอบจากเจ้านายใบชาจึงเอ่ยขึ้นแทน ซึ่งเขายังไม่รู้ว่าร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าชื่ออะไร เมื่อกี้ก็ไม่ทันได้ถาม มัวแต่เป็นห่วง