Madly in love เรื่องรักฉบับสองเรา

คำก็ ‘ใจดำ’ สองคำก็ ‘ใจร้าย’ เรื่องที่เกิดขึ้นก็ไม่พูดถึง แถมฟื้นขึ้นมาก็ยังรวนเธอได้ตลอดอีกด้วย...เธอควรจะปล่อยให้นอนเจ็บอยู่คนเดียวซะให้เข็ด แต่ก็ทำใจไม่ดูดำดูดีไม่ได้ บทสรุปก็เลยลงเอยที่...ทำทุกอย่างให้เขา ตามที่เขาต้องการ
“ข้าวต้มข้าวโพดกับเกี๊ยวน้ำ ยายเกดเอามาจากโรงแรมค่ะ คุณย่าสั่งให้กุ๊กที่นั่นทำให้...ทานเลยนะคะ กำลังร้อนๆ”
เห็นเขาไม่หือไม่อือ คนคอยพยาบาลก็เลยต้องกำชับอีกครั้ง
“ผมเป็นคนป่วยนะ” คนเจ็บเอ่ยออกมาหน้าบึ้ง
“ป่วยใจหรือป่วยกายคะ” ไปรลิดาเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มบางๆ และดูจะเป็นรอยยิ้มแรกที่เผยออกมาด้วยตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมาหาเรื่องเธอ
“แล้วที่หักก็ขา ไม่ใช่มือ”
คนเจ็บหน้าบึ้งขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยิน ผิดกับคนพูดที่ยิ้มมากขึ้นทั้งที่กำลังเจอศึกสองด้าน
“อ้าปากค่ะ”
“จูบก่อน”
คนเจ็บสั่งหรือว่าขอก็ไม่รู้ แต่หน้าตายๆ นั่นทำให้คนมองหมั่นไส้ได้ไม่น้อยทีเดียว ขณะที่สายตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าเรียวสวยไม่วางตา...จ้องหน้ากันอยู่เป็นครู่ พยาบาลจำเป็นก็จำต้องวางช้อนในมือลงเมื่อสบสายตาดื้อดึงของคนเจ็บ แล้วก็ไม่รู้ว่าเธออุปาทานไปเองหรือเปล่า เธอถึงได้มองเห็นว่าเขาเผยอปากรอเลยทีเดียว ไม่มีเผื่อความผิดหวัง และดูจะมั่นใจมากๆ ว่าเธอจะต้อง ‘จูบ’ เขาแน่ๆ
แต่เขาก็คิดถูกนั่นแหละ...ถูกเสมอ เพราะเธอก็ไม่เคยขัดใจเขาสักครั้ง
ร่างบางโหย่งตัวขึ้นเล็กน้อย โน้มใบหน้าลงไปหาคนเจ็บขี้อ้อนแล้วก็เป็นจอมป่วนของเธอในตอนนี้ แตะไล้เรียวปากกับริมฝีปากได้รูปสวยของเขาบางเบาอ่อนโยน หากคนรอท่าอยู่แล้วไม่อยากได้แค่นั้น...ปากร้อนๆ ของคนเจ็บเปิดออก รวบกลืนเรียวปากอิ่มนุ่มเอาไว้ราวกับอดอยากหิวกระหายมานานเนิ่น ดื่มด่ำกับความฉ่ำหวานที่หาได้จากเธอแค่คนเดียวอย่างไม่รู้จักพอ ก่อนจะปล่อยให้ปลายลิ้นนุ่มดุจกำมะหยี่เข้ามาโลมไล้ ซอกซอนไปทั่วริมฝีปากร้อนระอุ แล้วก็สอดแทรกลึกเข้าไปในโพรงปากของเขา ตวัดวนเป็นจังหวะอย่างรู้งาน ดูดดื่มกับความหวานล้ำ ดูดซับเอาลมหายใจของเขาไปจนแทบหมดสิ้น