ชิมรสชงรัก

“ทะ ทำไม คุณมาถามผมแบบนั้น คุณจะบอกว่าคุณจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้งั้นเหรอ” รามิลแสร้งทำหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ พร้อมกับรวบข้อมือกลมกลึงสองข้างเอาไว้ก่อนจะสร้างข้อกล่าวหาหญิงสาว
“เรื่องเมื่อคืน?” รติรสพึมพำออกมาด้วยสีหน้างงสุดๆ ก่อนจะคิดในใจด้วยความรู้สึกหวั่นๆ กับการกระทำของตัวเองที่ทำลงไปโดยไม่รู้ตัว
‘อย่าบอกนะว่าฉันทำเรื่องน่าอายอะไรลงไป’
“คุณจำไม่ได้จริงๆ ด้วยในสิ่งที่คุณทำลงไป” บาริสต้าหนุ่มทำหน้าสลดพร้อมกับปล่อยข้อมือหญิงสาวที่กำลังนิ่งอึ้งให้เป็นอิสระ
“เอ่อ เมื่อคืนโรสทำอะไรลงไปเหรอคะ ทำไมเรย์ต้องทำหน้าเหมือนกับคนเพิ่งถูกขืนใจมา แต่เดี๋ยวนะ ถูกขืนใจงั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าโรส... ” หญิงสาวถามเสียงสูงด้วยความตกใจ
“ใช่ คุณขืนใจผม อย่าบอกนะว่าคุณจำไม่ได้ ใช่สิ คุณมันเป็นผู้หญิงไม่เสียหายอะไร ไม่เหมือนผม ถ้าคนอื่นรู้ถึงไหนผมคงอายไปถึงนั่นที่โดนผู้หญิงขืนใจ” ชายหนุ่มทำหน้าสลดจนดูหมั่นไส้ในสายตาของรติรส
‘ไม่จริงใช่ไหม ครั้งแรกของฉันเชียวนะ ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย’ คนที่เพิ่งถูกปรักปรำว่าไปขืนใจผู้ชายทำหน้าเหวอสุดๆ กับข้อกล่าวหา
“เดี๋ยวนะคะ เมื่อคืนเราสองคนมี เอ่อ อะไรกันงั้นเหรอคะ ทำไมโรสจำไม่ได้”
“คุณคิดจะปัดความรับผิดชอบผม เลยบอกว่าจำไม่ได้ใช่ไหม” รามิลยกมือปิดหน้าราวกับกำลังร้องไห้
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แค่โรสจะบอกว่าโรสเมาจนจำอะไรไม่ได้จริงๆ แล้วอีกอย่างคุณเป็นผู้ชายนะคะ จะโดนผู้หญิงขืนใจไม่คิดจะขัดขืนหน่อยเหรอคะ”
“ผมขัดขืนสุดกำลังแล้ว แต่คุณก็ยั่วยวนผมจนผมอ่อนระทวย พูดไปก็กระดากปากไป เอาเป็นว่าผมเป็นของคุณแล้วคุณต้องรับผิดชอบผม ไม่งั้นผมจะไปร้องเรียนกับมูลนิธิ และไปฟ้องเพื่อนๆ ของคุณ” รามิลเงยหน้ามองรติรสด้วยใบหน้าเศร้าแต่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว
‘เฮ้ย! นี่มันยุคสองพันสิบห้าใช่ไหมเนี่ย มันเป็นยุคที่ผู้ชายมาร่ำร้องขอความรับผิดชอบจากผู้หญิงแล้วเหรอ’ หญิงสาวคิด