มงกุฎที่ไร้บัลลังก์

ขบวนส่งเสด็จผ่านเข้าสู่ด่านท่ามกลางการ ‘รับเสด็จ’ อย่างสมพระเกียรติ และแล้วไม่นานขบวนเหล่านั้นก็เคลื่อนผ่านไป ผู้ ‘ส่งเสด็จ’ แลตามไปจนลับตา...ใช่แล้ว วันนี้ ‘มงกุฎ’ องค์หนึ่งไร้บัลลังก์ แต่อีกไม่นาน ‘มงกุฎ’ องค์นั้นจะกลับมาประดับเป็นศรีสง่าแก่บัลลังก์

ไม่นาน กัษมิระจะได้ ‘มงกุฎ’ ของตนคืนมา
รอก่อน...กัษมิระ...วันนี้จงรอ รอด้วยความหวังอันภาคภูมิ!
หลับก่อน...กัษมิระ...ยามหลับ ความทรงจำจะหลั่งไหลคืนมา
เจ้าหญิงบนอาชาทรงสีขาว ภูษาม่วงเข้มเสมือนสีพระเนตร รอยแย้มพระโอษฐ์งามละมุน
“ลาก่อน...ศัลยา...”
ดวงหน้าของชายหนุ่มพริ้มละไม ริมฝีปากขมุบขมิบ เสียงนั้นดังอยู่เฉพาะในใจตน
“ไม่ลา...แต่จะรอ...จุฑาเสาวภาคย์!”
หลับเสีย...กัษมิระ...เจ้าหญิงโฉมงามพระองค์นั้นมิได้เสด็จไปไหน จะยังประทับอยู่ในความทรงจำ และเมื่อลืมตาอีกครั้ง เธอจะเสด็จกลับมา หลับเถิด...กัษมิระ...และรอ!