โสมส่องแสง

“เวียงสรองคือภาระของจ้อยเท่ากับของพี่
เราคงต้องช่วยกัน อีกนานกว่าจะร่มเย็น ไม่ต้องมาก...แค่สักครึ่งที่เคยเป็นก็ยังดี
จ้อยยังเด็ก”
เจ้าตัวน้อยจะอ้าปาก หากภูริตหายอมไม่
“เด็กที่ค่อนข้างโตเท่านั้นแหละ จ้อยต้องโตกว่านี้ จะเข้าใจว่า
ความรัก ความสนิทสนม ความชื่นชมในใครสักคน
บางทีมันแยกกันได้ ไม่เหมือนกัน
จ้อยต้องใช้เวลาดูใจตัวเอง ต้องพบคนอีกมาก อย่าผูกพันตัวเอง พี่ไม่ผูกพันจ้อย
คำว่า ไม่ผูกพัน หมายความว่า จ้อยมีอิสระจะรัก จะเลิกรักได้”
มันยิ้มกว้างทันที “ไม่เลิกก็ได้ใช่ไหม?”
ภูริตอ่อนใจจะเถียงกับมัน
“บอกแล้วต้องอีกนาน เรามีหน้าที่ หน้าที่ของเราต้องมาก่อน”
“เหมือนพ่อเจ้ารับสั่ง”
“นั่นละ ใครก็ตามที่สำนึกถึงหน้าที่ จะต้องทำหน้าที่ก่อนเสมอ เราจะไปช่วยกัน
เจ้าองค์หลวงไม่มีใคร เราจะทิ้งได้อย่างไร เพื่อนต้องบ่ทิ้งเพื่อนไง”

“เราจะทำ” แค่สามคำ หากหนักแน่นทุกคำ
“ใช่เรา...” เขายิ้มอ่อนโยน “เราบ่เคยทิ้งกัน แล้วคิดหรือว่าพี่จะทิ้งจ้อย”