อขิทโร (4) มหาคุรุเทวา ปรัยวสาน 1

หากมีเรื่องจนคิดว่าเจ้ารับมือไม่ได้ จงเรียกนามข้า..."
นิ้วเรียวจรดนิ่งมาจับลูกปัดบนลำคอเธออีกครั้ง "ด้วยสิ่งนี้จะพาข้ามาหาเจ้าเอง"
เพราะนี่คือเม็ดลูกปัดแห่งชีวิตจิตใจของเขา เม็ดจ้าวลูกปัด เช่นนั้นหรือ
วาร์จินมองดูลูกปัดท่อนไม้อย่างตื้นตัน
"เอ่ยนามของท่าน มหาคุรุเทวา อย่างนั้นหรือ"
"ไม่ใช่…นามแต่กำเนิดของข้าคือ
'ฌัลล์' อขิทโร ฌัลล์ เรียกตัวตนของข้าด้วยนามนั้น"
"อขิทโร ฌัลล์" เธอทวนชื่อนั้นเบาๆ
มหาคุรุเทวาช่างยิ่งใหญ่ เขาเข้าใจเธอทุกอย่าง
และยอมให้เธอผ่านเข้าไปรับรู้ทุกสิ่งที่ต้องการ
เธอพร่ำเพียรสิ่งใดมา ก็แทบเป็นแค่เศษเสี้ยวธุลีเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
อย่างนี้กระมังที่เรียกว่า 'ผู้เป็นใหญ่' มิต้องมีสิ่งใดบ่งบอก
หรือเรียกหาบริวารมาแวดล้อม
เพียงได้ปรากฏเงาของเขาขึ้นมา สรรพสิ่งรอบข้าง ก็พร้อมจะแซ่ซ้องสรรเสริญนาม
ทุกคนรู้สึกมั่นคง เมื่อได้เห็น 'มหาคุรุเทวา' เหมือนอย่างที่เธอเป็นอยู่เวลานี้

เธอพึมพำชื่อนั้นอีกหลายครั้ง แม้ยามนี้เขาจะไม่ได้มาปรากฏตัวตามว่า
ด้วยเจ้าของนามคงรับรู้...เสียงเรียกนี้เธอเพียงปรารถนาจะขานชื่อนั้นซ้ำๆ
ให้ติดอยู่บนริมฝีปาก และติดตรึงลงไป ทุกห้วงลมหายใจของเธอ
"อขิทโร ฌัลล์…อขิทโร ฌัลล์!