ข้าบดินทร์

เมื่อได้พบเจ้า พี่ก็รู้แล้วว่าชีวิตพี่ไม่ได้มีเคราะห์กรรมเสียอย่างเดียว
แต่มันก็มีแสงสว่างของโชคชะตารอพี่อยู่เช่นกัน
เจ้ามิต้องพูดอันใดดอก
เพียงเห็นเจ้าเก็บมาลัยไว้ไม่ห่างกายแต่วันนั้น
พี่ก็รู้แล้วว่า...สิ่งที่อยู่ในหัวใจเจ้าคือสิ่งใด
เจ้าเก็บมาลัยของพี่ ก็เหมือนเจ้าไม่รังเกียจรับฝากใจพี่ไว้กับตัว
สุดหัวใจพี่แล้ว ที่ได้บอกความรักกับเจ้าตามตรง
แล้วรับรู้ความทั้งหมดว่า...ใจเจ้า ก็เฝ้าเรียกร่ำคำคำนี้อยู่เช่นกัน

ลำดวนเอยเคยตระหลบ กลิ่นอายอบสบนาสา
นึกถึงนาฏกลิ่นบุหงา จำจากเจ้าเฝ้าถวิล
รวยรื่นคืนจันทร์จ้า พี่ปรารถนาเพียงยุพิน
ห่างไกลเพียงห่างถิ่น หวังเพียงเจ้าเฝ้าคะนึง

ข้าเป็นข้าบดินทร์ พ่อข้าเป็นพระยาถือน้ำพระพัทสัจจา
พ่อสอนข้าว่า “ถึงเจ้าจะเกิดเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดิน
เจ้าจงรู้ว่า แผ่นดินให้อะไรกับเจ้า
และตัวเจ้าเองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด”
จงทำตัวเป็นเศษธุลีที่มีค่าของผืนแผ่นดิน เป็นข้าแห่งบดินทร์
อันร้อยรวมศรัทธา ความกล้าหาญ ความรัก ความภักดี
ไว้ในดวงใจเดียวกัน