หัวใจสีน้ำผึ้ง

“อาจารย์” พราวพิลาศหันมาสบตาเขา
“เป็นเด็กดีไม่กี่วัน จะกลับมาแผลงฤทธิ์อีกแล้วเหรอ”
“ผึ้งน่ะเหรอคะเด็กดีของอาจารย์”
“ก็คุณนั่นแหละจะใครเสียอีก”
“ไม่จริงหรอก เมื่อก่อนอาจารย์ยังว่าผึ้งชอบดื้ออยู่เลยนี่คะ” เธอเถียงเขา ทำไมเวลาที่สายตาของอาจารย์หนุ่มมองมาแต่ละครั้งมันสร้างความร้อนๆหนาวๆ ในร่างอย่างประหลาด
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่หลายวันมานี้คุณผึ้งไม่ดื้อกับพี่แล้วนี่ครับ ดูเชื่อฟังแล้วก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น”
“นี่ชมจริงๆ ใช่มั้ยคะ ไม่ได้ประชดนะ?”
“พี่ดูเป็นคนใจร้ายขนาดชมใครไม่เป็นเลยหรือไง” อาจารย์หนุ่มแทบหลุดขำ นี่เธอเคยมองเขาในแง่ดีบ้างหรือเปล่านะคุณหนูพราวพิลาศ
“ผึ้งไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ”
“งั้นคุณผึ้งคิดยังไงกับพี่ครับ” คราวนี้เขาต้อนเธออีก ทำเอาพราวพิลาศอึกอักถึงกับพูดไม่ออก เขาถามแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง
บ้าเหรอ! เธอจะไปคิดอะไรได้ นอกจากคิดว่าเขาเป็นอาจารย์ของเธอไง