ทัณฑ์ปีศาจทะเลทราย

มีเงาบางอย่างที่ข้างล่างนั่น ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมที่ปกปิดตั้งแต่คอจนถึงปลายรองเท้าบู๊ท และแล้วลอร์เน่ก็ประจันหน้าสบตากับผู้ที่มายืนอยู่บนบันไดขั้นล่างสุด
“คุณ คุณต้องการอะไร กล้าดียังไงบุกเข้ามา!” เสียงเธอรัวอย่างประหม่าด้วยภาษาอังกฤษ “คุณไม่...ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในบ้านนี้...”
“เธอต้องแปลกใจแน่ว่าฉันมีสิทธิ์ขนาดไหน”
เสียงของเขาทุ้ม การออกเสียงสระภาษาอังกฤษออกจะแปร่งหู
แล้วเธอก็จำเขาได้
“และฉันคิดว่าเธอน่าจะรู้ว่าไลโอเนล เดซิเร่ตั้งใจจะอยู่ที่นี่แม้ว่าสัญญาเช่าจะเลยไปตั้งสองปีแล้ว เขาเสนอหลานสาวผู้บริสุทธิ์ให้ฉันเป็นการแลกเปลี่ยน เขาบอกฉันเองว่าเธอยังเป็นนักเรียนอยู่เลย บริสุทธิ์ สะอาด มีแม่ชีดูแลยังไม่เคยถูกสัมผัส บริสุทธิ์ราวหิมะบนเขาแอตลาส...”
เขาหยุดราวจะให้คำพูดซึมเข้าหัวลอร์เน่ เขาสบตาเป๋งเพื่อให้คำพูดของเขาเข้าสมอง
เธอจ้องกลับอย่างตะลึง
“ท่านช่างเลวเหลือเชื่อที่พูดอะไรแบบนั้น”
“ความเลวไม่ใช่ของฉัน สาวน้อย” ฟากีร์พูดอย่างเยาะเย้ย และก็ถลาเข้าหาอย่างว่องไวดุร้ายราวกับแมวป่า มือเหล็กบีบข้อมือของเธอจนปืนหลุดจากมือ มันกระทบพื้นส่งเสียงดัง เขาเตะมันไปไกลด้วยรองเท้าบู๊ท
เสียงร้องอย่างตกใจหลุดจากปากลอร์เน่เมื่อเขาดึงเข้าหา เธอรู้สึกสัมผัสของเขาผ่านเนื้อผ้าบางของเสื้อเชิ้ต และร่างกายเธอเหมือนหดเล็กอย่างน่าฉงน เมื่ออยู่เกือบชิดกับร่างชายแปลกหน้า ห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่มีกลิ่นยาสูบฉุน
“ป่าเถื่อน!” เธอดิ้นสู้แต่ไม่มีทางชนะความแข็งแกร่งของเขาได้