บางเวลาในความทรงจำ

ฉันก้าวเท้าเข้าเขตโรงพยาบาล ดวงตากลมโต ในวงหน้าคมเข้ม ลอยอยู่ในห้วงสำนึก ฉันมายืนที่หน้าห้องที่สามตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ รู้สึกดีใจที่จะได้พบนายร้อยคนนั้นอีก ผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือ พร้อมกับยิ้มกว้าง เอ๊ะ หากแต่บนเตียงที่หนึ่งกลับว่างเปล่า ไม่มีเงาของชายหนุ่ม ฉันเคว้งคว้างอยู่นิดหนึ่ง " เอ้อ คนไข้เตียงนี้ หายไปไหนคะ

-----------------------------------------------------------------------------------

มองจากหน้าต่างห้องออกไป ไม่มีตึกโบราณทรงสูงที่เคยคุ้นตา หากถูกเปลี่ยนเป็นคอนโดมีเนียมสูงหลายชั้นเข้ามาแทน เราหวนคิดถึงคุณนายกำธร ผู้หญิงร่างเล็กคนนั้น ที่เคยช่วยให้เด็กยากจน หลายต่อหลายคน ได้เรียนหนังสือ
เสียงเพลงไทยหวานแว่วในความคิดคำนึง เราไม่เคยเห็นรอยยิ้มจริง ๆ ของแก หากวันนี้ เราเห็นรอยยิ้มจากใจของคนแก่เหงา ๆ คนหนึ่ง รับรู้ถึงภายในดวงหน้าที่เฉยชานั้น มีความเอื้ออาทร และภาระรับผิดชอบต่อสังคมอยู่เต็มเปี่ยม

-------------------------------------------------------------------------------------
ที่โค้งรุ้งคุ้งเรียวจะเกี่ยวก้อย
มือน้อยน้อยโอบคล้องสองประสาน
ส่งสายตาสบพักตร์จักนิ่งนาน
มอบความหวานหวามไหวแก่ใจเธอ
จะแผดเผาราตรีคลี่ม่านรัก
อิงแอบอกปกปักมั่นเสมอ
จะหนุนนอนแนบต้องสองแขนเธอ
หลับจนเผลอถึงวันพรุ่งของรุ่งราง
ฉากรักในม่านฝัน
ราตรีอันดวงดารานภากระจ่าง
สุดสาดแสงส่องดาวยังพราวพราง
ละอองพร่างคล้ายอารมณ์ท้าคมตา