โฉมงามกับอสูรสวาท 2

มณีเมขลากำลังเดินไปหานนยุพักตร์ที่ตำหนักของจันทรประภาสิริ และถือโอกาสเยี่ยมเยือนมารดาของสวามีไปด้วยในตัว
เสียงพูดคุยกันของนนยุพักตร์และจันทรประภาสิริดังผ่านประตูออกมา ทำให้เมขลาหยุดฟังอย่างตั้งใจ

“เมื่อไหร่เสด็จแม่จะเลิกพูดเรื่องนี้เสียที”เสียงของนนยุพักตร์ทำให้มณีเมขลาสนใจการสนทนา จนต้องขยับไปใกล้ประตูทางเข้า แล้วยืนแอบฟังอย่างเงียบๆ

“แม่ไม่วางใจความรักของหนุ่มสาว แม่กลัวว่าสักวันเจ้าจะหลงรักเมขลาเข้าจริงๆ จนลืมไปว่า จุดประสงค์ที่แท้จริงที่เจ้าแต่งงานกับนาง ก็เพื่อจะใช้นางเป็นบันไดไปสู่การขึ้นครองบัลลังก์แห่งผู้ครองพิภพอสูร”จันทรประภาสิริทบทวนความจำให้ลูกชาย “อย่าลืมจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของเจ้าเสียล่ะ”
“หม่อมฉันไม่อยากฟังคำพูดเดิมๆ ของเสด็จแม่อีกแล้ว”นนยุพักตร์เหนื่อยใจในสิ่งที่มารดาพยายามชักจูงเขา

“แม่ต้องพูด ..พูดเพื่อตอกย้ำไม่ให้ลูกรักเมฆขลา นางเป็นแค่บันไดสู่บัลลังก์เท่านั้น จำไม่ได้หรือไรว่าอโนมาต่างหากคือหญิงที่ลูกรัก ลูกขออนุญาตแม่แต่งงานกับนาง แต่แม่ไม่ยอม และบังคับให้ลูกแต่งงานกับเมฆขลา แล้วมาวันนี้ลูกลืมอโนมา และมีใจให้เมฆขลาแล้วใช่ไหม”
“พระเจ้าค่ะ เมฆขลาเป็นแค่บันได้ พอใจแล้วใช่ไหม”นนยุพักตร์ตัดความรำคาญ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับมารดา จึงตัดบทเพื่อให้นางสบายใจ
สิ่งที่ได้ยิน ทำให้มณีเมฆขลาน้ำตาตก รู้สึกเสียใจจนแทบจะชีวาวาย
“เสด็จพี่”น้ำเสียงนางเบาหวิว หัวใจปลิวไปตามคำพูดของจันทรประภาสิริและนนยุพักตร์ที่พูดคุยกัน

“มีแค่เพียงเรื่องนี้ใช่ไหม ที่เสด็จแม่ให้นางกำนัลตามหม่อมฉันมาหา”เขาถาม
นั่นเองที่ทำให้เมขลาไหวตัว ตั้งสติได้อีกครั้ง จากนั้นก็รีบเดินกลับออกไป
“ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว หม่อมฉันทูลลา”นนยุพักตร์กล่าว

“จำไว้นะนนยุพักตร์”จันทรประภาสิริหันไปมองร่างของบุตรชายที่กำลังเดินออกไป
นั่นเองที่ทำให้เขาหยุดนิ่ง เพื่อรอฟัง
“ต่อให้เจ้าไม่รัก แต่ก็ต้องทำให้นางเชื่อว่าเจ้ารัก อย่าให้นางระแวงสงสัย เพราะตอนนี้เจ้ายังมีตำแหน่งเป็นแค่ราชบุตรเขย ..ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ จึงห้ามทำสิ่งใดให้นางระแวงแคลงใจ”จันทรประภาสิริย้ำ