พิษพันธนาการรัก

“คุณอยากรักษาฉันจริงเหรอ” เขาหันกลับไปทางหญิงสาว ย่างเท้าเข้าไปใกล้ เท้าแขนกับกำแพงบ้านเพื่อกักขังเธอไว้ในอ้อมแขน เดลฟีน่าไม่ได้ดิ้นรนหนี นั่นทำให้เขาเห็นว่าหญิงสาวเริ่มคุ้นชินกับการมีเขาอยู่ใกล้ๆ ท้องนิ้วหยาบลูบผ่านแก้มนวล มุมปากของเขากดลึกเมื่อเธอหลุบตาลงต่ำคล้ายกับกำลังประเมินว่าการคุกคามของเขาพอจะตั้งรับไหวไหม แน่นอนว่าเธอตั้งรับไหว สมเป็นเด็กนักเรียนหัวไว
“ผมอยากรักษาคุณแทบใจจะขาด และอยากได้รางวัลชิ้นโตผูกสายริบบิ้นสีทองกล่องสีฟ้าด้วย” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะกลอกตา ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้รับมือยากเกินไปแล้ว
“ไว้ฉันจะซื้อกล่องแบบนั้นให้ เพราะฉะนั้นคุณ...” นิ้วมือหนาทาบลงมาที่ริมฝีปากที่เขาคลั่งไคล้เหลือเกิน แต่ตอนนี้เขาต้องการให้เธอเงียบเพื่อฟังเขาก่อน
“ฟังให้ดีนะน้ำบุษย์” ถ้าเขาเรียกเธอแบบนี้แสดงว่าเขากำลังประชดประชันหรือไม่ก็ต้องการให้เธอหยุดเพื่อฟังเขา
“ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะยอมไหม เพราะถ้าผมได้ตัดสินใจไปแล้วไม่มีวันที่ผมจะถอยกลับ และแสดงความเสียใจด้วยคุณเป็นเป้าหมายที่ผมตั้งไว้แล้วว่าจะรักษาให้คุณหายขาดจากโรคประหลาดๆ นั่น และของขวัญที่ผมต้องการคือ... คุณ เข้าใจนะ”
มือหนาละออกไปจากริมฝีปาก วูบหนึ่งท้องน้อยของเธอเสียววูบตอบรับกับนัยน์ตาเข้มของเขา ก่อนที่เธอจะได้ถอยกลับหรือตั้งตัว ปากนั้นก็ทาบทับลงมาที่ปากอิ่มแม่นยำ มันเป็นการจูบบางเบาเพียงปราดเดียว เหมือนจะเป็นจูบที่บริสุทธิ์สดใส ปั๊บปี้เลิฟ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสมอไป นี่เป็นเหมือนกับการบอกกรายๆ ว่า ‘แล้วค่อยมาต่อกันใหม่นะที่รัก’