อ้อมกอดพ่อเลี้ยง

จะเข้าสู่หน้าหนาวอีกแล้ว แต่ละปีไวจัง จำได้ว่าหน้าหนาวเมื่อปีที่แล้วเขาพึ่งทิ้งฉันไป
ลมหนาวพัดมาแล้วนะ ขอได้มั๊ย...อ้อมกอดอุ่นๆของใครสักคนหนึ่ง

รวียา หมอสาวอนาคตดี เลือกที่จะทิ้งทุกอย่างแล้วหนีขึ้นมาพักใจ ขอย้ายมาเป็นแพทย์อาสาอยู่บนดอย หวังจะให้ความสงบ ความสวยงามของธรรมชาติช่วยเยียวยารักษาบาดแผลในใจ จนมาพบกับ พ่อเลี้ยงปานเทพ หนุ่มหล่อบ้านไร่ผู้เปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ คารมคมคาย ใช้คำหวานป้อจีบสาวๆเป็นว่าเล่น และเขาก็ไม่เคยที่จะเหงาเปล่าเปลี่ยว เพราะว่าข้างกายของเขานั้นมีแต่สาวๆรายล้อมพร้อมที่จะพลีทุกอย่างให้กับเขาเสมอ
แต่ทว่าถ้าเขาดันเกิดต้องตาต้องใจเธอเข้าให้แล้วจริงๆล่ะก็ เห็นทีงานนี้เธอคงจะรอดยาก

"อร๊าย! พ่อเลี้ยงคุณมาหอมแก้มฉันทำไม อื้อ! อ่อยอั้นอะ" เสียงหวานๆถูกกลืนหายไปเมื่อถูกริมฝีปากร้อนกดแนบชิดปล้นจูบอย่างคนเอาแต่ใจ ความร้อนรุ่มในกายนั้นเริ่มแผ่ซ่านไปทุกอณู พอยิ่งเจอสาวสวยถูกใจยิ่งนึกอยากสัมผัสแนบชิด
"พ่อเลี้ยง! ปล่อยฉันนะ!" เธอร้องบอกพลางหลบหนีจมูกคมสันที่กำลังซุกไซ้ซอกคอชวนให้ขนลุก
"วียา ผมต้องการคุณ" มือใหญ่ลูบไล้ตามสีข้างพลางช่วยปลดกระดุมเสื้อกันหนาวไหมพรมให้ออกช้าๆแล้วก้มบรรจงจูบเธออีกครา
"เวลาอยู่ใกล้คุณทีไร หัวใจผมเต้นเร็วมาก อยากจะกอด อยากจะจูบ อยากฟัดคุณทุกๆวันเลย จริงๆนะวียา" เขารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ
"นิสัยผู้ชายบ้ากามก็จะมีอาการหื่นๆแบบพ่อเลี้ยงนี่แหละคะ สาวๆแถวนี้คงเป็นเมียของคุณหมดแล้วใช่มั๊ยคะ" ปากว่ามือถึง คารมคมคายอย่างนี้ใช้ป้อสาวมากี่คนแล้วล่ะพ่อคุณ
"ถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ผมก็มีจรรยาบรรณนะครับ เลือกก่อนกินเสมอ ไม่ผิดลูกเมียใครแน่นอน และผมก็ไม่เคยบังคับปล้นเอากับใครเลยสักคน เอ่อ ยกเว้นกับคุณแค่คนเดียว" ใช่! เขาปล้นเอาความสาวไปจากเธอ พอได้หนึ่งก็อยากจะได้ครั้งที่สองสาม