ปิ่นทองบุษราคัม

ราตรีบุหลันสีเลือด
“อมระ เดินดีๆ นะจ้ะ” แพรจินต์เอ่ยเรียกสติของพระมเหสีผู้ซึ่งตอนนี้แอบติดตามนางมายังท้ายพระราชวังเพราะระหว่างทางสองข้างคล้ายป่ารกชัฏ เพื่อมิให้มีนางข้าหลวงนางใดสงสัยจึงจำต้องปลอมองค์ออกมาเช่นนี้

“จ้ะป้าจินต์” อมระหรือ มเหสีคันธาฤราเอ่ยตอบพลางจ้องมองไปยังพระวิหารเบื้องหน้า

“พระมเหสีเชิญเสด็จข้างในเถิดเพคะ” แพรจินต์กล่าวก่อนจะเดินตามเข้าไปข้างในพระวิหาร

พระพี่เลี้ยงแพรจินต์พาพระมเหสีคันธาฤราลัดเลาะมาทางห้องแห่งหนึ่ง ทางเข้าพระวิหารนั้นค่อนข้างซับซ้อนนั้น ด้วยองค์ราชันมิอยากให้ใครมาข้องเกี่ยวกับที่นี่นัก สรีทั้งสองเดินทางมาถึงห้องปิดตายแห่งหนึ่งก่อนที่แพรจินต์พระพี่เลี้ยงจะเป่าคาถาอาคมแล้วทันใดนั้นประตูก็เปิดขึ้น โดยสรีทั้งสองไม่รู้เลยว่า ธิบดีทหารเอกและองค์ราชันได้ตามมาในครั้งนี้ด้วย

ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า คือหญิงสาวในชุดผ้าแพรเนื้อดีสีทองคำยาวกรอมเท้า พระเกศาทรงปักพระจุฑามณีทองคำประดับด้วยมณีบุษราคัม ผ้าเนื้อแพรบางเบาทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้ชัดเจนขึ้น ดวงตาคู่สวยเพ่งมองลูกไฟที่อยู่ตรงแท่นบูชาซึ่งลุกโชนด้วยความปรารถนาแรงกล้า

“ข้ามเหสีคันธาฤรา ขอเซ่นสังเวยสรีงามในวันราตรีบุหลันสีเลือด ขอผีฟ้าจงรับนางเพื่อทำให้ข้าเป็นอมตะเหนือผู้อื่นใดในพิภพนี้” สิ้นคำพระมเหสีผู้เลอโฉมพลันหยิบกริชสังหารมาปักลงตรงกลางใจของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายนั้น หญิงสาวนางนั้นกรีดร้องอย่างทรมานเธอพยายามดิ้นอย่างทรมาน

“เจ้าจงทำใจให้สบายเถิดแม่ญิง เพลานี้ผีฟ้า ผู้คุ้มครองนคราแห่งนี้ กำลังจะพาเจ้าไปอยู่ด้วยเจ้าจักมิตายอย่างทรมานเป็นแน่ ฮ่าๆ” สิ้นสุรเสียงของมเหสีคันธาฤรา หญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายก็เสียชีวิตอย่างน่าสงสาร

พระมเหสีคันธาฤรา ทรงนำเลือดของสรีเมื่อครู่ที่แพรจินต์ได้นำมาใส่คนโท
ลักษณะวิจิตรราดลงบนเศียร ของพระนาง ก่อนจะทรงนำไปเทใส่คนโทอีกคนโทหนึ่ง แพรจินต์ที่รู้หน้าที่เลยนำไปผสมให้เข้ากันกับน้ำยาสมุนไพรสาวล้านปีของเธอ

“เสวยสิเพคะ เพราะอีกไม่นานความงามนิรันดร์จะเป็นของพระองค์” แพรจินต์คลานเข่าเพื่อนำมาให้พระมเหสีคันธฤดีเสวย
พระมเหสีรับมาเสวยจนหมด ก่อนที่พระพักตร์ของนางจะงดงามดังเช่นเคย พระมเหสีผู้คงความอ่อนเยาว์ไว้บนพักตราช่างงดงามสมดังคำร่ำลือ!