บอสล่ามรัก

ดิษย์ดนัย...เขาเป็นบอส
อชิรญา...เธอถูกล่ามเอาไว้ด้วยรัก
---------------------------------------------------------------------------------------
“คิดถึงมากเลยรู้ไหม” ดิษย์ดนัยไม่อยากกลับเลยตอนวันเสาร์ แต่พอเธอตั้งท่าจะร้องไห้ เขาก็แพ้น้ำตาคนตรงหน้าไปหมด
“อย่าค่ะ ที่นี่คือที่ทำงานนะคะ” เธอพยายามบอกคนที่ยังโน้มเข้าหาอย่างเอาแต่ใจ “อุ๊ย!” ก่อนจะหวีดร้องเบาๆ เมื่อถูกอุ้มขึ้นไปนั่งที่ขอบโต๊ะ
“บอกก่อนว่าคิดถึงผัวไหม”
“อืม...” ปากเธอถูกโรมรันต่อ ไม่มีแม้แต่จังหวะให้คิดถึงคำตอบ ลิ้นสากที่ถลันเข้ามา มันยิ่งกว่าหว่านล้อมให้เธอเตลิดไปกับไฟราคะ
มารู้ตัวอีกครั้ง มือของเธอข้างหนึ่งก็ผวาจิกไปกับเสื้อทำงานของคนที่เบียดกายเข้าหา
ปากขยับโต้ตอบอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าจะบ่ายเบี่ยงหรือแม้แต่จะถอยห่าง
“อย่าค่ะ พอแล้วค่ะบอส” อชิรญาพยายามจะขยับหนี แต่เขายิ่งรวบเอวเธอเข้าไปแนบชิด
“ทำไม” จมูกโด่งคลอเคลียไปกับจมูกรั้น ปากขยับเข้าใส่กันอย่างไม่รู้เบื่อ
พอเธอหันหนี เขาก็เชยคางเธออยู่ตรงนั้น แล้วลิ้นเธอก็ระทวยไปกับปากที่ช่างปรนเปรอ มือที่ตั้งท่าจะผลักผวากอดไปกับท้ายทอยคนเจ้าเล่ห์ที่หลอกล่อเธอไม่ได้หยุดหย่อน
เขาจูบต่ำลงเรื่อยๆ แล้วทันใดนั้นเธอก็ได้เห็นเงาสะท้อนของตัวเองจากตู้ด้านหนึ่ง
ผู้หญิงคนนั้นยิ่งกว่าเคลิบเคลิ้ม
“พอแล้วค่ะ”
ดิษย์ดนัยมองคนที่กระถดกายลงจากขอบโต๊ะ เธอดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้า และก็มีเขาตามมาตะครุบกอดอยู่ดี
“อย่าบอกว่าแกล้งลืมเรื่องคืนวันศุกร์อีกแล้ว”
ไม่ใช่แค่ถาม แต่ปากหยักกำลังปาดป่ายพรมจูบมาที่คอ
“มันก็ไม่มีอะไรที่เราต้องจำนี่คะ ก็แค่คืนเมาๆ คืนหนึ่งก็แค่นั้นเอง” เธอแกะมือที่รวบเอวออกไปได้ในที่สุด หันไปก็เผชิญหน้ากับคนที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“แต่ก็เป็นคืนที่มีคนเสียพรหมจรรย์ก็แล้วกัน”