หลงเงาสิเน่หา

“เมไม่ชอบที่คุณพีเรื่องมากเจ้าระเบียบ โลกส่วนตัวสูงไม่ชอบความวุ่นวาย เอาใจก็ยากและเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด” เมลินดาไล่ลำดับสิ่งที่เธอไม่ชอบในตัวชายหนุ่ม
“เออคือ…” พิชยะวัสส์ฟังจนเหงื่อตกถึงแม้นิสัยที่เธอไม่ชอบจะไม่ใช่เขาแต่เป็นพีรวัสส์แต่พอฟังเธอพูดตอกหน้าเขาแบบนี้ เขาหน้าเสียคล้ายคนที่ถูกหญิงสาวตำหนิเป็นคนเสียเอง
“แต่ไม่นานมานี้คุณพีเปลี่ยนแปลงไปไม่เอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อนไม่มากเรื่อง กลับกลายเป็นชายหนุ่มแสนดี อบอุ่นอ่อนโยน มีความเข้าใจและใส่ใจคนอื่นมากขึ้น คนที่อยู่ใกล้คุณพีล้วนสบายใจทั้งนั้นและเมชอบที่คุณพีเป็นแบบนี้” เมลินดาเว้นช่วงก่อนพูดต่อ “ขอบคุณนะคะที่เมื่อกี้ปลอบใจเม ขอบคุณจริงๆค่ะ” พิชยะวัสส์มองเห็นอะไรบางในในดวงตาคู่นั้นของเมลินดา มันคือความไว้ใจความเชื่อใจและสายตาแห่งความชื่นชม เขาจะเข้าข้างตัวเองได้ใช่ไหมว่าคนที่เธอรู้สึกดีด้วยคือเขาคนนี้ไม่ใช่พีรวัสส์สามีของเธอ