เฮียคนนี้ลี่จอง

เด็กอ่างเบอร์ตอง ปะทะ เจ้ามือหวย K ใหญ่ ใจดี
นิยายรัก โรมานซ์ ตลก (กะ) โปกฮา ของชะนีน้อยหื่นฮาที่อยากเป็นเด็กเฮีย
***************

นางเอกริเป็นเด็กอ่าง ได้โบ๊ะบ๊ะกับพระเอก พระเอกติดใจ ผูกปิ่นโตยาวไปเรื่อยๆ

สองเดือนผ่านไป นางเอกพลาดท้อง พระเอกโบ้ๆ ด้วยความโมโหเลยไม่รับผิดชอบ

นางเอกเสียใจ เก็บเสื้อผ้าออกจากห้องพระเอก แต่ด้วยรักและอาลัย มันทำใจไม่ได้ เลยแวะโรงพัก แจ้งความจับพระเอกข้อหาเป็นนายทุนรับหวยเถื่อน ^^

************************

"แล้ว...ลี่ต้องทำอะไรบ้างคะ"
"หมายถึง?"
"ก็...หน้าที่ของเด็กเฮียไง บอกตรงๆ ไม่เคยทำนะ"
"ฉันก็ไม่เคยเลี้ยงใครจริงจัง เธอเป็นคนแรก อืม...อยากทำอะไรก็ทำเถอะ จะอยู่ที่นี่ นั่งเล่นนอนเล่น หรือจะออกไปเที่ยวข้างนอกก็ตามใจ ถ้าอยากเจอตัว จะโทรเรียกแล้วกัน"
"โอเค เข้าใจแล้วค่ะ มีอย่างอื่นอีกไหมคะ"
สิบทิศยกถ้วยกาแฟขึ้นกระดกจนเกลี้ยง เขามองหน้าลิลลา ก่อนจะเอ่ยกฎเหล็กให้หล่อนฟัง
"มีสองข้อที่เธอต้องจำให้ขึ้นใจ"
"ว่ามาค่ะ"
"ห้ามรัก"
"และ..."
"ห้ามท้อง"
"ดีลค่ะ! รับทราบค่ะเจ้านาย!" ลิลลารับคำขันแข็ง ไม่รักเขา ห้ามท้องกับเขา คือกฎเหล็กที่เขาให้เธอปฏิบัติตาม เธอทำได้อยู่แล้ว บางทีถ้าเธอทำหน้าที่ได้ดี เขาอาจจะเลี้ยงเธอต่อก็ได้ เงินมันลอยอยู่รอบเอวเธอนี่ไง ขยันร่อน ขยันขย่ม รับรองรวย!

*****************

ลิลลาอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา เขาขัดใจนิดๆ ที่หล่อนสวมชุดนอนออกมาด้วย และมันเป็นชุดนอนลายกระต่ายที่ไร้ความเซ็กซี่ไม่แพ้เมื่อวาน
"ฉันยังไม่ง่วง ดูหนังกันไหม หรือจะดื่มไวน์กัน"
"ไม่ค่ะ ลี่อิ่มมาก กินอะไรไม่ลงแล้ว ยกเว้น..." เธอเหล่เจ้าสิ่งที่อยู่ตรงเป้ากางเกงเขา เขาสบตาเธอแล้วส่ายหัวให้อย่างระอา ยัง...ยังอีก ยังไม่เอาหรรมมาใกล้ๆ อีก นิสัย!
สิบทิศทิ้งกายลงโซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ ทว่าแค่เปิดสร้างบรรยากาศ ไม่ได้ตั้งใจจะดูนัก ลิลลาตามมานั่งด้วยกัน จงใจเอาตัวเบียดร่างเขา และสอดมือเข้ามาในเป้ากางเกง ก่อนจะคว้าหมับ!
"โอ๊ยลี่? มันไม่หายหรอกน่า เธอจะจับทำไมเนี่ย"
"มันอุ่นอะ"
"ของเธอก็อุ่น ไม่จับของตัวเอง?"
"ไม่เอา ของลี่ก็เอาไว้ให้เฮียจับสิ"
โอ...แม่ตัวแสบนี่ เขาจะชนะหล่อนบ้างไหม ทำไมต่อปากต่อคำเก่งขนาดนี้ นี่เอาเด็กมาเลี้ยงไว้ทำเรื่องเสียว หรือว่าเอามาเลี้ยงเป็นภาระเนี่ย ดื้อจริง
"เถอะน่า ขอจับหน่อยไม่ได้เหรอ อีกหน่อยเฮียเบื่อลี่ขึ้นมา ลี่จะไปจับของใครล่ะ"
"ของลูกค้าคนอื่นไง"
"ม่ายยย...ของเฮียใหญ่อะ หอมด้วย หรรมหอมๆ ลี่ชอบ!"

******************

ลิลลาหาถาดมาให้เขาใส่โพยหวยที่เปียก ตัวเลขมันยังพออ่านได้ หวังว่าเขาจะไม่โมโหเธอไปมากกว่านี้ เช็ดโต๊ะเสร็จก็ปาไปหลายนาที กว่าที่มือของเธอจะได้โดนน้ำเย็นๆ
มันเจ็บมาก หลังมือแดงเถือกเพราะโกโก้มันร้อน แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวทายาก็หายแล้ว ไม่เป็นไรนะลี่ ทนไว้ ทน!
แหมะ!
น้ำตาหยดหนึ่งหล่นลงในอ่างล้างจาน เจ็บน่ะสิ เจ็บฉิบหาย จะให้ทนเชี่ยอะไร มันเจ็บโว้ย!!
ก็อยากร้องออกมาดังๆ แต่ทำได้แค่ร้องในใจ ต้องเปิดก๊อกให้น้ำผ่านหลังมือ เพื่อให้ทุเลาอาการ เธอเปิดตู้หายาทา แต่ไม่มี ในตู้เขามีแค่ยาแก้ปวด แก้ไข้ ไม่มียาทาแผลน้ำร้อนลวกเลย
"ต้องไปซื้อสินะ ฟู่!!" บอกตัวเองแล้วเป่าลมฟู่ๆ หน้ามืดน่ะสิ หน้ามืดตาพร่าไปหมด
"เธอทำตัวเองนะ!"
"รู้ค่ะ ลี่ยังไม่ได้ว่าเฮียซะหน่อย"
"ฉันรู้ว่าเธอว่าฉัน!"
"ลี่เปล่า! อย่ามาหาเรื่องทะเลาะกับลี่นะ ลี่ไม่ได้ทำให้เฮียเสียเงินซะหน่อย เฮียทำตัวเอง"
"ลิลลา!!"
เธอหันไปหาเขา ตีหน้ายักษ์ใส่คนที่กำลังเอาความโกรธมาลงที่เธอ เธอก็อดทนอยู่นี่ไง เธออดทนอยู่แท้ๆ
"ไม่ต้องมาคุยกับลี่เลย ไม่ต้องมาคุยกัน!" เธอสะบัดหน้าหนีสิบทิศ เดินช้าๆ แตะไต่ไปตามเคาน์เตอร์บาร์ เพื่อเข้ามาในห้องนอน ต้องนั่งลงที่ปลายเตียง นั่งหลับตานิ่งๆ ควานหายาดมในกระเป๋ากางเกงมาดมฟืดๆ แย่มาก อาการมันแย่บอกไม่ถูก หน้ามืด เวียนหัว เจ็บหลังมือก็เจ็บ ดีที่ยังไม่อยากอาเจียน
"ทนไว้ลี่ ทนไว้ เดี๋ยวก็หาย ทนไว้"
ฟืด! ฟืด!
เสียงอัดยาดมเข้าปอด ทำเอาคนที่เพิ่งเดินเข้ามาต้องหยุดยืนมอง หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเพราะตาดันปะทะกับหลังมือแดงเถือกของลิลลา หล่อนคงเจ็บมาก แถมอาการหน้ามืดตาพร่าก็ไม่หายสักที บ้าเอ๊ย! ทำไมอะไรๆ มันไม่ได้ดั่งใจเลยวะ
"เป็นอะไรไปอีกลี่ จะตายแล้วเหรอ"
"ปากหมา!"
"ลี่!?"
"ใจเย็นๆ สิ! เสียเงินก็เสียไป เคยได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ"
"ก็เงินฉัน! ไม่ใช่เงินเธอไง! เธอเลยคิดว่ามันไม่สำคัญ"
"แล้วตอนเฮียได้ ลี่มีส่วนได้ส่วนเสียเหรอ ลี่เปล่า! ลี่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องเงินของเฮียเลย แต่ดูเฮียสิ เฮียเอาความโกรธมาลงกับลี่!"
เหมือนว่าลิลลามานั่งที่กลางใจ แต่อัตตาอันเต็มเปี่ยมของตัวเองก็ทำให้สิบทิศไม่ยอมรับในสิ่งที่หล่อนว่ามา
"อย่ามาขึ้นเสียงนะลี่! รู้สถานะตัวเองหน่อย"
"รู้ค่ะ รู้ตลอดนั่นแหละ" บอกเขาแบบนั้นแต่มันดันขมปร่าในลำคอ น้ำตามันจะไหล เธอเลยต้องลุกยืน อยากไปให้ห่างจากตรงนี้ ไม่อยากอยู่ใกล้เขาให้พลังงานลบมันกลืนกิน
"อ๊ะ!!" เพียงแค่ลุกขึ้นก็ถึงกับเซ สิบทิศเอื้อมมือมาหา เธอพยายามปัดออก แต่เขากลับกอดกันไว้ "ปล่อย!"
"เป็นโรคบ้าอะไรไม่หายสักที"
"ไม่ต้องมายุ่ง" สั่งเขาแล้วผลักเขาออก สิบทิศคว้ามือเธอไว้ มือข้างที่โดนโกโก้ร้อนๆ นั่นละ "โอ๊ย! เจ็บนะ!!"
เขาปล่อยมือหล่อนราวกับต้องของร้อน ใจหล่นวูบเมื่อเห็นน้ำตาของลิลลา หล่อนกุมมือข้างที่เจ็บไว้ ทรุดกายลงนั่งที่ปลายเตียง น้ำหูน้ำตาพรั่งพรูในตอนนั้น
"ช่วย...ใจดีกับลี่หน่อยได้ไหม ลี่เจ็บนะเฮีย ลี่เจ็บ ฮือออ..."
สิบทิศทำอะไรไม่ถูกเมื่อแม่คุณปล่อยโฮลั่นห้อง เอื้อมมือไปจะแตะบ่าบาง หล่อนก็สะบัดแรง ไม่ยอมให้เขาแตะตัว ยืนมองนั่นแหละ ก็ได้แต่ยืนมอง จนเสียงร้องโฮ เสียงสะอื้นมันเบาบาง
"เธอนี่...วุ่นวายตลอด"
"ไม่เลย...มันยัง...มีเรื่องวุ่นวายกว่านี้อีก"
"อะไรอีกล่ะ พูดมาเร็วๆ"
ลิลลาปาดน้ำมูกเช็ดน้ำตา สิบทิศรออยู่ รอว่าเธอจะพูดอะไร
"ลี่...ลี่ท้อง...." มือข้างที่เจ็บวางบนท้องตัวเอง
สิบทิศมองตามมือของลิลลา เขารู้สึกเหมือนว่ากำลังยืนอยู่กลางหิมะ มันเย็นไปหมด เย็นเข้ากระดูกจนชาไปทั้งร่าง
"ไม่...ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้! เธอกินยาอยู่"
"บางทีลี่ก็ลืม ช่วงหลังๆ ไม่ได้ใส่ใจจะกินแล้วด้วย ลี่รอให้เมนส์มา แต่มันไม่มาแล้วลี่ก็ใช้ชีวิตเพลินจนลืมเรื่องเมนส์ไปเลย รู้ตัวอีกทีมันก็หายไปสองเดือนแล้ว"
"บ้าฉิบ! ซวยฉิบหาย!"
ยอมรับว่าสะเทือนใจที่เขาพูดแบบนั้น ลูกในท้องเธอกลายเป็นตัวซวยตั้งแต่ยังไม่เกิด
"ฉันไม่คิดจะแต่งงานหรือว่ามีลูก เธอดูฉันสิ ฉันจะเป็นพ่อคนได้ยังไง!"
น้ำตาของลิลลาร่วงริน พอได้ยินจากปากเขาแล้วมันเจ็บปวดบอกไม่ถูก เจ็บมาก!
"ลี่ก็ไม่ได้จะให้เฮียมาแต่งงานกับลี่นี่นา แค่รับผิดชอบลูกก็พอ"
"พ่อเอาฉันตายแน่ถ้ารู้ว่าฉันมีลูกกับเธอ!"
"อ้อ...เพราะผู้หญิงอย่างลี่ มันไม่ควรจะเป็นแม่คนใช่ไหมคะ!"
"ไม่ใช่อย่างนั้น! โธ่เอ๊ย!"
สิบทิศเริ่มขยุ้มหัวตัวเอง เรื่องราวร้อยแปดอัดอยู่ในหัวเขา หลังมือของลิลลาสมควรได้ยา ไม่ใช่ความเจ็บปวดที่เขากำลังมอบให้

*************
นิยายจบดี ไม่มีนอกกายนอกใจค่ะ