蔣貝貝|คุณนายเฉิน!

โปรย...
เพราะฤทธิ์น้ำเมา หรืออาจเป็นความเจ้าเล่ห์ของคน ไม่ก็อาจเป็นชะตากลั่นแกล้ง แต่จะเพราะอะไรวันนี้เจียงเพ่ยเพ่ยก็กลายเป็นภรรยาของเฉินกลัวจ้านไปแล้ว ภรรยาที่เขาชังน้ำหน้า แต่จะชังน้ำหน้าเธอก็ดี หรือชังน้ำหน้ามารดาบุญธรรมของเธอก็ช่าง สุดท้ายวันนี้เธอ เจียงเพ่ยเพ่ยก็กลายเป็นคุณนายเฉินอยู่ดี!
สปอยในเล่ม
และกลางดึกคืนนั้นเอง
เจียงเพ่ยเพ่ยเก็บข้าวของจำเป็นทั้งหมดลงในกระเป๋าใบเล็กเอาไปเพียงเอกสารสำคัญกับเสื้อผ้าอีกสองชุดเท่านั้นเธอนัดแนะกับเย่จ้งฉีตั้งแต่ตอนบ่าย นัดแนะให้เขารออยู่ที่ตรอกไม่ไกลจากคฤหาสน์แต่ก็ไม่ใกล้ เพราะสายตาของท่านนายพลเฉินไม่ได้น้อย เธอต้องระวัง
อยู่ไม่ได้แล้วเธอจำต้องหลบหนี
เธอจะเป็นอิสระจากสกุลเฉิน และจากเฉินหลัวจ้านเธอจะไปสร้างเนื้อสร้างตัว แล้วจึงค่อยมารับแม่บุญธรรม เธอจะต้องเป็นอาจารย์สาวที่ยืนได้ด้วยลำแข้งของตนเอง!
"เธอจะไปกับฉัน หรือจะอยู่ที่นี่ต่อ?"
เจียงเพ่ยเพ่ยเอ่ยถามเสี่ยวผิง พลางมองอีกฝ่ายอย่างแน่วแน่ถึงจะอย่างไรระหว่างเธอกับเสี่ยวผิงก็นับว่าโตมาด้วยกัน แต่จนใจที่เธอเองก็ต้องไปสู้ชีวิต หากเสี่ยวผิงติดตามไปเธอก็คงไม่มีเงินเดือนจ่ายให้อีกฝ่ายได้มากเท่ากับอยู่ที่ตระกูลเฉิน ฝ่ายเสี่ยวผิงได้ฟังก็พลันหน้าซีดเผือด รีบกุมมือของคุณหนูเจียงเอาไว้แน่น
"คุณหนูคะ ถ้าถูกจับได้ มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะคะ" เพราะตระกูลเฉินไม่ธรรมดาถึงดูเหมือนผู้พันเฉินจะไม่ค่อยเต็มใจจะรับคุณหนูเจียงเป็นภรรยาแต่อีกไม่ถึง3วันกำหนดงานแต่งก็จะถึงแล้วไม่เชิญแขกก็ใช่ว่าบ่าวไพร่ในคฤหาสน์จะไม่มีปากนำไปพูดเสียที่ไหน
"ฉันมีชีวิต ฉันมีจิตใจ ฉันไม่ใช่สิ่งของนะเสี่ยวผิง แล้วฉันก็ไม่ใช่ตัวแทนคอยสานฝันให้กับใคร"
เจียงเพ่ยเพ่ยตอบหนักแน่น เธอไม่ใช่ตัวตายตัวแทนของเจียงเหมยหลิน จะบอกว่าเธอแก่ตัวหญิงสาวก็ยอม แต่ใครบ้างไม่เห็นแก่ตัว!
"ฉันควรมีสิทธิ์เลือกสามีของตัวเอง"
เธอไม่รอให้อีกฝ่ายตัดสินใจ เธอปีนหน้าต่างออกไป วิ่งตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ที่เตรียมช่องทางปีนขึ้นไปเอาไว้แล้วตั้งแต่ช่วงหัวค่ำหญิงสาวใช้เชือกโรยตัวลงไปที่กำแพงด้านนอกด้วยความชำนาญคาดว่าคงทำแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง ซึ่งก็จริง เจียงเพ่ยเพ่ยเคยแอบปีนออกไปจริงๆ กว่าจะปีนข้ามออกมาได้ก็เล่นเอาหญิงสาวหอบหายใจหนักเหมือนกัน มองกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเฉินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเอ่ยขอโทษมารดาบุญธรรมพึมพำเสียงแผ่ว
"ขอโทษนะคะแม่บุญธรรมแต่ฉันจำเป็นต้องไปจริงๆ"
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือดังขึ้นในความเงียบของราตรี
เจียงเพ่ยเพ่ยตัวแข็งทื่อ
เสียงนี้มันคือ?
"สนุกไหม?"
เสียงเย็นเยียบดังขึ้น เจียงเพ่ยเพ่ยรีบหันขวับไปมองทางต้นเสียง ก่อนสายตาของหญิงสาวจะพบกับร่างสูงใหญ่ของเขาเฉินหลัวจ้านยืนอยู่สงบนิ่งตรงนั้นราวกับพยัคฆ์เฝ้ารอเหยื่อ ในมือของเขาคีบซิการ์ ก่อนจะยกขึ้นสูบควันแล้วพ่นออกมาเป็นควันสีขาวจางๆ ลอยอยู่ในอาศ ก่อนที่ริมฝีปากเรียวสวยอย่างกับริมฝีปากของสตรีแสยะยิ้มน่ากลัว
"แมวป่าตัวน้อยของฉันคิดหนีไปเที่ยวไหนหรือ"