เศษใจอันเลือนราง

"พี่บูม" เธอหันหลังกลับไปเรียกคนรักอีกครั้งเมื่อคนทั้งสองเดินผ่านเธอไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเสียงเรียกของเธอจะทำให้พิชญะหยุดเดินไม่ได้ ทำให้รู้ในทันทีว่าเธอหมดความสำคัญที่กำลังถูกเขี่ยทิ้ง
ยิ่งเห็นความเฉยชาที่คนพี่มีให้ต่อเธอ ยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดจนหักห้ามใจไม่ให้หยาดน้ำตาไหลออกมาไม่ได้ เธอเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว
ส่วนคนที่ได้ยินเสียงเรียกของญานิษาไม่ใช่ว่าไม่สนใจ แต่คนที่ให้ความสนใจดันเป็นทางฝั่งผู้หญิงที่พิชญะกำลังเดินโอบเอวอยู่
"รู้จักเหรอคะ" เธอถามเสียงเรียบโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
"รู้จักครับ" พิชญะตอบโดยไม่คิดที่จะปิดบัง แต่ก็ไม่คิดที่จะหันกลับไปคุยอะไรกับคนที่เรียกชื่อเขา
"แล้วไม่คุยกับเธอหน่อยเหรอ"
"เอาไว้คุยวันอื่นดีกว่าครับ ตอนนี้ไปหาที่คุยเรื่องของเราดีกว่าครับ"