นางร้ายอย่างข้าขอหวนชะตากลับมาทวงแค้น

"น้องรอง แต่ไหนแต่ไรมาบิดาสอนข้าให้รักเจ้า ดูแลเจ้า พี่สาวอย่างข้าจะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร ข้ามีแต่สิ่งดี ๆ มอบให้เจ้า หากจะมีงูเข้าไปในห้องเจ้าก็ไม่แปลก เพราะวัดเฉิงเป็นเขตอภัยทานรายล้อมไปด้วยป่าไม้ เพียงเพราะงูตัวเดียวทำให้น้องสาวเข้าใจข้าผิด ข้าเสียใจยิ่งนัก"
ใบหน้างามของซูเหมียวเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เหล่าฮูหยินทั้งหลายที่ยืนดูละครฉากนี้ ต่างเห็นใจซูเหมียวลูกภรรยาเอก
"ไม่น่าเชื่ออนุภรรยาสั่งสอนลูกสาวมาให้ร้ายและรังแกลูกภรรยาเอก เห็นทีข้าได้เปิดหูเปิดตากับจวนติ่งโหวก็ครั้งนี้แหละ" เหล่าฮูหยินขุนนางเอ่ยขึ้นทำให้ซูเจียวโกรธยิ่งกว่าเดิม
"ลูกอนุก็คือลูกอนุจิตใจโหดเหี้ยมนัก กล้ากล่าวหาว่าลูกภรรยาเอกทำร้ายตัวเอง" พวกปากไม่มีหูรูด
"ถือว่าข้าเข้าใจท่านผิด ข้าขออภัย" ซูเจียวยอมรับความพ่ายแพ้ ถึงได้เอ่ยคำนี้ออกมา
"พี่หญิงอย่างข้าไม่โกรธเจ้าด้วยซ้ำ เพียงแต่กลับจวนไปข้าจะให้ท่านพ่อหามัวมัวมาสอนมารยาทให้เจ้า เวลาเจ้าทำอะไรจะได้ตรองให้ดีและจะไม่ขายหน้าจวนติ่งโหว" ถือว่าเป็นคำพูดที่ดี