แดนรกร้างและบทกวีอื่นๆ

The Waste Land ของ T. S. Eliot คือบทกวีที่โลดแล่นดุจระลอกสายน้ำแห่งกาลเวลา ห้วงกระแสของถ้อยคำเรียงร้อยเป็นพายุแห่งความหมาย เปี่ยมไปด้วยเสียงสะท้อนของอดีตและอนาคต ห่อหุ้มไปด้วยเถ้าถ่านแห่งอารยธรรมที่หล่นร่วงลงบนผืนดินแห้งผาก
เมษายน ดั่งเดือนโหดร้าย กลีบดอกไม้ผลิขึ้นจากเถ้าธุลีแห่งความหลงลืม ผสมผสานฝนเย็นฉ่ำกับเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำ กระตุ้นรากของอดีตให้ดิ้นรนท่ามกลางความสิ้นหวัง แต่ฤดูใบไม้ผลินี้มิใช่สัญลักษณ์ของความเบิกบาน หากเป็นเพียงม่านหมอกของความสับสน ที่ซ้อนทับระหว่างชีวิตกับความตาย
บนแผ่นดินอันแห้งแล้งแห่งนี้ เสียงกระซิบแห่งลมเอื่อยเฉื่อยพัดพาวิญญาณเร่ร่อน สายตาของผู้คนเหม่อลอยไร้จุดหมายราวกับเงาที่ทอดตัวอยู่ใต้แสงสีเหลืองของโคมไฟ ถนนที่คดเคี้ยวไปในรัตติกาลคือเส้นทางของความเงียบเหงา และเสียงนาฬิกาดังขึ้นในค่ำคืนดึกดื่นเป็นประกาศิตแห่งกาลเวลา
ความรักเสื่อมสลายลงในห้องอันเงียบงัน เสียงเพลงของฟิลโลเมล (Philomel) กลายเป็นเสียงกรีดร้องอันเงียบงัน แว่วมาในราตรีอันระทม ชีวิตร่วงหล่นเหมือนหยาดฝนในนครลอนดอนอันมืดมน เสียงฝีเท้าดังก้องในตรอกแคบ พาผู้คนไหลไปตามสายน้ำแห่งความเบื่อหน่าย และยามรุ่งสาง เสียงสัญญาณแห่งชีวิตใหม่กลับเป็นเพียงภาพลวงตาที่ระริกไหว
แม่น้ำเทมส์มิอาจชะล้างความบาป น้ำไม่อาจไหลย้อนกลับไปยังอดีต ความหวังที่ผุกร่อนหล่นลงสู่ห้วงลึก สู่ดินแดนรกร้างที่แม้แต่เทพเจ้าก็หลงลืม
กระนั้นในท้ายที่สุด ท่ามกลางเศษซากของอารยธรรม ท่ามกลางเสียงแตกหักของประวัติศาสตร์ ยังมีเสียงเพรียกของสันติ สะท้อนมาไกลจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์:
"Datta. Dayadhvam. Damyata." พึงให้... เมตตา... ควบคุม...
เสียงสายฟ้าแว่วมาแต่ไกล เป็นเสียงประกาศแห่งพายุฝนที่อาจจะมาถึง ผืนดินที่แห้งผากอาจได้สัมผัสกับหยาดน้ำแห่งการเยียวยาอีกครั้ง หรือบางที... อาจจะเป็นเพียงอีกหนึ่งเสียงสะท้อนในดินแดนอันรกร้างนี้เอง

เรศ วรเมธ
บรรณาธิการ