แต่งงานใหม่ครานี้ข้าขอเลือกองค์ชายพิการ

สวัสดีค่านักอ่านทุกท่าน วันนี้ไรท์มีผลงาน คู่ กับน้องนักเขียน Vesper ในนามปากกา ความฝันของฝูงเหมียว มาฝากนะคะ นิยายเรื่องนี้มีชื่อว่า "แต่งงานใหม่ครานี้ข้าขอเลือกองค์ชายพิการ" เป็นแนวย้อนเวลากลับมาแก้ไขอดีต เอาคืนสามีเก่าสุดชั่วช้าค่ะ
ฉินเฉินอิง บุตรสาวตระกูลขุนนางใหญ่ที่เติบโตมาอย่างดีแม้ไร้มารดาแต่กลับมีบิดาที่คอยดูแลเอาใจใส่ มีสหายรักที่รู้จักกันมาเนิ่นนานแบ่งปันทุกปัญหาเคียงข้างไม่เคยห่างหาย กระทั่งเติบใหญ่ยังได้แต่งงานกับบุรุษที่เพียบพร้อมราวกับสวรรค์ส่งมาให้ ยังมีใครสุขใจได้เท่านางอีกคงไม่มีแล้ว
หลังแต่งงานเข้าวังอ๋องได้สามปีชีวิตครอบครัวยิ่งสมบูรณ์พร้อมเมื่อทายาทคนแรกอยู่ในครรภ์ หญิงสาวดีใจมากราวกับโลกทั้งใบเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขทว่าทุกอย่างกลับค่อยๆพังทลายลงทีละเล็กทีละน้อยโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว ลูกที่รอมาเนิ่นนานถูกลงมือจนถึงกับตกเลือด มารดาสามีที่คิดว่าจะเห็นใจก็สาปส่ง หัวใจที่แตกร้าวยังไม่เจ็บปวดเท่าพระสวามีลากสตรีมากมายมานอนกกกอดต่อหน้า เขาที่เคยแสนดีกลายเป็นคนอื่นที่นางไม่รู้จักอีกต่อไป
ร่างกายและจิตใจของเฉินอิงแหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลี วันที่ไม่เหลืออะไรยังมีสหายรักอยู่เคียงใกล้ แต่ใครเลยจะรู้ว่าแม้แต่เพื่อนคนเดียวที่ไว้ใจก็แทงข้างหลังนางได้อย่างเลือดเย็น ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตนางขอสาปแช่งพวกมันทั้งคู่
น่าขันสิ้นดี... ข้าขอวิงวอนต่อสวรรค์ ขอให้คนชั่วช้าเหล่านั้นได้รับโทษทัณฑ์ให้สาสมกับความเลวที่พวกมันกระทำมาด้วยเถิด
แต่ใครจะคิดเล่าว่าสวรรค์จะรับฟังคำขอของนาง ร่างบอบบางลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่ในจวนอันคุ้นตา ความเจ็บปวดที่เผชิญมาก่อนหน้ามลายหายไปจนหมดสิ้น กายอ้อนแอ้นที่ขยับไม่ได้ดั่งใจก็เริ่มเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง

"อย่าขยับนะเพคะ" หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าทรมานนิดหน่อย ลมหายใจของนางระอุไปหมด ความร้อนที่รับรู้ได้ในตอนแรกมายามนี้กลับทวีคูณ ทั้งที่เป็นเช่นนั้นร่างบางกลับรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าสิ่งเดียวที่จะดับความรุ่มร้อนได้หาใช่ชาที่วางอยู่แต่เป็นบุรุษเบื้องหน้าต่างหาก
"นั่นมันสมควรเป็นคำพูดของข้ามากกว่า" มือหยาบรีบคว้ามือน้อยที่กำลังสาละวนอยู่กับสายรัดเอวของเขามาจับไว้
"ทำไม..." กระต่ายน้อยย่นหน้าคล้ายกำลังสงสัยกับการกระทำนั้น
"..." นี่ก็สมควรเป็นคำพูดของเขาอีกเช่นเดียวกัน จริงอยู่ว่าพวกเขาแต่งงานเป็นสามีภรรยาแล้ว ยิ่งเป็นสมรสพระราชทานแน่นอนว่าจะผูกพันคนทั้งสองเอาไว้จนแก่เฒ่า แต่เรื่องระหว่างชายหญิงสมควรเกิดขึ้นโดยความยินยอมพร้อมใจมิใช่ฤทธิ์ของยา
"เพราะถ้าข้ายินยอมคนที่เสียใจอาจเป็นเจ้า" มือกร้านสัมผัสเบา ๆ บนแก้มนุ่ม เขาไม่ใช่คนที่จะแตะต้องตัวใครไปทั่วทว่าพอเป็นฉินเฉินอิงกลับรู้สึกไม่เป็นตัวเองอีกต่อไป
"หม่อมฉันไม่มีทางเสียใจเพคะ" สิ้นคำกล่าวของคนงามก็ไม่มีคำพูดใดได้เอ่ยออกมาอีกต่อไป เรียวแขนบอบบางวางบนอกแกร่งในขณะที่ริมฝีปากเล็กแนบลงไปยังกลีบปากหนา ชายหนุ่มที่ทำทีปฏิเสธในตอนแรกมายามนี้คล้ายกับว่ายินยอมพร้อมใจเป็นอย่างดี เขาเปิดปากช้า ๆ และปล่อยให้พระชายาทำตามใจ


ชาติที่แล้วของฉินเฉินอิงต้องพบเจออะไรมาบ้าง นางจะสามารถเอาคืนคนที่ทำร้ายตนเองได้หรือไม่ แล้วพระสวามีคนใหม่คือใคร ฝากติดตามเป็นกำลังใจให้ไรท์ทั้งสองด้วยนะคะ (// ᴥ //)