แด่เธอในวันสิ้นสูญ #ซอมบี้

WORLD Y BOOK

ใต้แสงอรุณสาดส่องผ่านใบไม้ที่พลิ้วไหวไปตามแรงลมเอื่อยๆ ยามเช้า เสอเสี่ยวเหยียน นั่งขัดสมาธิอยู่หน้ากองไฟเล็ก ๆ ที่ลุกโชน เปลวเพลิงเต้นระบำไปมาพร้อมกับควันขาวที่ลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า ปกติแล้วเขาไม่นิยมชมชอบการก่อไฟเผาอะไรสักเท่าไหร่ ด้วยรู้สึกว่าเป็นการทำลายมลภาวะทางอากาศ แต่หลังจากที่สาธารณรัฐไม่คงสภาพเดิมอีกต่อไปจากการบริหารงานล้มเหลว ทำให้โรคระบาดประหลาดแพร่กระจายไปทั่วทั้งแผ่นดินจีน เสอเสี่ยวเหยียนก็เลิกสนใจเรื่องอื่นใดอีก นอกเสียจากความคิดที่ว่า... พรุ่งนี้เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปหรือไม่?

ดังนั้นเขาจึงใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการ อยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กิน อยากนอนตอนไหนก็นอน หรืออยากเล่นสนุกอะไรก็ทำ ด้วยกลัวว่าเขาอาจจะไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้วถ้าวันพรุ่งนี้สำหรับเขาไม่มาถึง

ดอกเบญจมาศสีขาวถูกวางลงอย่างบรรจงลงในกองเพลิง เสียงสวดมนต์แผ่เมตตาดังแว่วออกมาจากริมฝีปากบางของชายหนุ่มน้อย ๆ เหมือนอย่างเคยในทุกวัน

"ขอให้วิญญาณของพวกท่านจงไปสู่สุคติ"

เขาพนมมือ ก่อนจะลุกขึ้นยืนมองเปลวไฟที่ส่งเสียงดังเปรี๊ยะปร๊ะ เผาไหม้ดอกไม้ที่เขาวางไว้อาลัยให้กับเหล่าซอมบี้ที่ถูก หยางเจียหมิง ฆ่าตายอยู่นอกรั้วเมื่อวาน หลังจากที่พวกมันพยายามจะบุกเข้ามาข้างในปราการของบ้านหลังนี้

บ้านหลังเล็กกลางผืนป่าเงียบสงัดแห่งนี้คือที่พำนักของเขาและหยางเจียหมิงมาเกือบห้าปีแล้ว นับตั้งแต่วันที่สาธารณรัฐจีนล่มสลาย... ไม่สิ ต้องบอกว่าโลกล่มสลายมากกว่า

... มันเป็นวันที่ทั้งครอบครัวของเขาจากไป

... และเป็นวันที่หยางเจียหมิงพาเขาหนีออกมาจากนรกบนดินนั่น

เรื่องนี้มันเริ่มต้นมาจากการเกิดการแพร่ระบาดของโรคประหลาด ที่ไม่ว่าจะเป็นรัฐบาลประเทศไหนก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ว่าเป็นโรคอะไร รู้เพียงแค่มันเกิดจากเชื้อไวรัสชนิดหนึ่ง ติดต่อกันได้ด้วยการถูกกัด และหลังจากถูกกัดก็จะกลายสภาพไม่ต่างอะไรจากผีดิบ สูญเสียการควบคุมและสติสัมปชัญญะโดยสมบูรณ์ ซึ่งในประเทศทางฝั่งตะวันตกเรียกชื่ออย่างเป็นทางการว่า ไวรัสซอมบี้


-------------------------
TWITTER : WORLD Y BOOK