ฟั่นชาด เล่ม1

“ด้ายแดง” ว่ากันว่าเป็นเชือกของเทพเจ้าที่ดูแลดวงชะตารัก ที่ถักทอร้อยเรียงผูกชะตาของคนสองคนเอาไว้ เพื่อครองคู่กันในภาพชาตินี้ และชาติหน้า ภาวนาเพียงว่าจะเกิดมาคู่กันอีก ด้วยความยาวของเส้นด้ายที่สามารถพักรอบโลกได้ถึงสามรอบ จึงไม่ต้องกลัวเลยว่าตามหากันไม่เจอ
“ด้ายแดงเหรอ ใครจะไปเชื่อเรื่องพรรค์นั้นกัน ไร้สาระชัด ๆ” เสียงนุ่มแฝงความหวานของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ขณะนั้นเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็กส์สีน้ำตาลอ่อน พร้อมทั้งรองเท้าที่เข้ากันได้ดี เขาห้อยบัตรพนักงานบริษัทไว้ที่กระเป๋าและสะพายกระเป๋าคล้องไหล่ยืนทอดสายตามองถนนที่เต็มไปด้วยรถราในช่วงเย็นของวัน แม้ดวงอาทิตย์จะใกล้ลับฟ้าแต่ความวุ่นวายในตัวเมืองยังคงไม่หยุดนิ่ง
“ก็เพราะเธอคิดแบบนี้ไง เทพเจ้าด้ายแดงถึงไม่เคยช่วยเธอเลย” เสียงของหญิงสาวดังขึ้น เธอต่อว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก
“ฉันเลิกเชื่อไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ที่ได้ยินว่าด้ายแดงมันพันรอบโลกตั้งสามรอบนั่นแหละ ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย ถ้ามันยาวขนาดนั้นเพื่อที่จะเชื่อมสองคนเข้าด้วยกันไม่ว่าจะไกลแค่ไหน ถ้ามองตามความเป็นจริงคนเราไกลกันมากสุดก็แค่คนละฝั่งของโลก ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ แค่ครึ่งรอบก็น่าจะถึงอีกคนแล้วไม่ใช่เหรอ”
เขาบ่นระงมในความคิดของตัวเองที่วิเคราะห์มาตลอดหลายปี เมื่อก่อนเขาโง่งมไปขอพรที่ศาลเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไม่เคยได้ผล จึงเลือกที่จะไม่เชื่อและอคติไปเสียเลย
“ฉันจะไปรู้กับเขาได้ยังไงล่ะ! นายนี่มันตั้งคำถามแปลก ๆ ทุกที เอาจริงไหม นายก็แค่หาเหตุผลมาหักล้างตัวเองเพื่อจะได้ไม่ต้องเชื่ออะไรพวกนี้ใช่ไหมล่ะ”
เธอบ่นเขากลับพลางมองเขาด้วยความหงุดหงิด แต่พอเห็นหลี่อี้ชุนหยิบหูฟังขึ้นมาใส่แล้วเดินเลี่ยงไปไม่คิดจะเถียงต่อ เธอก็ทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ
“คอยดูเถอะ เทพจะลงโทษนายแน่!”
ณ ศาลเทพเจ้าแห่งโชคชะตา
ท้องฟ้ายามเย็นถูกแต่งแต้มด้วยสีส้มอมม่วง แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปอย่างเชื่องช้าราวกับไม่อยากจากลา หลี่อี้ชุนยืนอยู่กลางศาลเจ้า สายตาหม่นหมองมองรูปสลักของเทพเจ้าด้ายแดงตรงหน้า
เขายืนนิ่งอยู่นานก่อนจะพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นที่แฝงความผิดหวังสลักลึกในใจ
“คนอื่นสมหวังกันหมด แต่ทำไมต้องเป็นฉันที่ผิดหวังเสมอ เทพเจ้าด้ายแดงอะไร… เฮงซวยสิ้นดี”
สิ้นคำพูดเขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งความเงียบงันไว้เบื้องหลังโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาไม่ได้สูญสลายไปในอากาศอย่างที่คิด แต่มันดังไปถึงใครบางคน
“ช่างกล้าดี… เจ้ามนุษย์นี่บังอาจเอ่ยคำเช่นนี้ต่อหน้าข้าหรือ”
เสียงทุ้มติดสำเนียงโบราณดังขึ้นจากเงามืดในมุมลึกของศาลเจ้า ร่างสูงในชุดฮั่นฝูสีดำขลิบแดงก้าวออกมาพร้อมกับแววตาคมที่จับจ้องไปยังทิศทางที่มนุษย์ผู้นั้นเพิ่งจากไป
เขาคือ ‘หยางเพ่ยหลิง’ เขาคือบริวารของเทพแห่งชะตารัก หรือคำเรียกติดปากก็คือ เทพด้ายแดง ผู้เชื่อมผู้คนด้วยรัก ผมยาวถูกมัดหลวม ๆ ครึ่งศีรษะ ขับให้ใบหน้าคมคายดูสง่างามแม้จะแฝงความเคร่งขรึม เขาพลิกข้อมือเบา ๆ โฮโลแกรมสีอ่อนปรากฏขึ้นตรงหน้าเป็นภาพที่เสมือนหน้าจอส่วนตัวซึ่งเขาใช้งานได้อย่างคล่องแคล่ว นิ้วยาวเลื่อนไปตามแสงเรืองรองในอากาศ ขณะค้นหาข้อมูลของมนุษย์ผู้นั้น
หยางเพ่ยหลิงหลับตาเรียกพลังเทพขึ้นมา ใช้พิจารณาชีวิตของหลี่อี้ชุน ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ฉายชัดในความคิดของเขา หลี่อี้ชุนดูเหมือนจะไม่มีโชคในเรื่องใดเลย ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงาน หรือแม้กระทั่งเรื่องความรักที่ดูเหมือนจะอาภัพเสียจนยากจะหาคำบรรยาย
“ช่างเป็นมนุษย์ที่น่าเห็นใจมากจริง ๆ”
ความรู้สึกแปลกประหลาดเอ่อล้นขึ้นในใจของเทพบริวาร ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยนักสำหรับผู้ที่เคยเฝ้ามองชะตาชีวิตมนุษย์มากมายนับไม่ถ้วน เขาต้องการจะบอกความจริงเกี่ยวกับด้ายแดงและคำขอพรให้อีกฝ่ายได้รับรู้
ไม่ว่าจะตอนไหนหลี่อี้ชุนก็ไม่เคยเปิดใจให้เทพแห่งด้ายแดง ทำให้หยางเพ่ยหลิงไม่มีโอกาสบอกสิ่งที่ต้องการจะบอกแก่เจ้าตัว ลมหายใจของชายชราค่อย ๆ แผ่วเบาลง ร่างกายที่เคยเคลื่อนไหวเริ่มหยุดนิ่ง
หยางเพ่ยหลิงปรากฏกายข้าง ๆ หลี่อี้ชุนในวัยชรา เขาทิ้งตัวลงนั่งเงียบ ๆ ใกล้กับร่างที่กำลังลาลับจากโลกใบนี้ เทพบริวารเฝ้ามองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารแต่ทว่าอ่อนโยน ก่อนจะหยิบด้ายแดงเส้นบางขึ้นมาจากแขนเสื้อ
เขาค่อย ๆ ผูกด้ายแดงเส้นนั้นไว้ที่ปลายนิ้วก้อยของตัวเอง และปลายอีกข้างหนึ่งผูกเข้ากับข้อมือของหลี่อี้ชุนอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าจะรบกวนช่วงสุดท้ายของชีวิต
เมื่อปมด้ายผูกแน่น ลมหายใจของชายชราก็หยุดลง หยางเพ่ยหลิงมองมนุษย์ที่จากไปด้วยอายุขัยที่สิ้นสุด
‘ไว้เจอกันใหม่ ในชาติต่อไป’ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาอีกแล้ว มีเพียงสายตาที่ส่งไปยังดวงวิญญาณของเขา