เล่ห์หัวใจจอมบัญชา

เธอคือน้องสาวตัวน้อย
ที่เขาจับจองมาตั้งแต่เยาว์วัย
ไม่ว่าอย่างไร ต้องใช้เล่ห์กลหรือวิธีใด
เธอก็ต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

“บอกพี่มา! มีเหตุผลอะไร ถึงได้ไปนั่งกินข้าวในโรงแรมกับไอ้หน้าอ่อนนั่นสองต่อสองค่ำๆ มืดๆ แบบนี้”
พอถึงห้องนอนปุ๊บ...อาร์มานโดก็ไม่รีรอที่จะแจกคำถามเด็ดที่ตนเองอยากรู้นักหนาใส่หญิงสาวทันที
ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทเขวี้ยงไปยังมุมห้อง มือหนายกขึ้นเสยผมจนยับยุ่งเป็นการระบายอารมณ์
และอาการแบบนั้นของเขาทำให้สาวน้อยไม่รู้ว่าควรจะพูดและทำอย่างไรดี
“เอ่อ...คือ...เอ่อ...”
อณิมาได้แต่อึกอัก เมื่อเห็นสายตาเรืองรองกรุ่นโกรธของชายหนุ่มที่ส่งมายังตนเอง
เขาจ้องเขม็งราวจะกินเลือดกินเนื้อ ใบหน้าหรือก็แดงก่ำ
แสดงให้รู้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์โกรธระดับที่สามารถฆ่าคนได้ ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว
“อย่ามาทำเป็นอึกอัก บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ว่ามีเหตุผลอะไร ที่บอกให้พี่พิสูจน์ตัวเองตั้งสามเดือน
ทั้งที่ตกลงกันแล้ว แต่ตัวเองกลับเข้าโรงแรมกับผู้ชายคนอื่นหน้าตาเฉย
แล้วยังปล่อยให้มันจับมือถือแขนอย่างหน้าไม่อาย เราทำไปเพื่ออะไร บอกพี่มา!”
เสียงทุ้มถามดังจนเกือบจะกลายเป็นตะคอก ด้วยอารมณ์โมโหและหึงหวงจนหน้ามืดตามัว
อยากจะจับไหล่เล็กมาเขย่าให้สาสมกับที่เธอกล้าทำให้เขาหึงหวงจนแทบคลั่งแบบนี้
ชายหนุ่มมองไม่เห็นความจำเป็นหรือเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อได้ฟังคำถามอณิมาถึงกับเบิกตากว้าง
ก่อนจะตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้แก่วาจาเผ็ดร้อนนั้นเหมือนกัน
“พี่วินพูดดีๆ นะคะ เอยแค่ไปทานข้าวในร้านอาหารที่โรงแรม ไม่ได้เข้าโรงแรมอย่างที่พี่วินว่า
อย่าเอาตัวเองมาตัดสินคนอื่น เอยบอกว่าไปทานข้าวก็คือทานข้าวแค่นั้นจริงๆ
ไม่ได้ไปต่อเหมือนที่พี่วินชอบทำ อย่าเอาเอยไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงของพี่วิน!”
หญิงสาวตอบกลับไปด้วยอารมณ์โมโหไม่แพ้กัน เมื่อเขาใช้ถ้อยคำเจ็บแสบกับเธอนัก
เธอก็จะตอกกลับให้หน้าหงายเลยคอยดู เห็นเธอนิ่งๆ เงียบๆ เรียบร้อย อย่าคิดว่าจะมารังแกกันได้ง่ายๆ
“จะไปทำอะไรมันก็เหมือนกัน มันคือโรงแรม คนอื่นที่เขาไม่รู้ ใครๆ ก็คิดแบบนี้ทั้งนั้น ให้พี่หยุด
แล้วตัวเองล่ะ กลับไปทำหน้าระรื่นกับผู้ชายอื่น มันสมควรแล้วเหรอ!”