กวีนิพนธ์ของโรเบิร์ต ฟรอสต์

บทกวีของโรเบิร์ต ฟรอสต์ ดุจดั่งแสงอรุณแรกที่ทอดตัวเหนือท้องทุ่ง ทอประกายอ่อนโยนบนยอดหญ้าที่ต้องน้ำค้าง ความงามของเขาไม่ใช่สิ่งฉูดฉาดหรือบีบบังคับให้รับรู้ หากเป็นเสียงกระซิบของสายลมที่แผ่วพัดผ่านพุ่มไม้ เสียงของใบไม้ที่ปลิดปลิวร่วงลงบนทางเดินรกร้าง เป็นความงามที่อยู่ในความเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยนัยลึกซึ้ง
ฟรอสต์เป็นกวีแห่งฤดูกาล เป็นนักเดินทางของเส้นทางสายเปลี่ยว เขามองเห็นปรัชญาในแสงแดดอ่อนยามบ่าย เขียนบทกวีด้วยหมึกของธรรมชาติ ใช้ต้นสน ภูเขา และแม่น้ำเป็นอักษรของเขา แต่กระนั้น ธรรมชาติของเขาก็หาใช่เพียงภาพเขียวขจีอันรื่นรมย์ หากแต่เป็นภาพของหิมะที่โปรยปราย ป่าทึบที่ทอดเงา และเสียงกิ่งไม้หักสะท้อนก้องในยามราตรี "Two roads diverged in a yellow wood..." ถ้อยคำของเขาเป็นเหมือนภาพวาด เป็นรอยเท้าบนหิมะที่บ่งบอกถึงการเลือก เป็นสายน้ำในคืนฤดูหนาวที่สะท้อนความเวิ้งว้างของใจมนุษย์ บทกวีของเขามิได้เพียงชี้ทาง แต่ตั้งคำถามกับผู้อ่าน ให้พินิจถึงความหมายของการเดินทางของตนเอง
และในยามค่ำคืน เมื่อดวงดาวพร่างพราวเหนือดินแดนที่เงียบงัน มีเพียงเสียงหิมะโปรยลงบนกิ่งสน เสียงม้าที่กระทืบเท้ากลางความเงียบสงัด ฟรอสต์เขียนบทกวีของเขาอย่างเรียบง่าย แต่ในความเรียบง่ายนั้น กลับมีจักรวาลของความหมายที่กว้างใหญ่ เป็นเสียงสะท้อนของจิตวิญญาณ ที่คอยเตือนเราว่าแม้เส้นทางจะยาวไกล เราก็ยังคงต้อง "เดินต่อไป ก่อนที่ค่ำคืนนี้จะลึกเกินกว่าจะหวนกลับ"

เรศ วรเมธ
บรรณาธิการ