ราคีเพลิงตะวัน

...ด้วยความอับอายที่คนรักหนีตามชายอื่นไปในวันแต่งงาน ทำให้เขาคิดแค้นฝังใจความโหดร้ายป่าเถื่อนจึงถูกสาดใส่เธอผู้เป็นเหมือนดั่งตัวตายตัวแทนเมื่อไฟแห่งความโกรธลุกโชนพร้อมที่จะแผดเผาใครก็ตามให้มอดไหม้...และเธอก็คือผู้ที่ต้องรับผลกรรมทั้งหมดแทนพี่สาว!!
...สุดท้ายแล้วเพลิงไฟที่ร้อนแรงดั่งเพลิงตะวันจะยอมพ่ายแพ้ให้กับความแค้ในใจของตัวเองได้หรือไม่?
......................................................................................................................................................................
“หย่าซะ! ให้มันจบๆกันไปในวันนี้! หนูฟ้าเขาจะได้มีโอกาสไปพบเจอคนอื่นที่ดีกว่า” คุณหญิงพูดต่อเมื่อเห็นว่าเพลิงตะวันมีท่าทีที่สงบลง แต่เป็นพราวฟ้าเสียอีกที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มไปแล้วเมื่อได้รู้ว่าเอกสารนั่นคือ ใบหย่า..
นี่เธอต้องกลายเป็นแม่หม้ายสามีหย่า ทั้งที่พึ่งแต่งงานได้แค่วันเดียวเองหรอกหรือ...? น่าสมเพชตัวเองยิ่งนักเหตุใดชีวิตนี้จึงมีแต่เรื่องให้ต้องช้ำใจอยู่เรื่อยไป
หญิงสาวเงยหน้ามองตามร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างช้าๆ เพลิงตะวันเองก็มองมายังเธอเช่นกัน แต่ทว่าสายตาของเขากลับมีแต่ความรังเกียจขยะแขยงอยู่ในแววตาคมที่เธอหลงใหล ก่อนที่คำพูดเรียบๆแต่เย็นชาจะถูกเปร่งออกมา
“ปล่อยให้เธอไปมีความสุขน่ะเหรอ...นั่นคือสิ่งแรกที่ฉันจะไม่ทำ!!” พูดจบก็ปาซองเอกสารใส่หน้าหวานต่อหน้ามารดาที่ยืนอึ้งอยู่กับท่าทางที่ก้าวร้าวของบุตรชาย ก่อนจะตะโกนไล่หลังเขาไปด้วยความโกรธ
“ตะวัน! เพลิงตะวัน!!”
........................................................................................................................................................................

“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ตะคอกใส่เธอ ขอโทษที่ไม่ปกป้องเธอ ขอโทษที่ไปช่วยเธอไว้ไม่ได้ ขอโทษที่ไม่อยู่ตอนที่พวกเขารังแกเธอ... ฉันขอโทษ พี่ขอโทษนะฟ้า พี่ขอโทษ!!”
“พี่ตะวัน ฮึก...ฮือ”
หญิงสาวสะอึกสะอื้นเมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือที่พร่ำโทษตัวเองของคนรักอย่างปวดใจ เขาโทษตัวเองเพราะเธอ เขารู้สึกผิดก็เพราะเธอทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิดซ้ำร้ายเธอยังทำให้เขา...
...ร้องไห้เพราะเธอ...
อ้อมกอดที่เนิ่นนานและอบอุ่นถูกถ่ายทอดให้กันและกันจนทั้งคู่เริ่มสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงได้ ก่อนที่เพลิงตะวันจะเป็นฝ่ายรั้งตัวออกมาก่อน ชายหนุ่มกวาดมองใบหน้าหวานของภรรยาพรางเช็ดน้ำตาที่ยังชุ่มเปียกให้กับเธอ ปากหยักจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมนครู่ใหญ่ ก่อนที่จะผละออกมาและยกมือหนาลูบไล้ไปที่มุมปากของเธอเบาๆ
“เจ็บมากไหม?”
พราวฟ้าส่ายหัวเป็นสัณญาณบ่งบอกแทนคำพูด ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังฝันไปแม้จะเจอเรื่องราวเจ็บปวดมาเพียงใดแต่น่าแปลกที่อ้อมกอดนี้ของคนที่รักสามารถบรรเทามันได้ราวกับเวทมนต์วิเศษ
พราวฟ้าเอนตัวพิงเบาะรถหันตะแคงข้างไปทางฝั่งคนขับพรางมองดูใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นสามีด้วยความรักทั้งหมดที่มีก่อนที่มือหนาจะจับมือบางของเธอขึ้นมาและยกขึ้นทาบแก้มสากของเขา ใบหน้าหล่อเหล่าก็ซุกลงกับฝ่ามือน้อยอย่างรักใคร่หวงแหน ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำพูดที่ลึกซึ้งจับใจและที่สำคัญสรรพนามที่ใช้ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
“อย่าปล่อยมือนี้ จับมือพี่ไว้นะพราวฟ้า...อย่าปล่อยมือจากพี่เด็ดขาด!!”
...................................................................................................................................................................

"กลับไปซะ! กลับไปดูแลคนที่คุณห่วงใย"
"ไม่! พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น"
"อย่าอยู่เลยค่ะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ฉันรับไม่ไหวอีกแล้ว" ยิ่งเห็นเขาเธอก็ยิ่งเจ็บปวด ไม่ใช่ว่าเธอหมดรักแต่ใจของเธอปวดร้าวจนเกินจะทน สิ่งที่เขาทำมันทำให้หัวใจของเธอแหลกสลายไปแล้วทั้งดวง
"พี่ขอโทษ..."
"ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ แต่ฉันต้องการลูกของฉันคืนกลับมา ฮือ ฮือ..."
คำว่า "ลูก" ทำให้ร่างสูงถึงกับเซถอย เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าภรรยากำลังอุ้มท้องสายเลือดของตน จึงละเลยและไม่ได้สนใจดูแลเธอแต่กลับใส่ใจดูแลผู้หญิงอีกคนมากกว่า ได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิด แม้แต่จะเดินเข้าไปใกล้เธอเขาก็ยังไม่มีความกล้ามากพอ ได้แต่ร้าวรานในใจกับสรรพนามที่ดูเปลี่ยนไป...ซึ่งไม่ใช่พี่ตะวันของเธออีกแล้ว!!
"คุณหมอบอกฉันว่าลูกของฉันร่างกายแข็งแรงดี แต่ทำไม ทำไมคุณถึงพรากเขาไป เขาทำผิดอะไรถึงไม่มีโอกาสได้ออกมาลืมตาดูโลก!! ฮึก ฮืออ"
"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ...ฮึก..."
ร่างสูงทรุดฮวบลงพื้นอย่างหมดแรง น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหลเป็นสายเสียงสะอื้นสองเสียงประสานกันดังขึ้นเบาๆก่อเกิดบรรยากาศความเศร้าที่สุดแสนจะบรรยาย...

....................................................................................................................................................................