ฉันร้ายแล้ว ยังเจอร้ายยิ่งกว่า!

สิบ ยี่สิบ สามสิบ.. นานเท่าไหร่กันนะ กว่าที่ฉันจะเป็นอิสระ อยากออกไปใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป อยากออกไปท่องเที่ยวหาประสบการณ์ใหม่ๆ เรื่องเล่าที่ได้ฟังมา ดูน่าสนใจไม่ใช่น้อย ตัวฉันที่อยู่แต่ในคฤหาสหลังใหญ่ ใช้ชีวิตอย่างคุณหนูตระกูลใหญ่ไม่เคยได้สัมผัสกับความทุกข์ยาก จึงไม่ได้เรียนรู้การใช้ชีวิต

ช่างน่าเสียดายเวลาจริงเชียว ..

หากพ้นโทษออกไป ฉันจะไม่กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีก จะไม่กลับไปทำความผิดซ้ำสอง ชีวิตที่แสนสุขสบายแบบนั้นมันน่าเบื่อจะตายไป ยิ่งเห็นหน้าน้องสาวต่างมารดา ..ก็ยิ่งอยากกระทำความผิดขึ้นมา

ชีวิตของฉันพังเพราะเธอ ท่านพ่อ ท่านปู่ ..ไม่มีใครเชื่อคำพูดของฉันสักคน แม้แต่พี่น้องยังหันหลังให้กัน ทุกอย่างที่มันควรจะเป็นของฉัน ทรัพย์สินเงินทอง ชื่อเสียงเกียรติยศ ..กลับถูกเธอแย่งชิงไปจนหมด กระทั่งความสุขเดียวที่เหลืออยู่..ก็ถูกแย่งชิงไป

ฉันทำทุกวิถีทาง เพื่อทวงความเป็นธรรมให้ตัวเอง ทำทุกวิถีทางเพื่อความอยู่รอดในชีวิต จะถูก จะผิด ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น

ขอเพียงให้ได้สิ่งสำคัญคืนมา ..

"ฉันขอโทษ ..ได้โปรดคืนมันมาเถอะนะ"

ฟ้าไม่เคยเข้าข้างฉัน ชะตาชีวิตที่เล่นตลก จนบางครั้งก็น่าสมเพชตัวเองขึ้นมา ฉันคุกเข่ากราบแทบเท้าอย่างไร้ศักดิ์ศรี เพื่อสิ่งสำคัญเพียงอย่างเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิต ของดูต่างหน้าที่ท่านแม่ทิ้งเอาไว้ให้ ก่อนที่ท่านจะหลบหนีออกไปจากบ้าน ..แล้วทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง

"ของแบบนี้ จะขายได้สักกี่ตังค์กัน หึ! อยากได้คืนมากเลยเหรอ"

"..ใช่ ได้โปรคืนมันมาเถอะ"

ฉันอ้อนวอนขอความเห็นใจ ..ที่ตลอดทั้งชีวิตไม่เคยคุกเข่าขอร้องใครมาก่อน

"ได้! ฉันจะคืนมันให้เธอ แลกกับ.."

"จริงเหรอ!! จะคืนให้จริงๆ เหรอ!!!"

ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีเหลืออยู่ คนพวกนี้รักษาสัจจะ ..ไม่เหมือนกับพวกชั้นชนสูงที่ใช้คำพูดสวยหรูหลอกลวงกัน

"ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ รอยยิ้มของเธอนี่มันงดงามจริงๆ" มือเรียวช้อนใบหน้าสวยขึ้นมา สายตาคมสอดส่องมองทั่วเรือนร่างงาม ก่อนใช้นิ้วชี้เรียวยาว จิ้มลงบนอกข้างซ้ายของคุณหนูสาว "แลกกับตรงนี้ ควักมันออกมาแลกกับจี้ห้อยคอราคาถูกนี่ซะ .."

"เอเทลล์.."

"หึ! กล้าทำหรือเปล่าละ ถ้าไม่.. ฉันจะขว้างมันลงทะเล"

...



ห้องขังชั้นในสุดเปรียบเป็นขุมนรกบนดิน ผู้กระทำความชั่วจะมารวมตัวกันอยู่ ณ ที่แห่งนี้ รวมถึงฉันที่มีความผิดติดตัวอยู่ด้วย

เธอคนนั้นส่งฉันมาที่นี่ คงอยากแก้แค้น..ที่ฉันทำให้น้องสาวของเธอถึงแก้ความตาย โดยการส่งฉันมาใช้ชีวิตให้เหมือนกับตายทั้งเป็น คุกที่ไร้แสงสว่าง มันทั้งมืดมิดและอับชื่น กลิ่นเหม็นสาปผสมกับคาวกามลอยคละคลุ้ง หากอยากมีชีวิตอยู่รอด ต้องหาคนคุ้มกะลาหัว

คุณหนูอย่างฉันไม่ยอมก้มหัวให้ใคร คนคุ้มกะลาหัวอะไรนั่น

ฉันไม่สน!

"อยากตายนักหรือไง มันยังไม่ถึงเวลาของเธอหรอกนะ" มือเรียวหยิบเข้มกับกรรไก เย็บแผลสดบนผิวหนังให้นักโทษสาวปากดี "จงมีชีวิตทุกข์ทนต่อไปซะ ให้สาสมกับที่ทำร้ายน้องสาวของฉัน ให้สาสมกับที่ทำให้ครอบครัวและวงตระกูลต้องเดือดร้อน"

"เหอะ! คนตายก็คือคนตาย ต่อให้ทรมานฉันจนตาย ยัยนั่นก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอกนะคะ"

ท่านผู้คุม..หรือพี่สาวคนโตของตระกูล เธอรังเกียจฉันยิ่งกว่าสัตว์เลื้อยคลาน ยิ่งกว่าหนอนแมลงที่อยู่ในแปลงดอกไม้ ชอบทำตัวสูงส่งทั้งๆ ที่เราอยู่ในฐานะเดียวกัน ..เป็นลูกนอกสมรสของท่านพ่อและเป็นหลานชังของท่านปู่

จริงอยู่ที่เราต่างเป็นลูกนอกสมรส แต่หลานชัง เห็นทีจะมีแค่ฉันคนเดียว ท่านพี่ของฉันได้รับความรัก น้องสาวของฉันได้รับความเอ็นดู ..แล้วฉันละ?

ฉันได้รับอะไร

ฉึก!!

"อ๊ากกก!! อึก! จ จะฆ่าฉันแล้วเหรอคะ!"

"หึ! อย่าได้นึกดีใจไปละ ฉันแค่จะสั่งสอนเธอให้หลาบจำ" มือเรียวจิ้มเข็มลงบนผิวหนังขาวนวล จนของเหลวสีสดไหลซึมออกมา..ก็ยังไม่หยุดมือ "คนที่ทรมานเธอ คนที่ทำให้เธอเสียน้ำตา ..และคนที่ฆ่าเธอได้ มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น!"

"อ๊ากก!! ค คาริน่า ทำไม่ได้หรอก! พี่ทำไม่ได้หรอก!!"

...



ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เสี่ยงอันตรายอยู่ทุกวัน ตัวฉันยังนับว่าโชคดีอยู่บ้าง คนอื่นๆ ต่างจับกลุ่มกันเพื่อความอยู่รอด ส่วนฉันกลับแยกตัวอยู่กับพันธมิตรชั่วคราวหนึ่งคน เธอเข้ามาช่วยเหลือฉันในตอนที่กำลังตกทุกข์ได้ยาก เข้ามาแนะนำแนวทางการใช้ชีวิต

เธออยู่ที่นี่มานานนับสิบปี ไม่มีพรรคพวก ไม่มีหัวหน้าและสังกัดในกลุ่มใด กลายเป็นเสือโดดเดี่ยวที่อยู่เหนือทุกกฎเกณฆ์

"..นี่ยาแก้ปวด ส่วนนี้น้ำเกลือแร่ ดื่มสักนิดจะได้มีแรง"

"ช่วยยิ้มหน่อยได้มั้ย ทำหน้าบึ้งตึงแบบนั้น มันน่ากลัวนะ"

เธอเปรียบเสมือนผู้ปกครอง ไม่สิ.. ต้องเรียกว่าที่ปรึกษาส่วนตัว

ฉันที่ไม่อยากก้มหัวเดินตามหลังใคร ..ได้จัดตั้งกลุ่มของตัวเองขึ้นมา โดยมีเสือสาวหน้าดุคนนี้เป็นที่ปรึกษาและคอยจัดการดูแลความเรียบร้อย

วันที่หนึ่งร้อยสิบของการอยู่ในคุก ฉันได้กลายเป็นท่านหญิงของพรรคที่จัดตั้งขึ้น ขนาดของกลุ่มยังไม่ใหญ่มาก เมื่อเทียบกับกลุ่มของเอเทลล์ แต่ฉันคิดว่าอีกไม่นานคงพอต่อกรได้ ฉันจะไม่ยอมถูกข่มเหงเป็นครั้งที่สอง จะเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่เธอทำเอาไว้

"คุณกำลังเจ็บ จะให้ฉันยิ้มแย้มเบิกบานงั้นเหรอ เสียสติไปแล้วหรือไง"

"..น นี่กำลังด่าฉันอยู่เหรอ!!"

"ส่งเสียงดังขนาดนี้ได้ แสดงว่ารอดตายแล้ว"

"คิร่า!! ฉันเป็นท่านหญิงของเธอนะ!"