แค้นรักคชสาร

ทุกอาณาเขต ทุกพื้นที่ ทุกเขตแดนและทุกๆ สิ่งที่ต่างอาศัยบนเปลือกโลกล้วนมีการดิ้นรนในการดำรงชีวิตเพื่อเอาชีวิตรอดทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่มนุษย์ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์อันประเสริฐที่สุดก็ตาม แต่ในทางกลับกันมนุษย์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยงมากที่สุดเช่นกัน
สุดพื้นที่ไทยถิ่นเหนือ ตั้งอยู่ในภาคเหนือพื้นที่ปลายสุดด้านตะวันตกของประเทศ ได้ชื่อเรียกขานว่าเป็นเมืองสามหมอก เป็นจังหวัดที่ไอยราเลือกมาเที่ยวแล้วต้องมานอนลืมตาอยู่บนฟูกนุ่มฟูกับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย รอบตัวเป็นห้องที่ทำให้ด้วยไม้สักทองทั้งหมด ไร้ความน่ากลัวมีแต่ความแปลกใจ
แต่แล้วภาพเหตุการณ์การล่องแพก็ฉายขึ้นมาในหัว วินาทีที่มีความสุขกับการได้มาเที่ยวพักผ่อน วินาทีที่หัวเราะยิ้มร่างกับเพื่อนร่วมกลุ่ม มันเป็นเสี้ยววินาทีกับที่เหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น แพไม้ที่กำลังล่องตามแม่น้ำชนกับบางสิ่งบางอย่างแล้วเกิดแตกกระจายกลางแม่น้ำสายใหญ่
คลื่นน้ำใหญ่ซัดทุกคนไปต่างที่ เช่นเดียวกับไอรยาที่ต้องผ่านความกลัวไปให้ได้ ร่างเล็กผุบโผล่อยู่กลางน้ำไหลเชี่ยว มีแต่เสื้อชูชีพบนตัวที่ยังเป็นตัวช่วยชั้นดีให้ลอยคอกลางแม่น้ำถึงแม้จะถูกซัดแรงแค่ไหนก็ตาม
ความใกล้ตายที่เผชิญการภาวนาอ้อนวอนและขอร้องเท่านั้นที่อยู่ในหัว
เพียงเพราะยังไม่อยากไร้ลมหายใจ
ไหนว่าตามปกป้อง ไหนว่าหวงนักหนา เมียกำลังจะตายห่าก็ไม่มาช่วย ประโยคสุดท้ายที่พึ่งนึกได้ถูกเอ่ยขึ้นโดยไม่เหลือความหวังใดๆ ทั้งสิ้น มีแค่มือที่คว้ากอบกำกิ่งไม้ที่โน้มลงมาแน่น เจ็บแค่ไหนก็ไม่ปล่อยมันกระทั่งสายน้ำสาดเข้าใบหน้าหวานครั้งสุดท้าย เอวเล็กก็ถูกรัดด้วยลำสีขาวผ่อง ลำนั้นเคลื่อนรอบเอวของไอรยาพอค่อยหันใบหน้าไปก็พบกับดวงตาสีเหลืองทองของช้างตัวใหญ่
ช้างที่ฝันฝ่าแม่น้ำเชี่ยวมาโอบอุ้มร่างของไอรยาไว้ในอ้อมกอด ก่อนสติมันจะเลือนลางและสุดท้ายมันก็ดับไม่ได้สติ
"ฟื้นแล้วก็ไปกินข้าว"
"เพื่อนเราละ ทำไมมีเราคนเดียว"
"มันไม่ตายห่าหรอก ส่วนคนเกือบตายคือมึงต่างหาก"
"ปากเสีย" ไอรยาจดจ้องมองบุคคลหน้าคุ้นเคยแต่ก็นึกไม่ออก คนที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จักใดๆ แต่ปากเสียตั้งแต่แรกเริ่มที่พึ่งพบกัน เขาอยู่ในชุดเสื้อหม้อห้อมทั้งหมด เผยรอยยิ้มขึ้นมุมปากให้เห็นชัดเป็นครั้งแรก "มาแช่งได้ยังไง"
"หึ..."
"เราเรียกเพื่อนในกลุ่มแทบบ้า ทำไมคนอยู่ตรงนี้ถึงไม่ใช่เพื่อนเรา"
"แน่ใจใช่ไหมว่าเรียกเพื่อน"
"."
"ก็มึงเรียกกูต่างหาก นี่ไงกูก็มาแล้วไง"