เพื่อนสนิทรักไม่เปลี่ยน [เล่ม 3 จบ]

"ฮือ ฮือ แกอยู่ไหน"
วิญาดายกโทรศัพท์ถามเพื่อนน้ำเสียงอู้อี้

"อยู่ที่ผับ มึงเป็นไรวะร้องไห้เหรอ"
ว่านรักถามเพื่อนเสียงยานคาง

"เดี๋ยวกูไปหา"
วิญาดาบอกเพื่อนพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลลงมาด้วยความเสียใจ เธออยากจะเล่าให้เพื่อนฟังด้วยความอัดอั้นตันใจว่าเธอเสียใจมากแค่ไหนที่ดลวัฒน์ไม่รัก เธอ เธออยากระบายให้เพื่อนฟังตอนนี้เลย

21:00

ผับ A

วิญาดาเปิดประตูเข้ามาในร้าน ก็เห็นผู้คนมากมายกำลังเต้นเข้ากับจังหวะเพลงมันส์ ๆ
อย่างสนุกสนาน
เธอมองหาว่านรักรอบ ๆ ร้าน แต่ก็ไม่เห็นมันอยู่โต๊ะไหนสักโต๊ะเลย
วิญาดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาเพื่อนทันที ไม่นานว่านรักก็กดรับสาย

"ว่าไงมึง ถึงแล้วเหรอ"
ว่านรักถามเพื่อนน้ำเสียงยานคาง

"เออ! มึงอยู่ไหน"
วิญาดาอดแปลกใจไม่ได้ที่ว่านรักมาผับ แถมยังเมามากขนาดนี้ ปกติมันไม่ค่อยชอบมาผับเหมือนกับเธอ แต่ทำไมวันนี้มันถึงมาที่นี่ และยังเมาขนาดนี้ด้วย วิญาดาคิดในใจด้วยความสงสัย

"อยู่ห้องวีไอพีชั้นสอง ห้องขวาสุด"

"มึงอยู่กับใคร กับไอ้วิทย์เหรอ"

"มึงอย่าพูดชื่อมันอีกกูไม่อยากได้ยิน"
ว่านรักวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะเสียงดังด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดปนโมโห จากที่กำลังเมาอยู่ สางเมาทันทีเมื่อได้ยินเพื่อนเอ่ยถึงชื่อนี้ออกมา เธอไม่อยากได้ยิน เขาเชื่อคนอื่นมากกว่าเชื่อแฟนของตัวเอง เธอโกรธก็เลยตอบเขาไปแบบนั้น
ถ้ารู้ว่าเธอเป็นใคร เขาคงไม่ตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นแบบนี้หรอก เห็นหน้าเธอปุ๊บเขาคงอยากจะวิ่งหนีตั้งแต่แรกแล้วมั้ง ถ้ามันรู้ เธอรู้ว่าวรวิทย์ไม่เอาเพื่อนมาเป็นแฟน
เพราะเธอเป็นเพื่อนเขาไง เขาเลยไม่รัก และอีกอย่างเขาก็ไม่ได้รักเธอแต่แรกแล้ว ยิ่งเธอไปโกหกเขา เขายิ่งเกลียด และไม่อยากจะมองหน้าเธอด้วยซ้ำไป คิดแล้วก็เสียใจ คนไม่ใช่ยังไงมันก็ไม่ใช่อยู่ดี ถึงเธอไม่ได้เป็นเพื่อนมัน ถ้ามันไม่รัก ก็คือจบ คิดแล้วว่านรักก็เทเหล้าใส่แก้วจนเหล้าล้นออกมานอกแก้ว และหกลงบนโต๊ะ

"ทำไม"
วิญาดาถามเพื่อนด้วยความอยากรู้จนลืมว่าตัวเองเศร้าอยู่

"มันรู้ว่าพวกเรารวมหัวกันโกหกพวกมัน กูเสียใจมากที่มันไม่รักกู มันบอกว่ามันไม่ได้รักกูตั้งแรก ฮือ.ฮืออึก มันไล่กูด้วยยัยวิ ฮือ.. กูผิดอะไรวะ กูก็แค่รักมันอยากอยู่กับมัน ไม่อยากให้มันรู้ว่ากูคือใคร กูไม่คิดเลยว่าที่ผ่านมามันไม่เคยรักกูเลย กูจะตัดใจแล้ววิ กูจะไม่รักมันอีกแล้ว มีแต่เจ็บกับเจ็บ เพราะเป็นกูใช่ไหม มันเลยไม่รัก"
ว่านรักระบายให้เพื่อนฟังทางโทรศัพท์เสียงดัง พร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเองไปด้วย ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาด้วยความเสียใจบวกกับความโกรธ

"ใช่"
วิญาดาตอบเพื่อนอย่างเหม่อยลอย
ใช่เพราะเป็นเธอเขาเลยคิด ถ้าเธอเป็นคนอื่นเขาคงไม่คิดมากแบบนี้

"คุณครับ! ขอทางหน่อย คุณ!"
วิญาดาตื่นจากความคิดทันทีเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายเรียกเธอเสียงดัง
เธอหันหน้าไปหาเขาด้วยความไม่เข้าใจ

"หลบให้ผมหน่อย"

"อะ ออ"
วิญาดายิ้มบาง ๆ ให้เขา ก่อนที่เธอจะหลีกทางให้ผู้ชายคนนั้น เธอก้มมองดูโทรศัพท์ ยัยว่านได้วางสายไปแล้ว

"วิ มันรู้แล้ว มันไม่รักกูแล้ว มันเกลียดกูอะวิ"
ว่านรักเห็นหน้าเพื่อนก็คร่ำครวญออกมาทันทีด้วยน้ำเสียงยานคาง
วิญาดาเห็นอย่างนั้นก็เข้าไปกอดคนเมาเพื่อปลอบใจทันที ตอนนี้สติสตังยัยว่านไปหมดแล้ว

"ไม่เป็นไรนะแก กูก็เหมือนกัน มันรู้แล้วว่ากูเป็นใคร
ถึงมันไม่พูดกูก็รู้ ว่ามันอยากเลิกกับกู"
วิญาดาบอกเพื่อนด้วยความเจ็บปวด
ว่านรักได้ฟังก็พูดออกมาว่า

"เราจะโสดไปด้วยกันนะเพื่อน"
ว่านรักพูดอย่างคนเมา

"อือ"
วิญาดาตอบเพื่อนทั้งน้ำตา
ว่านรักผละตัวจากอ้อมกอดเพื่อนแล้วรินเหล้าใส่แก้วให้วิญาดาและของตัวเอง

"ดื่มให้กับความโสดของพวกเรา"
ว่าจบทั้งสองก็ยกดื่มจนหมดแก้ว ไม่นานทั้งคู่ก็เมาแอ๋

"มันไม่รักกูอะว่าน มันขอเวลาคิดก่อน ทำไมมันต้องคิดด้วย"
วิญาดาเมาได้ที่ก็พูดความในใจออกมาหมด

"ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้วะ ทำไม"
ว่านรักพูดออกมาคนเดียว แล้วร้องไห้ออกมา

"พอมีความรักแล้ว มันก็เจ็บแบบนี้เองสินะ"
วิญาดารินเหล้าใส่แก้วและพูดจาไปเรื่อยตามประสาคนเมา

"มึงรู้ไหมว่าน ว่ามันไม่ชอบอาหารที่กูทำเลย ไม่ชอบก็ไม่เห็นจะพูดจาเสียงดังขนาดนี้ กูกับมึงอุตส่าห์ตั้งใจทำด้วยกัน ไม่เลิก ก็เหมือนเลิกนั้นแหละ"

"ช่าย ๆ เพื่อน"

"กูก็บอกความจริงกับมันไปแล้ว มันยังไม่ยกโทษให้กูอีก"

"มันเชื่อยัยน้องทรายอะไรนั้นมากกว่าเชื่อกูอีก มันไม่ฟังเหตุผลของกูเลย ถึงมันจะถามอยู่ก็ตาม แต่กูโกรธมันโมโหมันที่มันเชื่อยัยนั้นมากกว่ากู กูก็เลยเออออไปกับมันซะเลย"
ว่านรักพูดด้วยความอารมณ์ขึ้น แกมเมา

"รินมาเยอะ ๆ เลยเพื่อนเอาให้มันเมาลืมพวกมันสองคนไปเลย"
ว่านรักบอกวิญาดาเสียงดัง สิบนาทีต่อมาทั้งสองก็เมามากจนทรงตัวไม่ค่อยอยู่ ตาก็เกือบจะลืมไม่ขึ้น น้ำเสียงจากที่ยานคางอยู่แล้วยิ่งช้าและพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

"กาบ..กานม่ายแก"
วิญาดาถามเพื่อนน้ำอ้อแอ้ และลุกขึ้นยืนอย่างเซซ้ายเซขวา
ว่านรักเห็นเพื่อนลุกขึ้น ก็ลุกขึ้นตามและเข้าไปกอดคอเพื่อนไว้

"ปาย"
ว่านรักบอกเพื่อนตาปรือ แล้วทั้งสองก็พากันเดินตัวไม่ค่อยตรงออกจากร้าน คนที่นั่งดื่มอยู่แถวนั้นหันมามองว่านรักกับวิญาดากอดคอกันเดินอยู่

"ทามมายปาตูมานเถอกายขนาดเนี่ยวะ"
ทำไมประตูมันถึงไกลขนาดนี้วะ
วิญาดาพูดขึ้น

"ให้ผมไปส่งไหมครับ"
ชายสองคนที่นั่งมองวิญาดากับว่านรักอยู่นานแล้ว ก็เดินมาถามสองสาวด้วยรอยยิ้ม

"คายอะ"
ว่านรักถามเพื่อน แล้วขมวดคิ้วเพ่งมองผู้ชายผมสีน้ำตาลกับผมสีทองที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

"ผมชื่อ ฟิมล์นะครับ"

"ส่วนผมชื่อ เจฟ"

"ออ ยีนดีที่..ดายรู้จากน่าค่า"
วิญาดาพูดแล้วพยายามปรือตามองทั้งสองชัด ๆ

"แล้วคุณล่ะครับ ชื่ออะไร"
ฟิมล์หันหน้าไปถามว่านรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มปนเจ้าเล่ห์นิด ๆ

"ง่าน"

"ง่าน?"
ฟิมล์ขมวดคิ้วคิดในใจ คนอะไรชื่อง่าน

"ช่าย"
ว่านรักตอบผู้ชายผมสีน้ำตาลพร้อมกับพยักหน้าไปด้วย

"เดี๋ยวผมไปส่งพวกคุณนะครับ"
ว่าแล้วฟิมล์กับเจฟก็เข้ามาประคองทั้งสองสาว โดยที่ว่านรักกับวิญาดายังไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเลย
ทั้งสองคนไม่ได้ขัดขืนอะไรปล่อยให้ชายหนุ่มทั้งสองเข้ามาประคองพาไปที่รถ
ฟิมล์กับเจฟหันหน้ามายิ้มให้กันอย่างมีเลศนัย เมื่อพาทั้งสองสาวออกมาจากผับได้แล้ว