เจ้าสาวอุ้มครรภ์

"ผมกับมายด์จะแต่งงานกันหลังจากเด็กในท้องคุณคลอด"

"นับรู้แล้ว แต่ลูกต้องเป็นของนับ น้องมีแม่คนเดียวคือนับค่ะ นับไม่อนุญาตให้คุณเศรษฐ์พาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นแม่เลี้ยงของน้อง ต่อให้นับต้องปากกัดตีนถีบเลี้ยงลูกนับก็จะทำ"

"ปากกัดตีนถีบเหรอ? คุณคิดจะเลี้ยงลูกผมให้ลำบากตรากตรำไปกับคุณหรือไง"

"ใช่ ต่อให้ต้องลำบากแค่ไหนนับก็จะหาเงินมาเลี้ยงลูกให้ได้ จะไม่ขอรับเงินจากคุณเลยสักบาท นับรู้แล้ว คนอย่างคุณเศรษฐ์ไม่เคยหวังดีกับนับจริง ๆ หรอก ถ้าจะส่งเสียลูกด้วยเงินก็คงจะเอาเหตุผลนี้มาอ้างให้นับยอมให้คุณแตะต้องลูก"

นวิยาน้อยใจ เจ็บปวด จนกลายเป็นคำอธิบายที่มาพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น วันแต่งงานของเธอแท้ ๆ แต่เศรษฐ์ก็ยังตั้งใจทำร้ายจิตใจ เขาหมดรักนานแล้วและกำลังหลงใหลในตัวผู้หญิงคนใหม่ หัวปักหัวปำ โงหัวไม่ขึ้น ไม่แบ่งความห่วงใยมาให้ผู้หญิงคนเก่าที่ตั้งครรภ์อยู่เลยสักนิด

"คุณมีปัญญาเลี้ยงเขาให้สุขสบายเหรอ"

"อย่าดูถูกนับ นับทำได้ทั้งนั้นถ้าเหตุผลมันคือเพื่อลูก"

"แล้วคุณจะทำอะไรกิน เลี้ยงเด็กคนหนึ่งใช้เงินตั้งเยอะ ตั้งแต่ฝากครรภ์แล้ว ถ้าไม่ใช่ผม คุณจะมีโอกาสฝากท้องกับอาจารย์หมอเหรอ"

"อย่ามาทวงบุญคุณนะ"

"ทำไมจะทวงไม่ได้ ก็ลูกของผมเหมือนกัน"

"แต่นับเป็นคนตั้งครรภ์ ลูกต้องเป็นของนับ ถ้าอยากได้เงินคืนมากนับจะหามาให้"

สองสามีภรรยาเพียงชั่วคราวเถียงกันเสียงดังอยู่ในห้อง เศรษฐ์มองใบหน้าสะสวยที่ร้องไห้จนไม่เหลือเครื่องสำอาง

อย่านึกว่าจะใจอ่อน

มันยิ่งกลับทำให้ความโกรธของเขาเพิ่มขึ้น

"นับ เรามาคุยกันให้รู้เรื่อง"

"อย่าพรากลูกไปจากนับ"

"ไม่ได้จะพราก ผมจะแต่งงานกับมายด์ เวลาผมกับมายด์จะพาน้องมาอยู่ด้วยชั่วครั้งชั่วคราวก็อยากให้ลูกเรียกมายด์ว่าแม่"

"แลกกับที่นับไม่สอนให้ลูกเรียกคุณว่าพ่อ ดีไหมคะ"

"อย่าประชดผม"

"นับไม่ได้ประชด นับกล้าทำจริง ถ้าคุณจะให้ลูกของนับเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่ นับก็จะไม่สอนให้ลูกเรียกคุณว่าพ่อเหมือนกันค่ะ"

"คุณนี่มัน" เศรษฐ์กำมือแน่น เส้นเลือดที่ขมับปูดโปนบ่งบอกถึงความเคร่งเครียด นวิยาไม่เคยเห็นชายหนุ่มทำสายตาแบบนี้มาก่อน มันน่ากลัว พาให้หัวใจสั่นไหวอย่างรุนแรง

"อย่าทำนับนะ" เธอสะอื้นออกมา

ร่างสูงเหมือนมีบางอย่างจะพูดกับเธออีกหลายคำแต่ไม่ได้เอ่ย ท้ายสุดเขาก็หันหลัง เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูดังโครม

หญิงสาวกลืนน้ำลายที่มีรสชาติของน้ำตา ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดหมดแล้วและเวลาก็กำลังดำเนินไปถึงช่วงห้าทุ่มกว่า นวิยาไม่อยากทรมานตัวเองและลูกน้อยด้วยการพักผ่อนไม่เพียงพอ ท่องไว้ว่าท้องอยู่ ห้ามนอนดึกเด็ดขาด ตอนนี้ใกล้เที่ยงคืนทุกที เธอรีบถอดชุดแต่งงานออกด้วยความรู้สึกที่มีแค่อยากล้มตัวลงบนเตียง ไม่ต้องร้องไห้ ก็แค่นอนให้มากที่สุดจนกว่าจะตื่นเมื่อยามเช้ามาถึง



ความเย็นของเครื่องปรับอากาศกำลังพอดี แต่ถึงอย่างนั้นนวิยาห่มผ้าห่มผืนหนาให้ตัวเองไม่หนาวในช่วงอุณหภูมิด้านนอกลดลง เธอหลับมาแล้วหลายนาทีและรู้สึกชัดเจนว่าตัวเองอยู่ตามลำพังบนเตียง

กลิ่นหอมของสบู่อาบน้ำใกล้เข้ามา หญิงสาวเผลอตัวลืมตาในความมืดมิดที่ปิดไฟเพดานหมดแล้วทุกดวง

ที่นอนอีกฝั่งยวบยาบตามน้ำหนักของร่างกายคนอีกคน ไออุ่นจากตัวของผู้ชายที่เพิ่งแต่งงานกับนวิยากรุ่นออกมาให้สัมผัส

ภรรยาหมาด ๆ แทบกลั้นหายใจเมื่อแขนยาวของเขาเอื้อมมาโอบรัดเอวบางของเธอไว้

"ผมจะกอดลูก" เศรษฐ์กระซิบ นวิยากลั้นน้ำตาด้วยความน้อยใจ

"ไม่ต้องมากอด นับจะไปนอนที่อื่น" พูดจบก็รีบลุกจากเตียง ผ้าห่มผืนหนาที่ชายหนุ่มไม่ได้แบ่งไปห่มถูกเลิกออกไป เขารีบคว้าร่างบอบบาง ไม่นุ่มนวล แต่ก็ไม่รุนแรง แค่ต้องการจับให้อยู่มือ

สัมผัสของเศรษฐ์ทาบบนหน้าท้องของหญิงสาวที่ไม่ได้คิดไปเองว่ามันเริ่มหนาขึ้น

ลูกของเขา

"ถ้าจะนอนก็นอนที่นี่ ผมขอแค่กอด ไม่ได้จะทำอะไรคุณ"

"ไม่ให้กอด"

"ไม่ทำคุณเจ็บ"

"ไม่เอา"

"อย่าดื้อ"

เศรษฐ์ดุ ดึงว่าที่คุณแม่ลงมานอนที่เดิม จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวนวิยาให้อยู่ในห่อผ้า

"ผมยกผ้าห่มให้คุณหมดเลย ผมป่วยได้แต่คุณห้ามป่วย"

"ออกไป"

"ก็แค่จะกอด ขอกอดให้ถึงเช้า"

นวิยาเหนื่อยหน่ายที่จะต่อล้อต่อเถียง พลังงานที่ใช้มาตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้หมดเกลี้ยงแล้ว สิ่งที่ควรทำที่สุดคือเงียบและหลับให้ลงในคืนที่เต็มไปด้วยน้ำตา

สวัสดีค่ะ นี่เป็นนิยายเรื่องที่ 9 ของสลีลแล้วค่ะ
แนวรักดราม่า แนวหลัวชั่ว หลัวเลว หลัวนิสัยไม่ดี ขอเมียแต่งงานเพื่อจะรับผิดชอบลูกในท้องอย่างเดียว
แล้วก็แสดงออกว่าไม่รักเมีย เอาแต่ลูก
ซื้อผ่านหน้าเว็บจะได้ราคาน่ารักกว่าแอปเปิ้ลนะคะ
จัดโปรโมชั่นลดกันยาว ๆ ไปเลย
ฝากรีวิวด้วยน้า ไม่ต้องให้ 5 ดาวก็ได้ค่ะ รีวิวตามความรู้สึกได้เลยค่ะ ไรต์จะได้กลับไปพัฒนาต่อ
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่อุดหนุนกันมาตั้งแต่เรื่องแรกจนถึงเรื่องนี้เลย ปลื้มใจ
เจอกันใหม่เร็ว ๆ นี้นะคะ