อยากให้พระอาทิตย์ตกดินตอนสามทุ่มครึ่ง

‘อยากให้พระอาทิตย์ตกดินตอนสามทุ่มครึ่ง น่าจะเป็นชื่อ นวนิยายของผมที่ยาวที่สุดในขณะนี้ ชื่อนี้ได้มาตอนที่กำลังทำงาน งานนั้นก็คืองานจัดทัวร์ ด้วยโปรแกรมใส่สถานที่ท่องเที่ยวเข้าไปเยอะ จนกระทั่งเวลาหนึ่งวันแทบมีไม่พอ ดังนั้นถ้อยคำนั้นจึงหลุดออกมาจากปาก เพราะไม่อยากเสียคำพูด กับไม่อยากกลับบ้านดึกดื่นนั่นเอง

และเมื่อ ได้ถ้อยคำที่คิดว่า น่าจะเป็นชื่อนิยายได้ด้วยมาแล้ว ขั้นตอนต่อมาก็เริ่มวางพล็อต..ซึ่งชื่อก็น่าจะบอกอยู่แล้วว่าน่าจะเป็นงานเศร้า ตอนแรกกะไว้ว่าจะให้เป็นงานรักสามเส้า หนึ่งหญิงสองชาย แต่พอลงมือเขียนไปได้เพียงนิดหน่อย..มันกลายเป็นหนึ่งหญิงสองชายแต่ว่ามันไม่ใช่อารมณ์ตามธรรมชาติเสียแล้วและอารมณ์นั้นผมก็ขอยืนยันว่า ผมไม่ได้ตั้งใจตั้งแต่เริ่มต้น แต่ว่าตัวละครเขาต้องการมีวิถีอย่างนั้น และผมก็ต้องปล่อยให้พวกเขาเป็นไป โดยที่ผมเองเป็นเพียงผู้นั่งมองและเอาใจช่วยให้เขาประคับประคองชีวิตให้ถึงจุดหมาย..

เรื่องนี้ค่อนข้างจะใช้ข้อมูลอ้างอิงจากหนังสือหลายเล่มเพราะเป็นเรื่องของสถานที่ท่องเที่ยวในประเทศไทยรวมถึงเป็นงานที่มีข้อคิดหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาผสมกับประวัติศาสตร์จึงไม่อยากให้มีข้อผิดพลาดและต้องการให้สมจริงสมจังที่สุด แต่ถึงกระนั้น ฉากเปิดเรื่องและฉากปิดเรื่องผมก็ต้องใช้สถานที่สมมุติ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง ไม่ใช่เรื่องจริงของใครทั้งสิ้นข้อความของตัวละครอาจจะเซไปแตะคนมีชีวิตจริงๆ บ้าง และหนึ่งในนั้นอาจจะเป็นผม แต่ต้องขอบอกไว้ ณ จุดนี้ว่ามันคือนิยาย

สุดท้ายนวนิยาย Y ซึ่งเป็นศัพท์ใหม่ที่ผมเพิ่งได้รับรู้ ผสมกับงานศาสนาเรื่องนี้ หากมีข้อผิดพลาดประการใด ผมขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียว และถ้านิยายเรื่องนี้ทำให้คนอ่านหูตาสว่างจากธรรมะขึ้นมาบ้าง ผมก็อ้างเอาบุญกุศลนั้น ช่วยให้คนอ่านมีความสุขยิ่งๆ ขึ้นไป..