สามีของฉัน ยกมันให้เธอ

"เราหย่ากันเถอะ?" สิ้นสุดประโยคนี้ ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนหยุดหมุน เสียงคำพูดที่ดูเหมือนจะดังก้องกังวานอยู่ในหูไม่หยุด สมองที่ถูกสั่งให้จดจำประโยคเมื่อครู่ และเหตุการณ์ตรงหน้าไว้อย่างไม่ลืม
"คุณว่าอะไรนะ?" เธอเอ่ยถามอีกครั้ง เพื่อทวนว่าตนเองไม่ได้หูฝาดไป ที่ได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากผู้เป็นสามี
"ถ้าคุณเหนื่อยมามากแล้ว ผมว่าเราควรพอเถอะ"
"ฮะ?" เธออุทานเบา ๆ เพราะเธอยังตกใจกับประโยคก่อนหน้าอยู่ เจ็บกว่าการถูกนอกใจนอกกาย คือการที่คนที่เธอรักมากที่สุดผลักเธอให้ออกไป
"เราพอกันแค่นี้เถอะนะ" เขาพูดย้ำอีกครั้ง
คำถามที่วิ่งอยู่ในหัวของเธอตอนนี้คือ ทำไม ๆ เธอผิดอะไร ทำไมถึงทำแบบนี้ ทำไมผิดสัญญา ทำไม? เธอเสียหลักอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างเพรียวที่อยู่ ๆ ดูเหมือนจะหมดแรงลง ดวงตาและใบหน้าที่ดูจะเริ่มแดงพล่า เลือดที่เริ่มสูบฉีดไปทั่วร่างกาย หัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้หญิงสาวยืนนิ่ง ชาไปทั้งตัว
"เราหย่ากันเถอะนะ?" เขาทิ้งท้ายประโยคนี้ได้อย่างเลือดเย็น
"มันไม่ควรเป็นประโยคนี้สิ เขาควรถามฉันว่า เราพอแค่นี้ดีไหม เราหย่ากันดีไหม อย่างน้อยมันควรเป็นประโยคคำถามสิ มันไม่ควรเป็นประโยคขอร้องแบบนี้"