รักรุกฆาตใจ

“เดินไหวไหม” เสียงเธอนุ่มแม้จะหน้าบึ้ง เขาคิดว่าเธอคงอยากทำเสียงเย็นชาใส่เขาแต่คงทำไม่ลงเพราะสภาพของเขาก็ง่อยดีๆ นี่เอง เพราะแขนขาแทบจะไม่มีแรงขยับ ข้อเท้าของเขาต่อต้านทันทีที่พยายามลุกขึ้นยืน หลังจากที่พยายามอยู่นานเขาก็ตัดใจนั่งลงเหมือนหมดแรง
“คุณทำอะไรกับผม” มือเล็กพยุงเขาขึ้นมายืน เธอไม่ชักสีหน้าด้วยซ้ำว่าน้ำหนักตัวของเขามันหนัก แม้กล้ามเนื้อเล็กของเธอจะเกร็งแต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้เขาล้มหน้าฟาดพื้น
“คุณนอนหลับไปเกือบสามวัน” คนที่เพิ่งลงมาจากตัวเรือจนขากางเกงยีนเปียกชุ่มเซแทบล้มเมื่อได้ยินคำตอบของหญิงสาว ตามองร่างเล็กที่กระโดดลงมาคล่องแคล่ว คล้องแขนรอบเอวของเขาแล้วลากให้เดินโดยไม่สนท่าทีแข็งขืน
“คุณทำแบบนี้กับผมทำไม” เธอชะงัก หน้านวลผินมองหน้าคมคายที่อยู่ห่างกันไม่กี่คืบ
“คุณจะแกล้งโง่ไปอีกนานแค่ไหนพิชญ์” มัชฌิม์ไม่ตอบ เขาพยายามยืนด้วยขาของตนเองและก็เป็นผลสำเร็จ แม้กล้ามเนื้อจะกระตุกร้องประท้วงก็ตาม
“คุณพูดเรื่องอะไร” หญิงสาวมีท่าทางฉุนเฉียวขึ้นมาทันที เธอเหวี่ยงแว่นตาทิ้ง ตาเรียวในความทรงจำของมัชฌิม์ทอประกายวาววับแต่แดงก่ำเหมือนอดกลั้นทุกๆ วินาทีเพื่อพยายามถามเขากลับ
“อย่ามาโกหกฉันพิชญ์! คุณรู้! รู้ดีว่าฉันเป็นใคร ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน คุณจำฉันได้แต่คุณแกล้งไม่มองฉันตรงๆ แกล้งทำเป็นลืมฉัน ” ชายหนุ่มถอนหายใจ เขาเบือนหน้าหนีหญิงสาวเหมือนรำคาญเต็มทน
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมบอกแล้วว่าผมไม่เคยรู้จักคุณ” คำพูดของเขาเหมือนดาบอาบยาพิษผสมยาชา มันแทงลงมาที่ใจของคนฟัง คราวแรกมันเจ็บจนแทบอาเจียนออกมาเป็นเลือด วินาทีถัดมายาชาก็เริ่มออกฤทธิ์ หัวใจของเธอเจ็บแต่ร่างกายของเธอชาคล้ายตกลงไปในธารน้ำแข็งเหมือนเมื่อหลายปีก่อนตอนไปทำภารกิจที่รัสเซีย แต่ความรู้สึกตอนนี้มันรุนแรงกว่าหลายเท่า
“อย่างงั้นหรอกหรือ เป็นแบบนี้นี่เอง” เธอครางรับเหมือนจำใจต้องยอมรับ ร่างเล็กสั่นสะท้านเหมือนกับหนาวจัดทั้งที่อากาศตอนนี้อบอ้าวจนเหงื่อไหลซึม
“คุณบอกว่าคุณเคยแต่งงาน บอกฉันได้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“เป็นผู้หญิงที่ผมรัก แต่เธอตายไปแล้ว ตายไปจากหัวใจผม” เขาว่าช้าชัดเหมือนไม่ได้ใส่ใจ ร่างสูงพลิกตัวเดินออกห่างคนที่ยืนนิ่งเหมือนถูกแสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆ สาปจนแข็งเป็นหินศิลา
“ตายไปแล้ว” ปากบางได้รูปของเธอพึมพำ ปากนั้นคืออวัยวะที่มัชฌิม์ขัดใจนัก เขาชอบผู้หญิงปากอิ่ม
“ใช่ ขอร้องล่ะ พาผมกลับบ้านได้แล้ว ผมไม่รู้ว่าคุณคิดจะทำอะไรถึงลักพาตัวผมเหมือนผมเป็นนางเอกละครหลังข่าว แต่ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ และผมก็ไม่ได้เป็นผู้หญิง” มือเล็กหยิบกุญแจเรือขึ้นมา เธอโยนมันลงทะเลเหมือนกับกวนประสาทเขา หน้าคมคายถมึงทึงทันทีเมื่อเห็นกุญแจจมลงน้ำทะเลและหายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอไม่ยิ้ม ไม่แสดงอะไรออกมาทางสีหน้า แต่แววตาถือดีเอาเรื่อง
“อยากกลับก็หาวิธีกลับเอาเอง ถ้าไม่รีบคุณได้ขาดใจตายแน่ที่ต้องทนติดเกาะกับฉันไปอีกนาน อาจจะทั้งชีวิตด้วยซ้ำ!”