เสน่หาคุณอายอดรัก

“อาภัทรจะพารุ้งไปไหน?” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว
“นี่ไม่ใช่เวลามาตั้งคำถามนะ อาบอกให้ไปทำอะไรก็ไปทำ เราเสียเวลามามากแล้ว”
“ไม่ไปค่ะ รุ้งไม่ไปไหนทั้งนั้น รุ้งจะนอนต่อ” รุ้งรดายังคงดื้อดึงกับอาหนุ่มพร้อมกับล้มตัวลงนอนโดยไม่ได้สนใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
“นี่!! รุ้งรดา!!”
“......”
“ตกลงว่าไม่ลุกไปอาบน้ำใช่ไหม”
“......”
“อยากอยู่บนเตียงต่อใช่ไหม ได้!” พลภัทรก้าวขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับพลิกร่างบางที่นอนหันข้างให้มาเผชิญหน้าเขาตรงๆ เธอสบตาพราวระยิบของอาหนุ่มอย่างชัดเจน หัวใจของหญิงสาวเริ่มเต้นแรงผิดจังหวะเมื่อพบกับสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นเข้า มือไม้เริ่มจะอ่อนปวกเปียกเมื่อเขายื่นหน้ามาใกล้ รุ้งรดากำลังจะอ้าปากท้วงแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อริมฝีปากบางถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหนาอย่างดุดันและรุนแรงอย่างไร้ความเมตตา เธอพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักเขาออกแต่ดูจะไม่เป็นผลสักเท่าไร หากพลภัทรเองที่เป็นฝ่ายต้องถอนริมฝีปากออกก่อนจะสบตาเธออย่างเป็นต่อ
“ตกลงว่าไง จะไปอาบน้ำแต่งตัวดีๆ หรืออยากจะนอนอยู่บนเตียงแบบนี้?”