บุปผาหวนคืนรักจันทรา

สวรรค์ไร้ความเมตตา สร้างข้ามามีชีวิตที่ดี แล้วเหตุใดถึงมาพรากความสุขไปจากข้า
สำหรับคุณหนูห้าแห่งสกุลโม่แล้ว นางก็เป็นแค่ลูกสาวอนุ ภรรยาผู้ต้อยต่ำ ที่มีบุญวาสนาได้ไต่เต้าขึ้นเตียงท่านโหวได้ จนมีบุตรสาวสติฟั่นเฟือน และ กลายเป็นที่รองมือรองตีนของบรรดาพี่น้องในจวนตั้งแต่เด็ก
ทว่าในตอนนั้นเอง ร่างที่เท้ากำลังจะแตะถึงโคนตมจู่ ๆ ก็ พรันกระตุกขึ้นอย่างแรง ดวงตาทั้งสองเบิกโพลงขึ้นก็พบว่าตนเองอยู่ใต้น้ำ และ สำลักสองสามครั้ง จึงรีบกลั้นใจแวกว่ายพาตัวเองลอยขึ้นไปข้างบนอย่างชำนาญ
แสงจันทร์ในคืน เดือนแรมส่องแสงสีน้ำเงินสะท้อนพื้นผิวน้ำจนเงาวับ ระยิบระยับไปทั่วบริเวณเรือ ที่สงบนิ่งในก่อนหน้านี้เริ่มขยับโยกย้ายไปมาตามแรงของคนที่อยู่บนเรือ เสียงน้ำกระเพื่อมไปมา ตามความร้อนแรงของไฟราคะที่ถูกจุดประกายอยู่ข้างใน ของสองเรือนรางที่เสกสมกันอย่างเร้าร้อน และ กระหายเลือด
เม็ดเหงือผุดเกาะเต็มใบคมไหลอาบลงมาตามชอกคอจนถึงหน้าอกแกร่ง เสียงหวานดังกระเส้าข้างหูคนตัวใหญ่ ราวกับเร่งรัดให้เขาช่วยพาตนไปถึงจุดสุดยอด
"แรงอีก แรงอีกหน่อยได้หรือไม่ หนานเกอ..."
"ข้าไม่ได้ยินชื่อนี้มานาน เรียกอีกสิ" เขาเย้ายวนนาง
"หนานเกอ ช่วยข้าทีเถิด"
"ได้สิ"
โจวจื่อหยวนยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นก่อนจะพลิกตัวนอนลงให้นางนั่งอยู่บนตัก
"เจ้าทำเหมือนที่ข้าสอนเจ้าในทุกวันสิ"
"ล้อข้าเล่นหรือ?"
"ข้าแค่อยากดูว่า ประสบการณ์สิบปีมานี่เจ้าจะเก่งขึ้นหรือ ไม่"
"แสดงว่าข้ายังเก่งไม่เท่ากับสุยกุ้ยเฟยและซุนผิน?"
"เปล่า เจ้าเก่งแต่ยังไม่ถูกใจข้าดีพอ"
หญิงสาวถึงกับยิ้มขำ หัวเราะเยาะตัวเองที่ยังทำให้เขาไม่ถูกใจพอ ดังนั้นนางจึ่งเริ่มขยับแรงขึ้นอีกหน่อยส่งเสียงหวานขึ้นอีก ใช้มือตัวเองบีบครั้นเนินเขานิ่ม กัดริมฝีปากแน่นอย่างเย้ายวน แอนกายไปมาก่อนจะโน้มตัวก้มลงไปจุมพิต และ บดขยี้ริมฝีปากหนาอย่างเมามันจุดสามารถพาตัวเองขึ้นไปถึงยอดสวรรค์