เมียแทนที่

"ขอโทษแทนพี่โมนี่ด้วยนะคะ" เจ้าสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทว่าเจ้าบ่าวไม่คิดจะสนใจฟัง เขาเอาแต่ยืนหันหลังให้เธอแล้วทอดมองวิวเมืองหลวงผ่านกระจกใสบานใหญ่ของโรงแรมหรูที่ตอนนี้ถูกใช้เป็นเรือนหอชั่วคราว

""

"อย่าโกรธพี่โมนี่เลยนะคะ" มะลิ ยังคงร้องขอความเห็นใจจากเบนจามิน เธอไม่อยากให้เขาโกรธแค้นพี่สาว แต่การที่ฮาโมนี่หนีออกไปจากงานแต่งโดยไม่คิดจะบอกอะไรเบนจามินสักคำ มันทำให้เขาเกลียดเธอจนพาลไม่ชอบขี้หน้าน้องสาวของอดีตคนรักไปด้วย

"พี่สาวเธอหักหน้าฉันกลางงาน จนเธอต้องมาสวมรอยเป็นเจ้าสาวแทน ทุกคนในงานต่างพากันหัวเราะเยาะฉัน บ้างก็สมเพสที่ถูกเจ้าสาวทิ้ง แต่เธอกลับขอร้องไม่ให้ฉันโกรธเกลียดฮาโมนี่เนี่ยนะ" เบนจามิน หันมาตวาดใส่คนตัวเล็ก นั่นทำให้มะลิสะดุ้งตกใจกลัว เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยเข้าใกล้เขาเกินห้าเมตรเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้กับต้องมายืนผจัญหน้าคนเลือดร้อนที่กำลังอารมณ์เสียสุดขีด

"ฉันจะชดใช้ความผิดเเทนพี่โมนี่เองค่ะ"

"เธอจะชดใช้ยังไงไม่ทราบ"

"คุณอยากให้ฉันทำอะไร ฉันทำได้หมดค่ะ ขออย่างเดียว อย่าโกรธเกลียดพี่โมนี่เลยนะคะ"

"ลมหายใจเข้าออกของเธอมีแต่โมนี่หรือไง ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้ มีสักประโยคไหมที่จะไม่พูดชื่อพี่สาวตัวเอง"

"ฉันแค่ไม่อยากให้คุณทำร้ายพี่ฉัน"

"ได้! ฉันจะไม่ทำร้ายพี่สาวเธอ แต่เธอต้องเป็นคนรับกรรมแทนทั้งหมด" ว่าแล้วก็เดินชนไหล่บาง นั่นทำให้มะลิขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม

"นั่นคุณจะออกไปไหนคะ" เธอร้องถามไล่หลังเขา นั่นทำให้เบนจามินหยุดชะงักฝีเท้า แต่ไม่ยอมหันมามองหน้าเจ้าสาว

"เชิญเธอนอนในห้องเส็งเคร็งนี้คนเดียวเถอะ ฉันจะออกไปดื่มกับสาว ๆ ที่คลับ" บอกไว้เท่านั้น เบนจามินก็เดินไปเปิดประตูเรือนหอ มะลิทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอเหลือบมองเงาสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกใสภายในห้อง

ชุดเจ้าสาวสีขาวที่สวมอยู่บนเรือนร่างงดงาม เปรียบเสมือนห่วง เธอต้องติดอยู่ในฐานะภรรยาของเบนจามิน จนกว่าเขาจะพอใจ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อไร

"พี่โมนี่จะเป็นยังไงบ้างนะ" มะลิพึมพำแผ่วเบา เธอนึกเป็นห่วงพี่สาวไม่น้อย ทว่าคนที่หนีปัญหากับไม่คิดจะติดต่อมาหาครอบครัวเลยด้วยซ้ำ



รถสปอร์ตหรูขับเข้ามาจอดยังลานกว้าง ก่อนร่างสูงใหญ่ภายใต้ชุดเจ้าบ่าวจะก้าวลงมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง เบนจามินดึงหูกระต่ายออกจากคอแล้วโยนมันทิ้งลงพื้น เขาใช้เท้าเหยียบขยี้จนสะใจ จากนั้นก็เดินเข้าไปในคลับของเพื่อนรักอย่าง เดรค

"กูนึกว่ามึงพูดเล่น" เดรคขมวดคิ้วเป็นปม ทันทีที่เห็นเบนจามินทิ้งตัวลงนั่งโซฟาฝั่งตรงข้าม ทว่าคนอารมณ์เสียไม่ตอบคำใดกลับมา ซ้ำยังคว้าแก้วเหล้าของเดรคไปดื่มราวกับกระหาย

""

"คนไทยเขาถือกันไม่ใช่เหรอว่าห้ามออกจากเรือนหอ"

"กูไม่สน"

"แล้วมะลิล่ะ อย่าบอกนะว่ามึงทิ้งน้องไว้ในเรือนหอตามลำพัง"

"เด็กนั่นโตแล้ว อยู่คนเดียวไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไง"

"แต่น้องมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ฮาโมนี่หนีไปเลยนะ"

"ทำไมจะไม่เกี่ยว เผลอ ๆ เป็นคนดูทางหนีทีไล่ให้พี่สาวตัวเองด้วยซ้ำ"

"ไม่หรอก มะลิใสซื่อจะตาย"

"ผู้หญิงใส ๆ แบบนี้แหละ น่ากลัว"

"น่ากลัวยังไงไม่ทราบ"

"ตอแหลหน้าซื่อเก่ง"

"มึงก็มองน้องในแง่ร้ายเกิน"

"มึงไม่ต้องผู้ถึงเด็กนั่นได้ไหม ได้ยินแล้วมันหงุดหงิด"

"แล้วนี่มึงให้คนออกตามหาฮาโมนี่หรือยัง"

"เขาเขียนจดหมายแล้วหนีไปขนาดนั้น กูจะตามกลับมาให้ได้อะไร"

"โมนี่ก็เหลือเกินจริง ๆ หมดรักก็น่าจะบอกกันดี ๆ ไม่ใช่หนีไปแบบนี้"

"พูดแล้วก็แค้น" เบนจามินว่าพลางกำแก้วแน่นขึ้น จนเดรคกลัวว่ามันจะแตกคามือเพื่อนรัก

"โมนี่คงมีเหตุผลแหละ"

"ถ้ากลับมาเมื่อไร เจอดีแน่" นั่นไม่ใช่คำขู่ เบนจามินขบกรามข่มอารมณ์เดือดดาลพลางมองจ้องเงาสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกใสในคลับ